«Life is a book that has been put down”

(«Η ζωή είναι ένα βιβλίο που το αφήσαμε κάτω» ή «Η ζωή είναι ένα βιβλίο που το κλείσαμε»).

«Το μέλλον ανήκει στις φωνές off»

Μέσα σε εβδομήντα τρεις συνολικά σελίδες και ουσιαστικά σε δύο άνισες ενότητες, των εξήντα οκτώ σελίδων η πρώτη, με τον τίτλο «Θερμοκήπιο», και μόλις των πέντε η δεύτερη, με τον τίτλο «Χειμώνας», ο εξαιρετικός, νέος Χιλιανός συγγραφέας Αλεχάντρο Σάμπρα, ανατέμνει μια κοινωνία, που, κατά τα φαινόμενα, έχει επηρεασθεί σε σημείο διαβρώσεως από την σύγχρονη φιλελεύθερη, ατομιστική εποχή της συνεχούς αναζήτησης με κάθε μέσον της προσωπικής επιτυχίας και ευτυχίας. Στον κόσμο αυτό, καθετί και καθένας, κάθε επαφή, εργασία και σχέση είναι εφήμερη, κι αν κάτι τελειώσει ή δεν μας εξυπηρετεί πια, τραβάμε μια γραμμή και πάμε παρακάτω, αφήνοντας ό,τι και όποιον αποτελεί εμπόδιο πίσω, εγκαταλελειμμένο.

΄Ετσι λοιπόν, διαβάζοντας αυτό το μικρό μυθιστόρημα, αναρωτιέται κανείς τι έχει απομείνει στις σύγχρονες, κατακερματισμένες κοινωνίες όρθιο. Ο Κοινωνικός ιστός έχει διαλυθεί, και τα θύματα παραμένουν πίσω παραμελημένα να συναντώνται σχηματίζοντας παράταιρες, αλλά συναισθηματικά ευάλωτες «οικογένειες».

Η ζωή είναι ένα πελώριο άλμπουμ όπου φυλάς ένα παρελθόν στιγμιαίο, με χρώματα εκκωφαντικά και παγιωμένα.

Λίγες σελίδες αργότερα, ο συγγραφέας μάς δίνει και την κεντρική ιδέα του βιβλίου αλλά και του σύγχρονου κόσμου μας:

Έτσι είν΄αυτά, χωρίς δεσμεύσεις, έτσι πρέπει να΄ναι: αγαπάς για να πάψεις ν΄αγαπάς, και παύεις ν΄αγαπάς για ν΄αρχίσεις ν΄αγαπάς άλλους, ή για να μείνεις μόνος, για λίγο ή για πάντα. Αυτό είναι το δόγμα. Το μοναδικό δόγμα.

Γιατί στην εποχή μας, το μοναδικό δόγμα είναι αυτό της αιώνιας εγκατάλειψης του προηγούμενου έρωτα και της συνεχούς αναζήτησης του επόμενου. Κι αυτοί που μένουν πίσω τι γίνονται, δηλαδή οι ενήλικοι που ακόμα αγαπούν ή που δεν θεωρούν τις σχέσεις προϊόντα αναλώσιμα, και κυρίως τα παιδιά; Αυτό το ερώτημα, ανάμεσα στα άλλα, έρχεται να καλύψει ο Σάμπρα.

Ο Φερνάντο και η Βερόνικα είναι παντρεμένοι για τρεις μήνες και χωρίζουν. Ο Χουλιάν και η Κάρλα είναι ζευγάρι, και κάποια στιγμή, απότομα και χωρίς εξήγηση, η Κάρλα διώχνει τον Χουλιάν. Ο Φερνάντο και η Βερόνικα έχουν μια μικρή κόρη, την Ντανιέλα. Ο Φερνάντο συνεχίζει την ζωή του μετά το διαζύγιο, και η Βερόνικα συνδέεται με τον Χουλιάν και τον παντρεύεται, ώσπου, κάποια στιγμή, η Βερόνικα εξαφανίζεται, και μένει μόνος ο Χουλιάν με το παιδί της Βερόνικα. Ο Χουλιάν, ευαίσθητος, καθηγητής λογοτεχνίας και συγγραφέας, μπορεί να θεωρηθεί για τον σύγχρονο κόσμο μας ένας χαμένος, αποτυχημένος loser, όπως αποκαλείται στον αγγλοσαξωνικό κόσμο. Είναι εκείνος όμως που μένει πίσω, κοντά στο παιδί, του διηγείται ιστορίες φανταστικές για την ιδιωτική ζωή των δέντρων και, ταυτόχρονα, τις Κυριακές, γράφει το μυθιστόρημά του, που ευελπιστεί πως θα το διαβάσει, όταν μεγαλώσει, η Ντανιέλα. Ένας ευαίσθητος πατριός, λοιπόν, που στέκεται στο προσκέφαλο ενός μικρού κι εγκαταλελειμμένου από τους γονείς του παιδιού και, σαν σύγχρονη Σεχραζάτ, μπροστά στο όραμα του φόβου από την διπλή εγκατάλειψη, διηγείται συνεχώς μια ιστορία αγάπης, συνέχειας και σταθερότητας, απ΄αυτές που μόνο η Φύση μπορεί να προσφέρει. Σταθερός και μόνιμος στην βάση του, σαν δέντρο ο ίδιος, ο Χουλιάν επινοεί παραμύθια μιας κανονικότητας και μιας ευαισθησίας ανύπαρκτης, γράφοντας παράλληλα την ιστορία του, το δικό του μυθιστόρημα, ενώ ταυτόχρονα προσαρμόζει την καθημερινότητα ενός σπιτικού, ώστε, όταν ξυπνήσει το παιδί, να μοιάζει με αυτήν που έπρεπε να είναι.

Πρόκειται για ένα ονειρικό, γλυκόπικρο μπονσάι μυθιστόρημα, που διαβάζοντάς το, σου αφήνει αυτό το μείγμα λατινοαμερικάνικης μαγείας, μαζί με την πικρή γεύση του κατακερματισμένου κοινωνικού ιστού, των συνεχών ανερμάτιστων σχέσεων και διαρκών αποδράσεων των εραστών προς άλλες κατευθύνσεις, ενώ σε κάνει να στέκεσαι στα άτομα που τολμούν να ονειρεύονται, να νιώθουν, ν΄αγαπούν και να μένουν «πίσω», κοντά στην ζεστασιά μιας σχέσης που μοιάζει αφύσικη. Γιατί ποιο είναι αυτό το δόγμα που λέει πως γονείς παρατούν τα μικρά παιδιά τους και τ΄αναλαμβάνει ένας ξένος, ένας πατριός; Μου θύμισε πολύ την «Μοναχούλα» του Πιέρ Πεζύ και μ΄έβαλε σ΄έναν αναστοχασμό θλίψης μόλις τέλειωσα το βιβλίο, γιατί

…κοντεύει η ώρα πέντε και το βιβλίο συνεχίζεται, το βιβλίο συνεχίζεται και μετά που το κλείνουμε.

Ναι….