Το κλειδί

Στο αβυθομέτρητο βάθος των αρχών

κάπου εκεί την κλειδαριά απώλεσες

την πόρτα και το σπίτι και τον κήπο μαζί

με το κλειδί στο χέρι σε ήρεμη έρημο

καμώνεσαι πως ξεκλειδώνεις την άμμο

να βγάλεις το νάμα από το βράχο

ν’ ανοίξεις το άγνωστο και το φοβάσαι

και ο νόστος είναι εδώ, τόσο κοντά

ο νόστος ο αρχικός που σταυρώθηκε

στα κιγκλιδώματα ιδεών και σκέψεων

στο λεπτό πλέγμα της διανόησης ο πόνος

πιάστηκε του πρωτόγονου του πρωτόγνωρου

αυτός που θερίζει μέσα στα σπλάχνα

και δεν έχει φωνή δεν έχει λεξιλόγιο

δεν έχει λογική μόνο το μουντό αίσθημα

πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι καθόλου καλά

και το κλειδί δεν βοηθάει, κάθε άλλο

πουθενά δεν ταιριάζει, κάπου ανήκει

που δεν είναι πια δικό μας, σουβενίρ

από ταξίδι, που κάτι μας θυμίζει

αλλά τι; Μόνο τα σπλάχνα τα άσπλαχνα

κάτι ξέρουν και πονούν και σαλεύουν

το κλειδί δεν οδηγεί πάντα στη γνώση

αναμοχλεύει το άλγος της λησμονιάς

της απώλειας το χαμένο βασίλειο

κλειδωμένο σ’ ένα αντικείμενο

εύρημα αρχαίο και άχρηστο.