Είχαν στην πλάτη τους πολλά χρόνια ζωής. Ο καθένας τα δικά του.  Άλλος τόπος, άλλη γλώσσα,  άλλος τρόπος. Είχαν κλείσει κύκλους. Διαφορετικούς ο καθένας. Kαι τους έλαχε  εκείνο το αναπάντεχο «μαζί». Λίγο αργά, θα έλεγε κάποιος. Ποτέ δεν είναι αργά, θα έλεγε άλλος. Να και η πρώτη διαφορά μεταξύ τους. Εκείνη δεν πίστευε ότι την αφορούσε η επόμενη μέρα ενώ για εκείνον ήταν δεδομένη.

Ξαφνιάστηκαν. Αναστατώθηκαν. Ενθουσιάστηκαν. Βιάστηκαν να  γεφυρώσουν όλες τις διαφορές. Από τα παρελθόντα μέχρι τα μέλλοντα. Στην αρχή από μακριά. Έγραφαν γράμματα, πυρετωδώς, μέχρις εξαντλήσεως της φυσικής αντοχής τους.  Έπρεπε να βρουν τον κοινό τόπο μέσα από λέξεις συχνά ανεπαρκείς. Κατέφευγαν σε επινοημένους μύθους, σε συμβολισμούς ονείρων.  Κι όσο έγραφαν γράμματα, τόσο η απόσταση μεταξύ τους μίκραινε και τόσο μεγάλωνε η επιθυμία.

Όταν έπρεπε να συντελεστεί το θαύμα, της έγραψε: «Όποτε θα είσαι έτοιμη, θα πετάξουμε μαζί». Κι εκείνη ήταν. Εμπύρετα συναντήθηκαν τα σώματά τους και πέταξαν. Ο λόγος υποκλίθηκε στην αφή. «Μας το χρωστούσε η ζωή αυτό το θαύμα» απολογήθηκαν ταπεινά στο σύμπαν, ευγνώμονες.

Μια μικρή αμφιβολία έμενε στον ορίζοντα: Πόσο διαρκεί ένα θαύμα; Κι εκείνη, ξέροντας πόσους κόμπους δένει η σιωπή και πόσους λύνει ο λόγος, μίλησε. Στο θαύμα τους δεν ήθελε σκιές.

«Φοβάμαι» είπε. «Φοβάμαι τον εαυτό μου. Για σένα φοβάμαι. Εσύ έχεις μια ιστορία απόλυτης σταθερότητας, που θέλω να σεβαστώ. Εγώ έχω μάθει να φεύγω. Θα το σεβαστείς;».  

Ήρθε η απάντηση σίγουρη, αυθόρμητη, πειστική.

«Θα είμαστε μαζί» της είπε «όσο η κάθε μέρα μας θα μας κάνει να θέλουμε την επόμενη». Κι εκείνη παραδόθηκε. «Για να με βρίσκεις όταν χάνομαι» του ψιθύρισε και του χάρισε μια πυξίδα.

Η επόμενη μέρα τους δεν τελείωσε ποτέ. Εκείνος «αλλού» τώρα πια, αλλού εκείνη. Ακόμα ταξιδεύουν.  Μαζί. Χωρίς πυξίδα.  

Βιογραφικό:

Βιογραφικό:

Η Κατίνα Βλάχου γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1950. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γαλλία και εργάστηκε στην Κολωνία, την Αθήνα και την Κέρκυρα, όπου ζει από το 1988. Έχει γράψει βιβλία πεζογραφίας και ποίησης. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά ‘Καταφύγιο’, ‘Πόρφυρας’ και ‘Νέα Εστία’, καθώς και στο διαδίκτυο, και χρονογραφήμάτά της στον κερκυραϊκό περιοδικό τύπο.