Φαίνεται πως τα δραματικά πρόσωπα αυτονομούνται κάποια στιγμή, αποκτούν την δική τους οντότητα, διεκδικούν την δική τους ζωή, πέρα και πάνω από τις όποιες προθέσεις του δημιουργού και νονού τους, που τα βάφτισε και τα έριξε στην κοινωνία των Ιδεών να βιοπαλέψουν.

Από την εποχή του Πιραντέλλο, τα «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα». Στην περίπτωσή μας είναι δύο συν δύο. Ένα άτυπο κουαρτέτο που ακροβατεί ανάμεσα σε σκηνικές μυθολογίες, αστικούς μύθους και μύθους γενικώς, από την ανεξάντλητη πηγή τού Συλλογικού Ασυνείδητου.

Ο πεζογράφος και εσχάτως δοκιμιογράφος Αλέξης Σταμάτης υπερβαίνει τα εσκαμμένα αλλά δεν πρωτοτυπεί. Συνθέτει κατά το δοκούν σκέψεις περί / επί / ανά / κατά / δια / μετά / από / υπό / αμφί τού θεάτρου και τις πλασάρει ως δευτερογενές αισθητικό έργο που άλλοτε λειτουργεί κι άλλοτε όχι, πάντοτε όμως κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον τού κοινού χάρη στην ευρηματική σκηνοθεσία τού Μάνου Καρατζογιάννη, που είναι ευφυής τόσο όσο απαιτεί ο δείκτης συναισθηματικής εγγρηγόρσεώς του.

Περί ενσυναισθήσεως ο λόγος, σε ένα θέατρο που βασίζεται στους θεατές, αλλά και στους δημοσιογράφους, στηρίζει τις επιλογές του σε ευαίσθητα κοινωνικά προβλήματα και είναι πάντα ανοικτό σε νέες ιδέες.

Όχι όμως μόνον στους νέους, αλλά και στους σιτεμένους ηθοποιούς, ειδικά σε αυτούς, που χάριν της πείρας τους διδάσκουν από σκηνής και ποιούν ήθος, είδος, αρμονία.

Αυτή η συνάντηση τού πολύ νέου με το πολύ παλιό δημιουργεί μια ιδιόμορφη ατμόσφαιρα σχολικής μυσταγωγίας που επανέρχεται κυκλικά σε άλλα χωροχρονικά συνεχή πριν εκτιναχθεί στο απροσδιόριστο κι εν διαμορφώσει μέλλον.

Με στοιχεία καμπαρέ αυτή η παράσταση, αλλά και μετωπική, δισδιάστατη, δεν γίνεται ποτέ χωρική, αλλά μοιάζει με αγιογραφία, βυζαντινή.

Οι ήχοι καίριοι, σχολιαστικοί, ειρωνικοί ενίοτε. Το ηχητικό τοπίο λειτουργεί σαν σαρκασμός, σαν αντίστιξη στην «όψη».

Τέσσερις ηθοποιοί, δύο νέοι και δύο παλαιοί, υπηρετούν κάτι σαν βερολινέζικο καμπαρέ.

Αν ήταν και πρωτότυπη η ιδέα, θα ήταν όλα τέλεια.

Ας μην είμαστε όμως τόσο απαιτητικοί. Ήδη είναι μία από τις καλύτερες παραστάσεις αυτής της σαιζόν.

Μετά Λόγου Γνώσεως,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ

https://konstantinosbouras.gr

info:

https://www.viva.gr/tickets/theater/to–lefko–domatio/

«Λευκό Δωμάτιο»

Αλέξη Σταμάτη

σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

Με τους: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Εύα Σιμάτου, Δημήτρη Τσίκλη
Στον ρόλο της Φλώρας η Σμαράγδα Σμυρναίου

Πρεμιέρα στις 28η Οκτωβρίου στο Θέατρο Σταθμός

Μετά τα «Μελίσσια», που ανέβηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο, ο Αλέξης Σταμάτης γράφει το «Λευκό δωμάτιο». Πού πάνε οι θεατρικοί ήρωες όταν τελειώνει το έργο; Παραμένουν άραγε εγκλωβισμένοι σε αυτή τη συγκεκριμένη ζωή που τους δημιούργησε ο «νονός» – συγγραφέας τους; Μια αλληγορία εγκλεισμού με πρωταγωνίστριες την Μπλανς Ντιμπουά από το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς και την Έντα Γκάμπλερ από το ομώνυμο έργο του Χένρικ Ίψεν αποκαλύπτει την κουζίνα της δημιουργίας του συγγραφέα και του ηθοποιού μέσα από το θέατρο, τους χαρακτήρες, την επινόηση και την πραγματικότητα. Εντέλει μέσα από την ίδια τη ζωή.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συγγραφέας: Αλέξης Σταμάτης

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Μουσική: Δημήτρης Τσάκας

Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Video: Παντελής Μάκκας

Φωτογραφία: Σπύρος Περδίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου

Ερμηνεύουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Εύα Σιμάτου, Δημήτρης Τσίκλης
Στον ρόλο της Φλώρας η Σμαράγδα Σμυρναίου

Συμμετέχουν (voice off):
Στον ρόλο του Χένρικ Ίψεν ο Δημήτρης Καταλειφός
Στον ρόλο του Τενεσί Ουίλιαμς ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης