ΜΕΓΑΛΕΣ  ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

   Είναι αλήθεια ότι δεν  σε λένε  Πίρριπ ούτε  Φίλιπ  για να τα συγχωνεύσουμε και να σε φωνάζουμε Πιπ,  όπως έκανε ο Ντίκενς με εκείνον τον παιδικό του ήρωα στο αριστούργημά του  Μεγάλες προσδοκίες, που  διαβάζαμε παιδιά τις μέρες των Χριστουγέννων  και που ίσως τώρα να μη θυμάσαι. Μπορούμε όμως να σε λέμε Πίπη, αντλώντας αυτό το δικαίωμα από το Σπύρος που είναι  το αληθινό σου όνομα. Πίπης, λοιπόν, και Πιπ  – ανεξάρτητα αν ο ένας είναι αληθινό πρόσωπο και ο άλλος δημιούργημα ιδιοφυούς φαντασίας-  ήταν πάντα και είναι ακόμη στη συνείδησή μου δυο τ ζ έ ν τ λ ε μ ε ν  μ ε  μ ε γ ά λ ε ς  προσδοκίες. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Είναι δύσκολο να  το εξηγήσω, αλλά μια προσπάθεια θα την κάνω, γιατί, παραφράζοντας τον Δροσίνη,

                    λάθος μεγάλο του Θεού θα ήταν να μην είχες γεννηθεί  αγόρι!

    Αν και τώρα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο της ζωής- που ήταν άλλοτε μακριά και έξω από τη σκέψη μας και την καρδιά μας – και έχουμε πια χάσει το δικαίωμα ή τουλάχιστον την πολυτέλεια να ονειρευόμαστε και να προσδοκάμε, γύρισα πίσω το βλέμμα μου (είναι η μόνη δυνατότητα που έχω στην ηλικία που έφτασα) και σε είδα, φίλε μου, να έρχεσαι, πάντα ξανθός και αγγελοκάμωτος, όπως τότε που ήσουν έ ν α ς  τ ζ έ ν τ λ ε μ α ν  μ ε  μ ε γ ά λ ε ς  π ρ ο σ δ ο κ ί ε ς. Και το σπουδαιότερο: να μη φτάνεις ποτέ στο τέρμα του δρόμου σου, ενώ από την άλλη πλευρά, εγώ, ο φίλος σου, να είμαι σαν παροπλισμένο πλοίο που το χτυπούν, ανελέητα,  τα αφρισμένα κύματα μιας θυμωμένης θάλασσας, κι ας ήμουν κάποτε η τέταρτη ρόδα στην άμαξα του Διαβόλου.

   Με άλλα λόγια, ενώ η ζωή έχει απομακρυνθεί από μένα ή τουλάχιστον έχει περιοριστεί σε ένα μόνο πεδίο δράσης, των πνευματικών ενασχολήσεων, και ό,τι ζω, το ζω με έμμεσο τρόπο, για σένα, φίλε, κάθε μια μέρα που έρχεται σε βρίσκει, με σάρκα και οστά, να συμμετέχεις σε κάθε γεγονός της ζωής σου, από το πιο ασήμαντο ως το πιο σπουδαίο. Και αυτό, βέβαια,  δεν είναι λίγο, να είσαι δηλαδή πάντα παρών και ‘’σαν έτοιμος από καιρό’’, όπως λέει ο Αλεξανδρινός, σε ό,τι απαιτεί  κάθε περίσταση. που βιώνεις. Αυτό σου δίνει τη διάθεση – και το προνόμιο  θα πρόσθετα –  να προσδοκάς ακόμη και τώρα κάτι ανώτερο, κάτι που ακόμη δεν έχεις  κατορθώσει, αδιάφορο αν το τέλος είναι κοντά ή μακριά…

   Παρ’ όλα αυτά, σου είναι αδύνατο να δεις ,σήμερα, τον εαυτό σου, όπως άλλοτε,   σ α ν  έ ν α ν  τ ζ έ ν τ λ ε μ α ν  μ ε  μ ε γ ά λ ε ς  π ρ ο σ δ ο κ ί ες.  Και αυτό γιατί ίσως δεν μπορείς να σταματήσεις  τον χρόνο μέσα σου και να έχεις την ωραία ψευδαίσθηση πως τα σύνορα της ζωής είναι και τώρα πολύ μακριά και ότι υπάρχει ακόμα καιρός  για μια άλλη ζωή  που ήθελες να ζήσεις και δεν μπόρεσες. Έτσι όμως που βλέπεις τα πράγματα, τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει γύρω σου, ή, για να είμαι πιο ποιητικός, καμία χαραματιά για λίγο φως αισιοδοξίας στον ορίζοντα των γηρατειών. Όλα μια μαυρίλα που όλο και πιο κοντά έρχεται… Πριν, όμως,  μας τυλίξει και τους δυο, οριστικά  και αμετάκλητα, θα πρέπει να λάβεις υπόψη σου τουλάχιστον  τούτο, ότι άνθρωποι σαν τον φίλο σου- και αυτό δεν πρέπει στο εξής να   σου διαφεύγει- δεν έζησαν ποτέ όπως εσύ με ΜΕΓΑΛΕΣ   ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ. Κι αν αυτές δεν έτυχε να βγουν πέρα για πέρα αληθινές, δεν είναι λίγο, φίλε μου, ότι  ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου κύλησε μέσα στη ΛΑΜΨΗ ΤΟΥΣ…