Η παρέα καθόταν σε ένα στρογγυλό τραπέζι μιας όμορφης αίθουσας. Σε λίγο θα άρχιζε η παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του συγγραφέα. Ήταν ένας άνδρας σε ώριμη θα λέγαμε ηλικία που τα τελευταία χρόνια, πάσχιζε με όλες τις δυνάμεις του να αναγνωρισθεί από τον θαυμαστό και άλλο τόσο περίκλειστο κόσμο της συγγραφής. Δεν είναι λίγοι οι συγγραφείς που ξεκίνησαν να γράφουν σε μεγάλη ηλικία, μετά την συνταξιοδότησή τους από το επάγγελμα που άσκησαν,- ίσως κατά λάθος. Ο περί ου ο λόγος, υπήρξε γιατρός, αρκετά επιτυχημένος χειρουργός. Γιατί όχι κι αυτός ; Και ο Kρόνιν ήταν γιατρός! Για να μην αναφερθούμε στον μεγάλο Τσέχοφ.
Εκείνη μπήκε μέσα δισταχτικά και προχώρησε ψάχνοντας με το βλέμμα κάποιον γνωστό. Ήταν μια συμπαθητική γυναίκα, η πρώην γυναίκα του συγγραφέα και μητέρα των τριών παιδιών που κάποτε έσπειρε. Η τωρινή σύζυγος, περίπου στην ίδια ηλικία με την προηγούμενη, αλλά σαφώς η νικήτρια των ερωτικών περιπετειών του, καθόταν δίπλα του , όπως πάντα, με το βλέμμα της να εξετάζει σε ετοιμότητα τους πάντες και κυρίως άπασες τις κυρίες. Χαμογελούσε ευγενικά, αντάλλασσε φιλοφρονήσεις, είχε και έναν μικρό εκνευρισμό (όπως πάντα όταν υπήρχε πολύς κόσμος). Ήταν η πρώτη που είδε την πρώην σύζυγο να μπαίνει. Ακαριαία πετάχτηκε να την υποδεχτεί.
«Έλα να κάτσεις μαζί μας» ! Ήταν τα πρώτα της λόγια. Αυτή η «υπεράνω» συμπεριφορά, είχε πάντα επιτυχία. Μπορεί να της είχε διαλύσει κάποτε το σπίτι, αλλά βρε αδερφέ, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Άλλωστε και η ίδια, δεν είχε περάσει λίγα… «Πουτάνα» την ανέβαζαν, «πουτάνα» την κατέβαζαν, τόσο ο πρώην άντρας της και πατέρας των δικών της παιδιών, τόσο και τα παιδιά του νέου συζύγου. Με τα χρόνια, όλοι συνήθισαν, ηρέμισαν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…
Σήμερα, αυτή ήταν η κερδισμένη. Η άλλη, έμεινε μόνη. Αναρωτιόταν ποιος την προσκάλεσε στην παρουσίαση. Σίγουρα όχι ο δικός της, θα της το έλεγε… Τέλος πάντων, αυτή θα φερόταν φυσικά. Άλλοι ήταν οι κίνδυνοι που την απειλούσαν τώρα… Αυτή η νέα του ενθουσιώδης γνωριμία , από τον χώρο των γραμμάτων, δεν της άρεσε καθόλου… έπρεπε να είναι προσεχτική. Όταν κάποιος ενθουσιάζεται από γυναικεία παρουσία τόσο εύκολα, είναι πάντα επιρρεπής σε νέους έρωτες, -έστω και γεροντικούς,(το χούι δεν κόβεται). Η νέα παρουσία ήταν σίγουρα γοητευτική. Φαινόταν σοβαρή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Εκείνος ήταν ερωτύλος ακόμη, όσο και αν προσπαθούσε να το κρύψει. Την προσκαλούσε συνέχεια για φαγητό στο σπίτι τους, την περιποιόταν, λες και ήταν γνωστή τους από πάντα. Αχ θεέ μου ! Τι κούραση κι αυτή! Να μην μπορεί να ηρεμήσει, ούτε τώρα, μετά από τόσα χρόνια.
Σε λίγο θα άρχιζε η παρουσίαση. Ο άντρας της με τους δύο παρουσιαστές κουβέντιαζε χαμογελαστός. Η νεοφερμένη ακροάτρια κάθισε κοντά της στο τραπέζι. Οι διπλανές της κυρίες την κοίταζαν αμήχανα. Και τότε, η ηρωίδα μας ξεστόμισε την εξής κουβέντα : «Να σας συστήσω. Η κυρία είναι φίλη μου». Η «φίλη» χαμογέλασε ευγενικά και όλα μπήκαν στην θέση τους.
Μια φράση απλή, ευγενική, καθώς πρέπει… «Είναι φίλη μου». Γιατί σταματά ο συγγραφέας σε αυτή ειδικά την φράση; Τι θέλει να τονίσει; Κάτι που ίσως κανείς από τους παριστάμενους δεν πρόσεξε, κάτι όμως τόσο σημαντικό, και κυρίως δηλωτικό της ποιότητας της νέας συζύγου. Συστήνει την νεοφερμένη στους παρευρισκόμενους ως φίλη της (τι μεγαλοψυχία), αλλά παραλείπει να συμπληρώσει πως η κυρία είναι η πρώην σύζυγος του τιμωμένου σήμερα προσώπου και όχι μόνον ! Είναι και μητέρα των τριών παιδιών του!
Και λοιπόν ; (θα ρωτήσετε). Είναι λόγος αυτός για προβληματισμό ; Εσείς θα μου πείτε… Πρόκειται για σημαντικό ζήτημα ή για μια λεπτομέρεια δίχως ιδιαίτερη σημασία;
Καταλήγοντας, με την περιγραφή των παραπάνω, ίσως ανιαρών για πολλούς, λεπτομερειών, θα ήθελα να σταθώ στην τεράστια διαφορά, μεταξύ των ανθρώπων που θεωρούν την συμπεριφορά της νυν συζύγου της ιστορίας μας, ευγενική έως και μεγαλόψυχη και κάποιων άλλων με διαφορετική ματιά στα πράγματα, που την θεωρούν απάνθρωπη έως χυδαία ! Ο συγγραφέας του κειμένου, ανήκει στους δεύτερους ! (Παραλείπω εντελώς την τρίτη εκδοχή, κάποιων που δεν αντιλαμβάνονται καν την διαφορά, ως μη ενδιαφέρουσα για σχολιασμό).
Μετά δε από όλες αυτές τις παρατηρήσεις, μπορεί κάποιος εύκολα να αντιληφθεί τις διαμετρικά αντίθετες απόψεις των ανθρώπων, μετά από το διάβασμα ενός βιβλίου… Διαβάζοντας το ίδιο πράγμα, ο ένας ενθουσιάζεται, ο άλλος πλήττει, ο τρίτος απορεί με τις προθέσεις του συγγραφέα, προσπαθεί να καταλάβει γιατί το επαίνεσαν κάποιοι ενώ ο ίδιος δεν δοκιμάζει την παραμικρή συγκίνηση και πάει λέγοντας. Είναι τόσο λεπτές οι αποχρώσεις των εννοιών και τόσο διαφορετικές οι προσλαμβάνουσες του κάθε αναγνώστη!
