Αυτή τη φορά το λοξό και πλαγιοφωτισμένο ρεπορτάζ μου δεν είναι ούτε από βραδινές περιπολίες ούτε από πρωινές σκοπιές στην γκρίζα πόλη – είναι από τα μέρη που δεν έχει μήτε μέρες μήτε νύχτες.
Έντεκα μερόνυχτα, θανατερή αγωνία, απέραντη μοναξιά. Έντεκα μερόνυχτα, παντού μυρωδιά θανάτου, επικλήσεις στον Θεό, πόνος που σκίζει τον ουρανό, επτά θάνατοι, άλλοι αναπάντεχοι άλλοι λύτρωση στο μαρτύριο… Σε μια ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα βολεύτηκα με την αγρύπνια και τον πόνο•
σ’ ένα δήθεν μπαλκόνι -είσοδο πλαϊνή με σκάλες – με συντρόφεψε το τσιγάρο σε ώρες παρηγοριάς φίλων της αναμονής για ίαση ή για το μοιραίο…
Οι άσπρες μπλούζες να τρέχουν, να ουρλιάζουν σιωπηλά μην καταλάβουν οι ασθενείς, οι νοσοκόμες να πνίγουν το δάκρυ, οι απινιδωτές να πέφτουν απ’ τα χέρια, ο Θοδωρής που περιμένει το μωράκι του, μαζί με τον πατέρα του να προσεύχονται για τη μάνα… Λίγο χρόνο ακόμα Θεέ μου… Μα εκείνη θέλει να φύγει πια. Δέκα χρόνια παλεύει κι είναι στο τέλος… Δεν αντέχει άλλο η καρδιά.
Πλάι στο νοσοκομείο το στρατόπεδο. Να σημαίνει πρωί και βράδυ πένθιμα έπαρση και υποστολή σημαίας, από καιρό κατεβασμένης.
Κάθε τόσο άνθρωποι που γνώρισα, που τους μίλησα, που τους είδα απλά, να φεύγουν για άλλους κόσμους πιο ίσους, πιο έντιμους…
Μέσα μου οργή γι’ αυτές, τις γνωστές πουτάνες! Που διεκδικούν με αερολογίες το δικαίωμα του καθενός μας να διαλέγει το άριστο, κι ύστερα υπερψηφίζουν τον θάνατο πρώτα των μεγαλύτερων και κατόπιν των αδύναμων να προσφέρουν το αίμα και το πνεύμα τους! Το μόνο που τους καίει είναι κάτι κρατούμενοι -μούτρα περίεργα- που μεταφέρονται άρον άρον σε λάθος κλινική… ή μήπως όχι;
«Μυστικοί» μες στη νύχτα να σού κόβουν το αίμα, κι απ’ την άλλη μέρα να βλέπεις φρουρούς, σαν αστακούς οπλισμένους, να φυλάνε δυο δυο μη φύγει ένας αλλοδαπός τραυματίας, πυροβολημένος στα πόδια σε συμπλοκή με «Έλληνες μαφιόζους». Εδώ να δεις τοπικισμός, με διερμηνέα για συνεννόηση, τσιγάρο στο πλατύσκαλο, στις σκάλες εξόδου. Και κάθε μέρα, ο τρόμος των ανθρώπων να ξορκίζεται με αστεία…
Καθαρή Δευτέρα, κι ο δεσμώτης φυλάει τον δεσμοφύλακά του! Ρεζίλι, πιωμένος μπάτσος χοντρός, σέρνεται σέρνοντας μαζί κι άλλους• ντροπή για την ανθρώπινη υπόσταση τούτη η εικόνα εξαθλίωσης!
Πού είστε κύριε Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη; Έτσι σας λένε; Γιατί έχω μπερδευτεί! Διοικητής; Αρχηγός της Αστυνομίας; Μεθυσμένος μπάτσος ένοπλος σε νοσοκομείο! Αλήτες! Ρουφιάνοι! Που σηκώνετε τα γκλομπς και βαράτε για να δείξετε πως υπερτερείτε! Ανίκανοι να βοηθήσετε τους συνανθρώπους σας!
Επικίνδυνοι δολοφόνοι! Σας καταγγέλλω! !! Εγώ η Λοξοδρόμος των ημερών και των νυχτών!
Στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει ο τύπος που φυλάνε• αυτός περνάει ζάχαρη! Σκέφτομαι άλλους κρατούμενους και θυμώνω! Παιδιά που κάνουν απεργία πείνας και δίψας, ενώ τα έχουν σπάσει στο ξύλο ΕΚΑΜιτες! Παιδιά που. ..και παιδιά που…
Άει σιχτίρ για κοινωνία! Σαπισμένη ως το κόκκαλο! Μαύρη στην ψυχή!
Εσύ που βάζεις ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων με περιστατικά σοβαρά και καραδοκείς να πεθάνει κάποιος, πριν πιάσει κρεβάτι κι αρχίσει να στοιχίζει πολλά…
Ύστερα βρίζεις μέσα από την τηλεόραση τους γιατρούς που τα παίρνουν – σας ορκίζομαι, μίλησα με πολλούς ανθρώπους – κανείς δεν τα παίρνει. Αντιθέτως, είδα καθηγητάδες πανεπιστημιακούς να λιώνουν, τις ίδιες ατέλειωτες ώρες, πάνω από πλούσιους και φτωχούς!
Κοινωνία εσύ! Σε διοικούν εκείνοι που διαλέγεις να σε θανατώνουν και να σε λοιδωρούν!
Σε διχάζουν κατηγορώντας τα παιδιά σου όλα, ανάλογα με τις συνθήκες, ανάλογα με τα συμφέροντα που πρέπει κάθε τόσο να υπηρετηθούν!
…..Ναι κύριοι! Εσείς μπορείτε να παίρνετε μέτρα για κάθε Τρόικα, κάθε ΔΝΤ. Μπορείτε και να νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές των ανθρώπων. Μια σπουδή στον θάνατο θα σας έδειχνε την πιο μεγάλη αλήθεια! Αλλού κι αλλιώς είναι η ζωή κι όχι σε ΦΕΚ και Υπουργικές αποφάσεις!
Μπορείτε να ξεπουλάτε και τούτο τον τόπο σαν να είναι τσιφλίκι του προπάππου σας. .. Η μόνη απάντηση κι η μόνη αλήθεια είναι πως δυο μέτρα γης θα πάρουμε όλοι και χώμα να μας σκεπάσει. Τουλάχιστον ρε αλήτες δε νοιάζεστε να είναι ελαφρύ;;;
