Εντάξει, η Ήρα Κατσούδα από άντρες συναδέλφους της ήταν πολύ καλύτερη. Σε πολλά ανώτερη, αν και δεν απέφυγε τον σεξισμό (έστω και αντεστραμμένο).

Παρακολουθώντας με κριτικό βλέμμα και επιστημονική προοπτική την επιτυχημένη ευπώλητη (τίγκα ήτανε!!!) παράσταση τού πολυσύχναστου θεάτρου Αλκμήνη έβγαλα κάποια συμπεράσματα και προβαίνω σε μια περιληπτική ανακεφαλαίωση τού πανάρχαιου δραματικού είδους που φέρει τον απολύτως κατανοητό τίτλο “Stand–up comedy”, λες και δεν προηγήθηκαν οι «νούτικοι ηθοποιοί» της αθηναϊκής επιθεώρησης που έπαιζαν αυτοσχεδιάζοντας με τον κενό/κοινό, οι πανάρχαιοι μίμοι, μιμάδες (όπως η Θεοδώρα στον Ιππόδρομοι), παντόμιμοι-χορευτές και οι μονωδοί-τραγωδοί-κωμικοί αφηγητές.

Μια αφήγηση είναι και η Stand–up Comedy προσαρμοσμένη στο εκάστοτε κοινό, βασίζεται όμως σε έναν καμβά (canevas) όπως η Commedia dell’Arte, έχει τις ρίζες της στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, στα σκοτεινά χρόνια τού Μεσαίωνα και στο θέατρο καμπαρέ, μεταμφιέστηκε στα καθ’ ημάς σε αθηναϊκή επιθεώρηση (σε χειμερινά και θερινά θέατρα), κατέληξε σε αρπαχτές στην Επίδαυρο και σε άλλα αρχαία ή πρόχειρα σκηνικά οικοδομήματα τής ελληνικής επαρχίας-επικράτειας, ζωοποίησε τηλεοπτικές εκπομπές-παιχνίδια-σαπουνόπερες…. Και έπεται συνέχεια σε αυτή την αόρατη σκυταλοδρομία, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαν οι εκπληκτικές ασπρόμαυρες ταινίες τού Φίνου και άλλων. Κι η Βουγιουκλάκη μιμάς ήτο. Διαδρούσε με το κοινό μέσα από έναν καθηλωτικό ναρκισσισμό που σε συνάρπαζε, όπως τα προνήπια.

Κι εδώ μπαίνουμε στον βασικό άξονα της θεματικής προβληματικής μας: σε τι παραλλάσσει η θεατρική σύμβαση στην περίπτωση τής Stand–up Comedy; Πού τίθενται ή μετατίθενται τα όρια; Πότε ο θεατής ή ο ηθοποιός προσβάλλεται; Πότε μπορεί να φωνάξει την αστυνομία και να δηλώσει πως κακοποιήθηκε; Ξέρετε πως και η προσβολή τής αισθητικής, της ιδεολογίας, των επιλογών ενός άλλου μπορεί να συνιστά ψυχολογικό βιασμό τού αισχίστου βαθμού; Δεν λέω ότι μπορεί το επί σκηνής θέαμα να μας ξυπνήσει «οικεία κακά» του ατομικού μας εσωθεάτρου. Αυτή είναι η δουλειά του, ούτως ή άλλως…

Το θέμα είναι πως ο κωμικός ηθοποιός έχει το ελεύθερο να προσβάλλει τον θεατή, πότε όμως προσβάλλεται ο ίδιος; Βεβαίως κι εκτίθεται. Αυτό είναι και των ων ουκ άνευ. Εξ ορισμού εκτίθεται βγάζοντας τα σώψυχά του θέλει δεν θέλει, ακόμα κι όταν πατάει γερά πάνω σε ένα καλοδομημένο κείμενο που έχτισε ένας άλλος (όπως στις παρλάτες του Ξανθούλη που ερμήνευε ο ακατάβλητος Γιώργος Μαρίνος).

Όμως πού σταματάει το ναρκισσιστικό παραλήρημα και πού αρχίζει η διάδραση;

Ερωτήματα, ερωτήματα, ερωτήματα…

Στην συγκεκριμένη παράσταση αγγλοσαξωνικού τύπου σοκαρίστηκα κατ’ αρχήν με την άχαρη opening act. Νόμιζα ότι αυτά γίνονται μόνον στα σκυλάδικα!!!

Εντάξει, είχε, περιείχε, ενείχε όλες τις σύγχρονες αφηγηματικές τεχνικές, όμως χείλι δεν έσκαγε από αυτή την αμερικανικού τύπου καταθλιπτικότητα.

Και μετά αρχίζει το κυρίως θέαμα. Από παιδικής ηλικίας αρχομένη, η πλοηγός-παραμυθού-αφηγήτρια έφτασε ακόμα και στην μετά το υποτιθέμενο διαζύγιό της περίοδο και στις υποτιθέμενες σχέσεις της με νεαρότερους εραστές. Και μέχρις εδώ όλα καλά. Όμως υπερίσχυε η μονολογικότητα τής διαδράσεως και η ανατροφοδότηση ήταν μάλλον φτωχή. Έβγαζε συμπεράσματα χωρίς να ακούει προσεκτικά μέχρι το τέλος τις ελάχιστες δηλώσεις των προθύμων θεατών (ανεξαρτήτως φύλου).

Όσο για εκείνες τις μπανάλ αναφορές σε σεξουαλικά μόρια, σε περιόδους, σε μεγέθη και λοιπές σεξιστικές παρωχημένες αθλιότητες… τι να πω… χωρίς αυτά δεν θα είχαμε ίσως παράσταση, αφού το κείμενο ήταν μάλλον αυτοσχεδιαστικό, αποδομητικό και τυχάρπαστο. Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος γελούσε. Όσο μπορούσε κι όσο εδύνατο. Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να σερβίρουν και ποτά με ξηρούς καρπούς; Ίσως, σαν θέατρο καμπαρέ να ήταν περισσότερο αποτελεσματικό και προσοδοφόρο.

Παρ’ όλα αυτά η συνοδός μου ήταν ευχαριστημένη κι ο κόσμος έφευγε ικανοποιημένος, ξαλαφρωμένος για την ακρίβεια [ναι, αυτή είναι η λέξη!!!].

Τελικά, το θέμα είναι πόσο ψηλά βάζει τον πήχυ κανείς και κατά πόσον το διασκεδαστικό θέατρο είναι ΚΑΙ ψυχ-αγωγικό.

Θα επανέλθω. Δριμύτερος.

Δήμητρα Νικητέα και Ηρώ Κατσούδα είστε αξιέπαινες κατ’ αρχήν για τον ηρωϊσμό σας να πέσετε αυτοβούλως στον … λάκκο των λεόντων. Ρωμαϊκή αρένα είναι η σύγχρονη σκηνή, ανθρωποβόρος, επικροτητική των ακροτήτων κι επιδεκτική πασών υπερβολών. Της αυτοψυχαναλυτικής υπερεκτιμήσεως συμπεριλαμβανομένης.

Παρ’ όλα αυτά γέλασα (μόνον) στο «νούμερο» με τον βουβό ψυχολόγο που ζωγραφίζει τετραγωνάκια κάνοντας ότι ακούει την πελάτισσά του που βωλοδέρνει ακυβέρνητη στο πέλαγος των φαντασιώσεών της. Περί αυτών πρόκειται. Τείνω να πιστέψω πως ένα μεγάλο μέρος τής σύγχρονης θεατρικής πράξεως είναι καταφύγιο προεφηβικών, εφηβικών και μετεφηβικών φαντασιώσεων προσγειωμένων στο πεδίο όπου προσέκρουσεν ο Ίκαρος.

Κι ενδεχομένως η λεγομένη Stand–up Comedy να είναι το καταλληλότερο για τοιαύτας εκτονώσεις θεατρικό (ή μήπως παρά-θεατρικόν) είδος.

Μετά πολλών προβληματισμών και περισσής περισκέψεως,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ

https://konstantinosbouras.gr

info:

Ήρα Κατσούδα

«Για γυναίκα, καλή είναι» Stand up Comedy Παράσταση

Opening Act : Δήμητρα Νικητέα

Ποια είναι ακριβώς η «τέχνη» των κοκτέηλ;
Για ποιο λόγο γεννιούνται μικρότερα αδέρφια;
Ποιοι είναι οι καλύτεροι χειρότεροι τουρίστες όλων των εποχών;
Internetικό φλερτ: Τα υπέρ και τα κατά.
Γιαγιάδες VS Μόδα: 1-0
Ελληνάρες, αυτή η μάστιγα.
Ψυχολόγοι: 50 €

Youtube Trailer: bit.ly/2XZQgNV

 Τo «Για Γυναίκα, καλή είναι», η δεύτερη σόλο παράσταση της Ήρας Κατσούδα επιστρέφει!

Παρουσιάστηκε πρώτη φορά λίγο πριν παρουσιαστεί και ο Covid  και η αλήθεια είναι ότι η ανταπόκριση, η αγάπη και το feedback του κόσμου ήταν απίστευτα. (Για την παράσταση. Για τον Covid όχι και τόσο.)

Θίγει θέματα ισότητας των φύλων, κοινωνικά στερεότυπα, οικογένεια, διαζύγιο αλλά σε καμία περίπτωση μόνο αυτά.

Περνάει τόσο από θεματικές της καθημερινότητας, από βιωματικές ιστορίες και από καταστάσεις που έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε σαν νορμάλ, αλλά αν τις κοιτάξεις από το πρίσμα της κωμωδίας, μόνο νορμάλ δεν είναι!

Και κλείνοντας, ο τίτλος. Όπως λέει η Ήρα  ένας από τους βασικούς λόγους που ονόμασε έτσι την παράσταση, είναι ότι την επόμενη φορά που οποιοσδήποτε πει την φράση «Για γυναίκα, καλή είναι» δεν θα σημαίνει τίποτε παραπάνω πέρα από τον τίτλο μιας παράστασης.

Who is Who…

Η Ήρα Κατσούδα ασχολείται επαγγελματικά µε το stand up comedy, με συνεχείς παραστάσεις σε Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα.

Tο 2017 παρουσίασε την σόλο της παράσταση «Xωρίς Γλουτένη» και το 2019 την δεύτερη με τίτλο “Για γυναίκα, καλή είναι.”

Έχει παρουσιάσει τελετές  απονομής των βραβείων ΕΒΓΕ (2019, 2020), διοργανώσεις TEDx καθώς και συμπαρουσιάσει την τελετής έναρξης του
20ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2018).

Είναι η δημιουργός του Podcast “ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ” που παρουσιάζουν με την Δ. Νικητέα.

Είναι από τους διοργανωτές του Φεστιβάλ Κωμωδίας Θεσσαλονίκης.

Έχει γράψει το θεατρικό έργο «Ο Γάμος», ενώ έχει εργαστεί και ως Copy Writer.

Σπούδασε Οικονομικά (Α.Π.Θ.), κλασσική μουσική, χορό και υποκριτική.

FB: https://www.facebook.com/katsoudaira

Youtube: https://www.youtube.com/user/irakatsouda

Instagram: ira_katsouda

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Φωτογραφίες: Νίκος Καρδαράς

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: R.M.LIGHT

Ερμηνεία: Ήρα Κατσούδα

Opening Act: Δήμητρα Νικητέα