Κατακόκκινο λεύκωμα μαγνητίζει το βλέμμα της Αντιγόνης και το προκαλεί. Το χέρι της ψαχουλεύει την τσέπη. Κέρματα κουδουνίζουν. Μετράει δυνατά. Φτάνουν. Ανοίγει την πόρτα, δέκα λεπτά αργότερα η πόρτα κλείνει πίσω της, στο δρόμο πάλι και πόσο όμορφο δείχνει το κόκκινο λεύκωμα με φόντο το μαύρο τζάκετ της.
Στο εφηβικό δωμάτιο της τώρα* στους τοίχους αφίσες ροκ σταρ* στο γραφείο μόνιμη ακαταστασία. Το αριστερό χέρι σπρώχνει στην άκρη βιβλία και τετράδια, στο δεξί κόκκινος μαρκαδόρος ζωγραφίζει καρδούλες στο άσπιλο λευκό των πρώτων φύλλων, ποιο χρώμα θα επικρατήσει άραγε εκεί μέσα; Το κόκκινο του πάθους ή το άσπιλο λευκό της παρθενικότητας; Προς ώρας με Parker-δώρο γενεθλίων παρελθόντων χρόνων- επιδίδεται σε απόπειρες καλλιγραφίας τυποποιημένων ερωτήσεων.
Ψευδεπίγραφη κτήτορας λευκώματος αλαζονικών προθέσεων αλλότριας χρήσης σχεδιάζει τη μετατροπή του σε εν δυνάμει ιδιότυπο εξομολογητήριο, την εισβολή της μέσα από σπάσιμο ψευδωνύμων σε κρυμμένες ταυτότητες, αναμοχλεύοντας αφύλακτα μυστικά. Κι αυτή -η Αντιγόνη- μια σκηνοθέτης πολυπρόσωπου θιάσου εφηβικού λευκώματος.
Ανάμεσα σε τετράδια και βιβλία με μπλε ντύματα σχολικής τσάντας λουφάζει εκείνο τώρα.
Αύριο…
Θ’ αρχίσουν οι υπόγειες διαδρομές χεριών καινούργιων κτητόρων, οι υπόγειες διφορούμενες απαντήσεις. Ύπνος αργόσυρτης νύχτας ταραγμένης αναμονής. Έξω στο δρόμο το πρώτο απορριμματοφόρο σηματοδοτεί την έλευση της ημέρας* το ξυπνητήρι την πρωινή έγερση* η φωνή της μάνας την καταπιεστική ιεροτελεστία του πρωινού. Φεύγει βιαστικά ακυρώνοντας το.
Η πόρτα του σχολείου ορθάνοιχτη χοάνη ρουφά στα ενδότερα μύστες τυποποιημένης γνώσης. Εκείνη στέκεται παράμερα ακτινογραφώντας πρόσωπα, επιλέγοντας…
Το κόκκινο λεύκωμα αλλάζει χέρια, αλλάζει τσάντες με τετράδια και βιβλία με μπλε ντύματα. Κοριτσίστικες καρδιές πάλλονται, αγορίστικες ματιές στοχεύουν τους ανομολόγητους πόθους τους.
Καρδιά που πάλλεται κι αυτή της Δάφνης, κολλητή από το νηπιαγωγείο της Αντιγόνης, στο ίδιο πάντα θρανίο οι δυο τους.
Σειρά, λοιπόν, της Δάφνης, να γίνει ένας ακόμη εφήμερος κτήτορας του κόκκινου λευκώματος. Τη νύχτα όταν οι ήχοι σωπαίνουν στο σπίτι, κλειδώνει την δική της πόρτα, το κόκκινο λεύκωμα λευτερωμένο από την αναγκαστική συνύπαρξη βιβλίων και τετραδίων με μπλε ντύματα παίρνει θέση πάνω στο γραφείο της. Σαλιώνει το δάχτυλο, αχνό αποτύπωμα ταυτοποίησης στην πρώτη σελίδα.
‘Τι εστί έρως;’
Η καρδιά χτυπά δυνατά. Δανεισμένο όνομα οδηγεί το χέρι. Μασκαρεμένο μυστικό ενδύεται κοινότυπη απάντηση. Αξεδιάλυτος ο αποδέκτης της. Λέξεις ανείπωτες υποχωρούν σ’ εκείνες που μπορούν να ειπωθούν. Η Αντιγόνη την κοιτάζει μέσα από μαυρόασπρη σχολική φωτογραφία πάνω στο γραφείο της.
«Τι εστί έρως, Αντιγόνη;» μονολογεί.
«Είναι το ανατρίχιασμα στο άγγιγμα σου; Το αθώο φιλί σου της καλημέρας; Οι καρδούλες που ζωγραφίζεις στις παλάμες των χεριών σου; Ποιος ο αποδέκτης τους;»
«Θα σου πω εγώ, τι εστί… Αντιγόνη μου… Θα στο πει ο άλλος μου εαυτός…» μονολογεί και ενδύεται ρόλο αρσενικού. Φωτογραφία κομμένη από νεανικό περιοδικό, νεαρού γοητευτικού άντρα κολλάει πλάι στις δικές της ανώδυνες απαντήσεις.
«Ο αδελφός μου,» θα εξηγήσει, «ήθελε να γράψει κι εκείνος. Το έκανε ήδη…»
Αποδέκτης τους η Αντιγόνη που έχει ήδη απαντήσει στην πρώτη ερώτηση – ‘Τι εστί έρως;’- περιμένοντας την αποκάλυψη, ενώ η Δάφνη συνεχίζει να εναλλάσσει ρόλους αλλότριους.
Ώσπου… Ώσπου, αρχές καλοκαιριού πρόσκληση μονοήμερης εκδρομής από την οικογένεια της Δάφνης, θα φέρει την Αντιγόνη κοντά στην αναγνώριση… Έτσι, τουλάχιστον, πιστεύει, μα -φευ!- είναι ώρα ανατροπών.
Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου αδύνατος έφηβος, με χοντρά γυαλιά μυωπίας κι έντονη ακμή την κοιτάζει διερευνητικά, κοριτσίστικα βλέμματα διασταυρώνονται, μάγουλα βάφονται το κόκκινο της ντροπής, ο αδελφός μου ψελλίζει η Δάφνη.
Ο πρίγκιπας που έγινε βάτραχος, αν τον φιλήσει ίσως ξαναγίνει πρίγκιπας, αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια μονολογεί η Αντιγόνη…
Την άλλη μέρα στο σχολείο, το λεύκωμα αφήνεται ηθελημένα πάνω στο θρανίο για να οδεύσει στο γραφείο των καθηγητών…
Καταχωνιασμένο ακόμη στο σκοτάδι ψυχρού μεταλλικού ντουλαπιού κρατάει κλειδωμένα μυστικά πρώιμης σεξουαλικής ταυτότητας.
