Η γοητεία των παραθεατρικών χώρων (στην περίπτωσή μας ένα κουρείο με πατάρι και wc) είναι έκδηλη και πασιφανής. Ο θεατής εντάσσεται στο «τοπίο» οργανικά και ο αστικός ιστός συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και κατά την πλέον ψευδαισθητική κορύφωση των επί «σκηνής» τεκταινομένων. Πρόκειται μάλλον για μια ιδιωτική παράσταση, ή «πάρτι» μεταξύ επιλεγμένων ή εκλεκτών καλεσμένων. Αυτή η προσήνεια προσδίδει στο όλον θέαμα μιαν άλλη χωροχρονική κλίμακα, όπως η μεταλλική εσωτερική σκάλα από την οποία ανεβοκατεβαίνουν οι τρεις κραυγάζοντες και καταλαγιάζοντες ηθοποιοί στον νέο χώρο που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Νικηφόρου Λύτρα 13 & Λομβάρδου, του άνυδρου θεατρικώς Γκύζη.
Η κραυγή των νέων ηθοποιών που δεν βρίσκουν βήμα και οδό έκφρασης, αποκλεισμένη από τα περίφημα «κυκλώματα», που πάνε στις οντισιόν και δεν τους παίρνουν, τους κόβουν διακριτικά ή και φωναχτά… κι αυτοί επιμένουν διαιωνίζοντας τις εξετάσεις της σχολής τότε που ξεκινούσαν με μεγάλα όνειρα να κατακτήσουν την μικρή, την μεγάλη οθόνη και τριτευόντως το σανίδι των πληγέντων από τον κορωνοϊό θεάτρων.
Συμπαθητική προσπάθεια με γνώση και ρυθμό, αισθητική και μουσική σωματικότητα. Και οι τρεις ήταν υπέροχοι. Θα ήθελα όμως να τους δω σε μια ταινία, να παίζουν σε διάφορα μέρη τού Γκύζη, εσωτερικά κι εξωτερικά, μέσα κι έξω από σκονισμένες βιτρίνες.
Για αυτό τον εσωτερικό χώρο, η ένταση και τα άβολα καθίσματα δοκίμαζαν τις αντοχές των θεατών.
Αλήθεια, υπήρχε έξοδος κινδύνου;
Έχουν και τα συναισθήματα τις ναπάλμ τους.
Παρήλασαν όμως μπροστά από τα μάτια μας όλες οι παθογένειες τής νεοελληνικής κοινωνίας όπου όλες και όλοι θέλουν να γίνουν ποιητές, καλλιτέχνες, μουσικοί, πρωταγωνιστές, ενώ η πρωτογενής παραγωγή υποβαθμίζεται συνεχώς και ο τουρισμός απομένει η μόνη προσοδοφόρος βιομηχανία μας.
Το μεγάλωμα «διαδόχων» και πριγκιπισσών με την προοπτική να ανέλθουν κατακόρυφα κι αμέσως την κοινωνική κλίμακα οδηγεί σε αδιέξοδα και στην παραγωγή δυστυχισμένων υπάρξεων πολωμένων ανάμεσα στον βιοπορισμό και στην φυγή. Βέβαια, αυτά συμβαίνουν και σε μεγαλύτερες κοινωνίες (όπως στην Αμερική) αλλά σε μικρότερα ποσοστά επί του πληθυσμού και σε λιγότερες μονάδες. Στο Hollywood όλοι οι επίδοξοι ηθοποιοί δουλεύουν σαν γκαρσόνια, πορτιέρηδες, σεκουριτάδες, μοντέλα, ντελίβερι. Κι αυτό είναι δεδομένο κι αποδεκτό. Περιποιεί τιμήν άλλωστε στους μέλλοντες πρωταγωνιστές κι επανέρχονται στα διαλείμματα, όποτε η καριέρα τους βρίσκεται σε καμπή.
Όμως η αγγλοσαξωνική αγωγή των εφήβων διαφέρει σημαντικά από την υπερπροστατευτικότητα τού νεοέλληνα γονιού, που φαντάζεται το καμάρι του πρώτο, ωραιότερο, διασημότερο, πλουσιότερο όλων.
Παρ’ όλα αυτά που αιωρούνταν ως σκεπτομορφές στο βάθος, ήταν μια ωραία παράσταση και μια μοναδική σκηνική εμπειρία. Μην την χάσετε!!!
Με ακάματη (δι-)ερευνητική περιέργεια κι απορία,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Info από το Δελτίο Τύπου:
«Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ», είναι μια θεατρική εμπειρία
που εμπνέεται από τα καθημερινά καθέκαστα των ημερών που ζούμε.
Ασχολείται με το αδιέξοδο που δοκιμάζει ο καλλιτεχνικός κόσμος του θεάτρου,
αλλά και το θεατρικό κοινό.
Αναρωτιέται τι είναι το θέατρο, τι είναι η πρόβα, ο ηθοποιός και το κοινό.
Πόση ανάγκη έχει απομείνει για την τέλεση της θεατρικής πράξης;
Μπορούμε άραγε να διαχωρίσουμε την τέχνη, από τον κόσμο του θεάματος;
