Ο Παναγιώτης κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη κι ετοιμάζεται. Αγγίζει δυο τρεις ρυτίδες στο μέτωπο, τις ισιώνει, ελέγχει αν τον βλέπει η Κατερίνα και βάζει λίγη από την κρέμα προσώπου της. Κατεβάζει το κεφάλι, βάζει μουσική στο κινητό και γυρίζει προς τον καθρέφτη. Ξαφνικά μπροστά του βρίσκεται μια τεράστια έκταση άμμου, μια καμήλα με πολύχρωμο κολιέ στο λαιμό, ένας βεδουίνος με στριφογυρισμένο μαντήλι στο κεφάλι στο κεφάλι. Ο Παναγιώτης κάνει ένα βήμα ν΄ ανέβει στην καμήλα αλλά απότομα ανοίγει τα μάτια, όταν ακούει το κινητό του να χτυπά. Στέλνει ένα μονολεκτικό μήνυμα «όχι». Έχει κουραστεί με την κρίση, τον ιό, τον πόλεμο, τις σχέσεις· τα απόνερα έγιναν τσουνάμι, νιώθει να πνίγεται. Η Κατερίνα ετοιμάζεται στην κρεβατοκάμαρα· πετάει το ένα μετά το άλλο τα στενόχωρα φορέματα, με γκριμάτσες αποστροφής. Η αλήθεια είναι ότι πάντα περιμένει μια φιλοφρόνηση για τον χρόνο που δεν περνά από πάνω της, αλλά ο μόνος που της το λέει -με τα μάτια- είναι ο Ντάλας, ο σκύλος της. Θα πάνε στο τραπέζι-έκπληξη που φρόντισε ο γιος και η νύφη τους για την επέτειο γάμου· ο Παναγιώτης, όμως, το είπε κατευθείαν στην Κατερίνα, γιατί μυστικά δεν έχει και οι εκπλήξεις δεν της αρέσουν!
Με το μαύρο φόρεμα η Κατερίνα μπαίνει στο μπάνιο -πάντα ένα μαύρο φόρεμα στην γκαρνταρόμπα της γυναίκας είναι σικ και πασών των τελετών χρήσιμο. Ψάχνει την κρέμα της και σκουντά τον Παναγιώτη. Αυτός καλοδέχεται τον «συνωστισμό», την πιάνει από τη μέση, κάνει χιούμορ για την στενότητα του χώρου και σκύβει να την φιλήσει.
-Πριν από είκοσι χρόνια αυτός ο συνωστισμός θα οδηγούσε σε….
Η Κατερίνα τον κοιτάζει θυμωμένα και, πριν προλάβει να την φιλήσει, φωνάζει.
–Μηηηηηηηη με λερώνεις! Καλά το είπες, πριν από είκοσι χρόνια. Τελείωνε τώρα!
Ο Παναγιώτης χαϊδεύει τον Ντάλας που μπλέχτηκε στα πόδια του, για να βάλει κάπου το χέρι του, συνεχίζει το ξύρισμα και δεν μιλά.
Οδηγεί η Κατερίνα, ενώ ο Παναγιώτης στέλνει μηνύματα.
–Τους έστειλα μήνυμα ότι ερχόμαστε. Κανόνισε να δείξεις ότι δεν ξέρεις τίποτε…Του υποσχέθηκα….
–Καλά…
Ο Παναγιώτης ανοίγει το ραδιόφωνο. Η Κατερίνα το κλείνει. Ανοίγει το παράθυρο, η Κατερίνα το κλείνει. Της χαϊδεύει τα μαλλιά, του τραβά το χέρι…
–Κατερίνα, σου έχω μια έκπληξη! Θα πάμε εκδρομή! Το ΄ψαξα χθες… έχει μια προσφορά….έκλεισα …1-5 Απριλίου κατεβάζω ρολά στη δουλειάκαι…
-Ρε συ Παναγιώτη, δεν μπορώ να λείψω αυτό το διάστημα από τα μαθήματα. Δ-ε-ν γ-ί-ν-ε-τ-αι!
–Καλά, εσύ δεν είπες ….;
-Είπα, ξείπα! Να πας μόνος!
Ο Παναγιώτης ανοίγει το παράθυρο στο αυτοκίνητο και κρατά το κουμπί με το χέρι του να μην του το κλείσει. Η Κατερίνα κάνει πως δεν το βλέπει. Έχει αρχίσει ένα ψιλόβροχο, όπως τότε που παντρεύτηκαν. Τότε το είχε προσέξει εκ των υστέρων, τώρα το ψιλόβροχο το νιώθει καταρρακτώδη βροχή. Σε λίγο θα στρίψουν για το σπίτι των παιδιών. Το φανάρι, όμως, είναι κόκκινο και η ουρά μεγάλη. Το βλέμμα του σταματά στην αφίσα ενός ταξιδιωτικού γραφείου, σε μια πόλη σκαλισμένη στους βράχους στην έρημο του Wadi Rum. Μπροστά του βλέπει μια απέραντη χρυσή αμμουδιά. Ακούει τον ήχο των βεδουίνων που κάθονται οκλαδόν και ξεθάβουν το φαγητό από την άμμο· Ο ήλιος τον καίει. Γίνεται Λώρενς της Αραβίας που αναλαμβάνει την αποστολή να ενώσει τα έθνη των Αράβων. Φορά ολόλευκα ρούχα, περπατά μέσα στην έρημο, αγγίζει τους βράχους, αγγίζει το γόνατο μιας γυναίκας…
Η Κατερίνα του κλείνει το παράθυρο. Ο Παναγιώτης κοιτάζει μια την Κατερίνα, μια το φανάρι, μια τον εξωτικό παράδεισο στην αφίσα, μια το κινητό. Πίσω, μπρος, πίσω. Στέλνει ένα μήνυμα.
Ο Παναγιώτης χτυπάει το κουδούνι. Η πόρτα ανοίγει, ο γιος και η νύφη τούς εύχονται Χρόνια πολλά! Έκπληξη!
Ο Παναγιώτης κοιτάζει το μήνυμα στο κινητό του «Μωρό, υπέροχα! Πότε φεύγουμε;».
