15.30 μ.μ

Αυτή η Σκιά πάνω από την Κλίνη
δεν είναι παρά του Ακάλεστου
ανάποδη κρέμεται Νυχτερίδα
και προσβλέπει σε Κατάληψη Ψυχής
δεινό Οπωροφάγο

Σαν Νυχτοπούλι κοιμάται
στο γείσο του Χεριού
η άεργος Επιθυμία
Στην καμπάνα του Στόματος
χωρίς Γλώσσα, αντηχεί
το τουρτούρισμα Ενός περιστεριού

Οι πικροδάφνες ανατέλλουν
στο ροδί της Σιωπής, ω η Δόξα
στεφάνη θαμμένη δια Παντός

 -Αγάπησε Με, λέει το Σώμα
σε περαστικό έρωτα Μακελάρη
μα μένει Αίμα παλαιό αναπάντητο
το Παρακαλετό
τα Λουλούδια λυπούνται

18.05 μ.μ.

Ένα μεγάλο κύμα αναίτιας Χαράς
χτυπάει το Πρόσωπο
βυθισμένο σε άβρεχτο Δάκρυ
Χωρίς Αντικείμενο η δήλωση
μετέωρη και ασαφής
καρφωμένη στη μιλιά του σώματος

Πέτρες Βυζαίνουν
τα χείλη της Μελωδίας
απ έξω περνά ο Ντελάλης
του επικινδύνως Ζην

-Σήκωσε Με, με το σπαθί Σου 

Πραματευτή των Πόθων

Κρυφοκοιτάζω
την απόπειρα Δημιουργίας
καταστέλλω
το φθινόπωρο της Γραφής
μυρμηγκιάζει το πάτωμα
στα ανυπόδητα φύλλα

Άγρια λεμονιά ριζώνει
στο φόρεμα
και δίνει αφειδώς τα δώρα Της
Ολοστρόγγυλο και
επιρρεπές στην Μέθη
το “κίτρινο της Λύτρωσης”

Επτά ημέρες επτά νύχτες Πένθους
και η Απώλεια γίνεται
παραδοχή και συνήθεια

Οι Άνθρωποι επαναλαμβάνονται
στις Μανίες

 -Δος ημίν σήμερον Κύριε
την επιούσια Χάριν της Αύριον.

 10.30 π.μ.

 Στο θεωρείο του Στήθους
ένα μαύρο
ένα λευκό
περιστέρια στο τούλι του Πετάγματος
κι η προσωπογραφία του Άνδρα
καρφί περιδέραιο στον λαιμό Μου

Στον τράχηλο της Ιφιγένειας εν Κυρίω
μοιραία ετυμηγορία αμφιπίπτει

Συναινώ
προσεύχομαι κάθε Που
ένα πουλί Μπαίνει απ το παράθυρο
και μικροί αίλουροι Ορέγονται

15.30 μ.μ.

 Έξω η κίτρινη ευθεία του Χώματος

επιμελημένη από το χέρι της Μοίρας

και να ’σου η Μαύρη τριανταφυλλιά

με τα Κορίτσια της εξαπίνης

Κισσός σε σώμα Ανδρός

σύρεται στην κλίνη Μου

-Περίμενε τον Τοίχο μου, του λέγω

γράφω, κάθε Που

ένα πλημμέλημα Έρωτος επιτελείται

στο Ημερολόγιο του λουτρώνα Μου.

18.30 μ.μ

 Και σήμερα ύφανα το Ακατόρθωτο
στην καμπύλη ενός Φύλλου