Ή μην τρώτε ελάφια, μην φοράτε παπούτσια με το δέρμα τους, μην πυροβολείτε ελάφια γιατί σκοτώνετε την αθωότητα μέσα σας!!!
Από τότε που χάθηκα στο δάσος περνώντας από την GoldenBridge του Chicago και με οδήγησαν στο κοντινότερο πυροσβεστικό όχημα ο έλαφος, η ελαφίνα και το ελαφάκι τους, ακούω μετά μανίας και μέχρι δακρύων την παραδοσιακή «Ελαφίνα» με την Δανάη και πρωτοστατώ στην διαρκή εκστρατεία κατά του κυνηγιού ελαφιού, ζαρκαδιού και άλλων αγρίων ζώων.
Χάρηκα λοιπόν ιδιαίτερα που μία άγνωστη σε εμένα δραματουργός πιάνει το ίδιο θέμα και το επεξεργάζεται με άκρα δεξιοτεχνία, τόσο που το κοινωνούμενο μήνυμα να μην είναι προφανές αλλά να λανθάνει στο υπό-κείμενο αυτού του αριστουργηματικού αστικού δράματος με τον συμβολικό τίτλο «Σφαγή».
Χάρη στην σκηνοθεσία και στην υποκριτική των δύο γυναικών ηθοποιών απολαύσαμε τις γεμάτες ημιτόνια σιωπές και παύσεις των ηρωίδων, ενώ ο νεαρός που υποδύθηκε τον μόνο άνδρα τού έργου χρησιμοποιούσε πολλή από την μεσογειακή (εκδηλωτική) υποκριτική και αλλοίωσε (χωρίς όμως και να το καταστρέφει) αυτό το μουσικό τρίο επί σκηνής τού πάντα συνεπτυγμένου κι υποβλητικού ισόγειου χώρου στο γειτονικό μου Στούντιο Μαυρομιχάλη.
Οι καλοί ηθοποιοί παίζουν με το σώμα, οι κακοί με το λαρύγγι.
Όμως το έργο, το καλό έργο πάντα διασώζεται και βλασταίνει μέσα μας, μέρες μετά, ακόμα και μήνες, αποδίδοντας τα νάματά του σε ευωδιές ανόσφρητες από την ανθρωπίνην ρίναν.
Η Μαριτίνα Πάσσαρη είναι μεγάλη σκηνοθέτις, αθόρυβη και διακριτική, χαμηλών τόνων αλλά όχι και διαφανής, ευάλωτη αλλά όχι κι αδιαπέραστη. Είναι οξύνους κι ευκρινείς οι προθέσεις της. Η δουλειά της ψιλοβελονιά.
H Εύρη Σωφρονιάδου σπουδαία μαθήτρια και μεγάλη συνεργάτις τής Ρούλας Πατεράκη, δίνει τα μέγιστα σε αυτόν τον υποτονικό και μονότονο κατά τα άλλα ρόλο πουριτανής ανοργασμικής χωρισμένης καθηγήτριας πανεπιστημίου. Αξιοθαύμαστη. Αξιολάτρευτη. Κινηματογραφική. Ένα διαρκές γκρο-πλαν με εναργές σώμα.
Η Μαρία Χατζηεμμανουήλ επέτυχε να συζεύξει με την συνδημιουργική μετάφρασή της τον προτεσταντισμό με τον καθολικισμό με το εν γένει μεσογειακό πνεύμα και να συν-πλέξει αντιθετικά νήματα σε ένα αξιοπρόσεκτο, επιφανειακώς ομογενές τέχνημα.
Ο Αλέξης Διαμαντής έδωσε μια απολύτως ρεαλιστική, ωμή, φωνακλάδικη αλλά απολύτως θεμιτή εκδοχή τού ρόλου του, αταίριαστη όμως με το υπόλοιπο δρώμενο που έρεπε προς το μυστήριο με δόσεις μαγικού ρεαλισμού.
Μια παράσταση από τις λίγες που συγκινεί ετεροχρονισμένα τον / την θεατή και σπέρνει μέσα του / της μερικά πολύτιμα αισθήματα, από εκείνα που απαιτούν χρόνο, προσεκτικό πότισμα κι επιμελημένη καλλιέργεια.
Δημιουργία που θα άντεχε σε οιαδήποτε ευρωπαϊκή σκηνή με απαιτητικό κοινό!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Τη Δευτέρα 7 Μαρτίου και μέχρι την Τρίτη 19 Απριλίου στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο με τίτλο Σφαγή της πολυβραβευμένης Καταλανής συγγραφέως Λιουίζα Κουνιγιέ από την ομάδα BLOOM, σε σκηνοθεσία της Μαριτίνας Πάσσαρη και μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.
Μια διαζευγμένη καθηγήτρια Πανεπιστημίου αναζητά την ηρεμία σε ένα απομονωμένο ορεινό ξενοδοχείο. Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου προσπαθεί να την πείσει να αλλάξει κατάλυμα γιατί είναι η μοναδική πελάτισσα και το ξενοδοχείο θα κλείσει, η καθηγήτρια όμως επιμένει να μείνει.
Η πλοκή εκτυλίσσεται σε 7 σκηνές, καθεμιά από τις οποίες διαδραματίζεται ένα βράδυ, από την Κυριακή ως το Σάββατο μιας εβδομάδας. Οι δυο γυναίκες συναντιούνται πάντα την ίδια ώρα, μετά το δείπνο, στο σαλόνι του ξενοδοχείου και συζητούν τις απλές καθημερινές καταστάσεις που γεμίζουν τη ζωή τους, ενώ οι θεατές μαθαίνουν κάθε μέρα κάποιες πρόσθετες πληροφορίες για καθεμιά από αυτές. Οι συναντήσεις τους έχουν κάτι το τελετουργικό. Η σχέση τους εξελίσσεται και βαθαίνει.
Η εμφάνιση ενός άνδρα που ζητάει βοήθεια μετά από ένα ατύχημα την Παρασκευή το βράδυ, θα διαλύσει την ατμόσφαιρα των προηγούμενων ημερών και θα οδηγήσει τα πράγματα σε απρόβλεπτες και καταλυτικές εξελίξεις και για τα τρία πρόσωπα.
Η συγγραφέας
Λιουίζα Κουνιγιέ
Η Λιουίζα Κουνιγιέ γεννήθηκε στη Μπανταλόνα το 1961. Σπούδασε θεατρική γραφή στα σεμινάρια του Χοσέ Σάντσις Σινιστέρρα στην Αίθουσα Μπέκετ της Βαρκελώνης.Το 1995 μαζί με τους Πάκο Θαρθόσο και Λόλα Λόπεθ ίδρυσαν τον θίασο Companyia Hongaresa de Teatre. Έχει γράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα και είναι ίσως η σημαντικότερη θεατρική συγγραφέας της Ισπανίας σήμερα. Έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με τα βραβεία Καλντερόν (1992), Ινστιτούτου Καταλανικών Γραμμάτων 1996, Born (1999), Βραβείο Πόλης της Βαρκελώνης (2004), Εθνικό Βραβείο θεάτρου της Καταλωνίας (2006) και πολλά άλλα.Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί τα έργα της Βαρκελώνη, ο χάρτης με τους ίσκιους , Μετά από μένα το χάος και Σφαγή. Στις 24 Ιανουαρίου 2020 έκανε πρεμιέρα στην Κομεντί Φρανσέζ το έργο της Occisió/Σφαγή (Massacre στη γαλλική).
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ήταν καιρός να συστήσουμε την συγγραφέα Λιουίζα Κουνιγιέ στο ελληνικό κοινό. Μετά από πολλές άγονες προσπάθειες το έργο της ΣΦΑΓΗ ανεβαίνει και στην Ελλάδα. Προηγήθηκε η παρουσίασή του στο Παρίσι λίγο πριν από την πανδημία. Η δική μας παράσταση θα είναι η δεύτερη εκτός Ισπανίας.
Η ΣΦΑΓΗ δεν είναι το πιο γνωστό έργο της Κουνιγιέ, αλλά συμπυκνώνει όλες τις ιδιαιτερότητες της γραφής της. Πέρα από μόδες ή την επικαιρότητα της στιγμής μελετάει τη βία της καθημερινότητας χωρίς να καταλήγει σε εύκολα συμπεράσματα.
Τοποθετείται σε ένα ουδέτερο χώρο (πέρα από εθνικά χαρακτηριστικά) και οικείο: ένα τουριστικό ορεινό θέρετρο που φθίνει. Τα πρόσωπα που όπως συνηθίζει η συγγραφέας έχουν για όνομα μόνο ένα γράμμα της αλφαβήτου, είναι ανοιχτά στην ερμηνεία και τα κίνητρά τους δεν αποκαλύπτονται ολοκληρωτικά μέχρι το τέλος. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η δυναμική των σχέσεων και ο σκηνικός χωροχρόνος.
Ο διάλογος που βασίζεται τόσο στις φράσεις όσο και στη σιωπή, μοιάζει με παρτιτούρα όπου η επανάληψη και η παραλλαγή των θεματικών μοτίβων δημιουργεί τον καμβά του σασπένς. Γιατί αυτό το κεκλεισμένων –των- θυρών έργο, που διαδραματίζεται σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, είναι ένα μοντέρνο θρίλερ. Θυμίζοντας Πίντερ και Μπέκετ στη γραφή ή Μαργκερίτ Ντιράς στη θεματολογία, συνομιλεί με τη λογοτεχνία και το σινεμά ή τις τηλεοπτικές σειρές, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα εντελώς δικό του σύμπαν. Εδώ το εκτός σκηνής είναι το ίδιο σημαντικό με το επί σκηνής, ό,τι μας διαφεύγει το επιθυμούμε, τα λίγα μέσα προκαλούν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα πολλά και το έργο σε αιχμαλωτίζει σιγά σιγά.
Διαλέξαμε το έργο γιατί μας γοήτευσε ο τόσο πλούσιος σε σημασίες μινιμαλισμός του, ο γεμάτος ρωγμές τρόπος της αφήγησης και η ελευθερία που δίνει στον σκηνοθέτη και τους ερμηνευτές. Αυτή την ελευθερία η παράσταση οφείλει με τη σειρά της να αποδώσει στον θεατή..
