Ηχητικό τοπίο αστικής φρενίτιδας – ο πανικός τής επικοινωνίας στο έπακρο και η ευτυχία το διαρκώς ζητούμενον.
Τηλεοπτικοί κώδικες με ραδιοφωνική σημαντική. Αλλεπάλληλα, διαδοχικά κύματα κρίσεων πανικού που δεν κορυφώνονται αλλά και δεν εξαντλούνται πουθενά, εις το διηνεκές.
Η σιωπή απουσιάζει. Οι δύο τενίστες μοιάζουν να μην περιμένουν τον αντίπαλο να ολοκληρώσει τη φράση του. Παίζουν εν ου παικτοίς. Υπερβάλλουν και καταβάλλονται. Όμως αντέχουν.
Καχύποπτοι, υποταγμένοι, αμφιβάλλοντες κι αμφισβητήσιμοι, χρηματοθήρες και πεινασμένοι για πνεύμα, υλιστές διψασμένοι για φως.
Αποκομμένοι από την Φύση αστοί που χάνουν τον εσωτερικό τους ρυθμό και παλεύουν με το σώμα τους μέχρις αυτοχειρίας.
Η μία πέφτει στον μετρό κι αυτοκτονεί με έναν τελευταίο ηλεκτρικό σπασμό στις ψυχρές υγρές ράγες.
Οι άλλοι δύο μένουν πίσω και ξετυλίγουν ανάποδα τον χιλιοματισμένο μίτο τής ανέφικτης ευτυχίας.
Προσπαθούν να συμπληρώσουν ο ένας τα κενά τού άλλου, όμως δεν τα γνωρίζουν, όπως δεν αγαπούν τον εαυτό τους και δεν νοιάζονται εντέλει να εγκαταλείψουν την φρενιτική κρίση πανικού που τους ανεβάζει τεχνητά σε κορυφώσεις παρόμοιες με της τελετουργικής έκστασης, της διονυσιακής, της βακχικής…
Υπάρχουν στιγμές που λες πως θα κοπάει αυτή η λεκτική καταιγίδα συναισθημάτων και πως το σώμα θα βρει τον φυσιολογικό ρυθμό τής χαλαρής ανθρώπινης ανάσας. Όμως δεν έρχεται εκείνο το σημείο μηδέν, εκεί όπου η Ύλη συγκρούεται μετωπικά με την Αντί-Ύλη.
Αντιθέτως το crescendo αναπτύσσεται με την υπαρξιακή επίγνωση τού αναπόφευκτου τέλους που επιταχύνεται έτσι χωρίς κβαντικές διαφυγές.
Η διεμπλοκή των δύο ηρώων είναι τόσο απόλυτη έτσι ώστε μετατρέπονται σε δύο συμπληρωματικά μίας και μόνης οντότητας (όπως τα σύμβολα του yin-yang) ενώ η μεγάλη απούσα, η αυτοκτονημένη, συνιστά το σημείο φυγής, την αόρατη κορυφή τού ισοσκελούς αλλά όχι και ισόπλευρου τριγώνου.
Δραματουργική συμμετρία, καλοφτιαγμένο έργο, ερμηνευμένο ιδανικά από δύο πρωταθλητές τής υποκριτικής με αξιοθαύμαστες αντοχές…
Θα ήθελα να το δω και σε μία άλλη χαλαρότερη σκηνοθετική εκδοχή. Η ρυθμολογία παράγει κύματα που μεταδίδουν επαγωγικά την ψυχοσωματική ενέργεια των δρώντων στους καθισμένους, κατασταλαγμένους θεατές. Από αυτή την άποψη, το δυναμικό των δρώντων πρέπει να είναι κατά πολύ υψηλότερο από το δυναμικό των παρατηρούντων κι απείρως τρανότερο από το δυναμικό των τεθνεώτων.
Οι τηλεοπτικοί ηθοποιοί κουβαλάνε στο θέατρο τις αποσκευές τους. Κι αυτό είναι θεμιτό, αναπόφευκτο, αν όχι και ευκταίον.
Ούτως ή άλλως εκτός από τους επαρκείς θεατές και το ψαγμένο θεατρόφιλο κοινό, οι υπόλοιποι έλκονται από την αναγνωρισιμότητα.
Ουδέν κρυπτόν αμιγές φαεινού.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
INFO:
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41 (σταθμός μετρό Κεραμεικός)
Τηλ. 210 3455020
Backpack
του Σπύρου Δ. Μιχαλόπουλου
σε σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Παπαχαραλάμπους.
Με τη Φαίη Ξυλά και τον Χρήστο Σπανό
ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Στην Αθήνα του σήμερα, η παράδοση ενός Backpack προκαλεί έκπληξη, αναστάτωση, απορίες και ανατροπές.
Το χαμένο σακίδιο, που έχει αφεθεί επιμελώς και εσκεμμένα, κάπου στο πολύβουο μετρό, περιλαμβάνει όχι μόνο πολύτιμο περιεχόμενο αλλά και απαντήσεις σε κρίσιμα και στοιχειωμένα ερωτήματα.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ (Φαίη Ξυλά) η παραλήπτρια και ο ΑΝΔΡΑΣ (Χρήστος Σπανός) ο κομιστής, τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, ταυτίζονται με όσα έρχονται στο φως, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Οι αποκαλύψεις προελαύνουν. Το μυστήριο θεριεύει. Όσα φάνταζαν άρρητα και καλά κρυμμένα, αρχίζουν και ηχούν σαν συναγερμός.
Η απρόσμενη συνάντηση των δύο διαφορετικών ανθρώπων καθιστά επιτακτική τη συνεργασία τους, ενώ, συγχρόνως, γεννά αμφιβολίες, διλήμματα, ενοχές και συγκρούσεις.
Όλα τίθενται εν αμφιβόλω, την ώρα που ένα τρίτο πρόσωπο, καθορίζει τις αποφάσεις και τις πράξεις τους.
Οι δύο χαρακτήρες αναγκάζονται να ανασύρουν και να εκθέσουν τα πιο ένοχα μυστικά τους, να μελετήσουν γεγονότα και να επεξεργαστούν τρομακτικές αλήθειες .
Η μεταξύ τους ρήξη είναι επιτακτική και αναπόφευκτη, όσο και η μεταξύ τους συνύπαρξη.
Η μεταφορά τους στο σημείο, όπου έχουν αποθηκευτεί όλες οι απαντήσεις, θα αποκαλύψει την αλήθεια και θα ενεργοποιήσει την έκρηξη των αληθινών συναισθημάτων, θα καθορίσει τη συμπεριφορά τους και θα τους οδηγήσει στην τελική λύση.
Ένα Backpack που ζυγίζει όσο το βάρος της συνείδησης.
Το «Backpack» είναι ένα νεοελληνικό έργο από τον βραβευμένο δημοσιογράφο Σπύρο Δ. Μιχαλόπουλο. Επανέρχεται συγγραφικά στο «θέατρο 104», τέσσερα χρόνια μετά την επιτυχία, στον ίδιο χώρο, του προηγούμενου έργου του «Σεξ Λεξικόν- Η επιστήμη του Έρωτα».
Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους διεισδύει σκηνοθετικά στον κόσμο δύο χαρακτήρων που κουβαλούν τα σημάδια που αφήνουν πίσω τους οι ατελείς σχέσεις, ο θυμός, η αγωνία, η εσωστρέφεια, αλλά και η αγάπη, η συντροφικότητα, η ελπίδα και η προσδοκία.
Ερμηνεύουν οι ταλαντούχοι, έμπειροι και δημοφιλείς ηθοποιοί Φαίη Ξυλά και Χρήστος Σπανός.
Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει η νέα και ήδη επιδραστική τραγουδοποιός Μαρίνα Σπανού.
