Είναι χαρούμενα παράδοξο. Μετά την χθεσινή παρανοϊκή φρενίτιδα των Βρυξελλών υπό το πρόσχημα του ορθού λόγου και της πολιτικής ευθυκρισίας, με νοσηρά flash backs στο αιματοβαμμένο παρελθόν των Βαλκανίων, της Ευρώπης, του Πλανήτη, ήρθαν «ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ» της ζωγράφου Πένης Μαναβή να εξανεμίσουν, έστω πρόσκαιρα, το φρικτό mal du siècle που μας πλήττει. Πολύ μεγάλα έργα, με λίγα επαναλαμβανόμενα θέματα, ιδωμένα de profundis, μέσα από θαυμάσιες μουσικές-χρωματικές συγχορδίες. Το τελευταίο φως, ο βυθός, τα γαϊδουράγκαθα, και μόνη της, μέσα σε πράσινες κίτρινες αποχρώσεις υποταγμένου φωτός, μας κάνει τη χάρη να την δούμε για λίγο, η πεταλούδα. Θαρραλέες πινελιές εξακτινώνονται από το κέντρο του πίνακα, ή από κάποια γωνία, αποκαλύπτουν την μαβιά-ροζ ψυχή των γαϊδουράγκαθων. Ιριδίζοντα tremolo χρωμάτων στον βυθό, ηλεκτρικές εκκενώσεις μυστικών που δεν αξίζουμε, τελευταίες ακτινοβολίες, μιας planeta non grata στο σύμπαν. Το τελευταίο φως σε συγχορδίες που είναι ύβρις να βλέπουν τα ίδια μάτια που είδαν την Srebrenica. Θυμάται κανείς σήμερα, τόσο κοντά σε μία άλλη Βαλκανική τραγωδία, τον διανοητικά ανάπηρο νέο, τον ηλίθιο του χωριού, the village idiot, που βιαστικά-βιαστικά στήσανε στον τοίχο ως εγκληματία πολέμου; Ναι, δεν το αξίζουμε. Και όμως. Οι θαυμάσιες εικόνες της Πένης Μαναβή γενναιόδωρα κατακλύζουν όλην την επιφάνεια των πινάκων και γενναιόδωρα προσφέρονται, σε μια πανδαισία εξαίσια. Κάποτε τα χρώματα γίνονται ανάγλυφα, γίνονται σώμα, μας παίρνουν μαζί τους … Για λίγο μόνο. Τα Άνθη του Καλού, αφαιρούν το spleen μας. Παράταιρα, μια κοσμική μελωδία ακούγεται, σιγά. Σχεδόν …

Ιούνιος 2022