Η Χρύσα Κοντογεωργοπούλου (Μαγκλίνη) γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος και Διδάκτωρ του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ. Τον Δεκέμβριο του 2021 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την ποιητική της συλλογή Λύπη ένα Φτερό (εκδ. 24 Γράμματα, Μάρτιος 2021), «ως μία εκ των καλυτέρων συλλογών εντός της τριετίας». Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου για τον κινηματογράφο, έχει κάνει μεταφράσεις και επιστημονικά βιβλία-δημοσιεύσεις. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες καθώς και σε έγχαρτα ή ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά κι έχουν μεταφραστεί, ενώ το έργο της έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

-Τί είναι η ποίηση για εσάς;

-«Ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου» κατά τον Ανδρέα Εμπειρίκο: εικόνα σουρεαλιστική, αλλά κοιτάξτε τί μαγεία…μια ρόδα ποδηλάτου που αστράφτει καθώς κυλά…άλλωστε, όπως λέει ο Προυστ, τα μόνα αληθινά πρόσωπα είναι τα λογοτεχνικά…

-Θα θέλατε να μας δώσετε ένα απτό παράδειγμα έμπνευσής σας;

-Στο Ἀγρῶστις, την πρόσφατη ποιητική μου συλλογή, ένα ποίημα έχει τον τίτλο Νυχτικό με τσέπες. Η έμπνευσή του είναι ένα όνειρο που είχα πριν λίγα χρόνια…είδα ότι η μητέρα μου, από το 2011 «φευγάτη» από τον κόσμο αυτό, με συνάντησε και μου είπε, «έλα να δεις σε ποιον θα σε γνωρίσω!». Και με πάει σ’ έναν ελαιώνα, και εκεί μου χαμογελούσε ο Λόρκα. Γράφω λοιπόν ότι στη βόλτα αυτή, μετά από βροχή στους ελαιώνες της Ανδαλουσίας, έβαλα στην τσέπη μου στ’ όνειρο μερικά φύλλα απ’ τα λιόδεντρα κι έτσι το πρωί που τα βρήκα τα έκανα σελιδοδείκτες στα βιβλία του…

-Τί είναι το Ἀγρῶστις;Περί τίνος πρόκειται;

–Ἀγρῶστις, είναι μια αρχαία λέξη που δηλώνει, με ι γραμμένο, αυτή που ζει εν Άγραις… στους Αγρούς… μέσα από τη μαγεία των σιταγρών λοιπόν-έχω καθημερινή επαφή με τη φύση-, έγραψα μια σιτωδία – ναι, με ω γραμμένη – μια ωδή  «με στάχυα» για το ανθρώπινο δράμα. Και μόνον η συνειρμική παρήχηση της «ανορθόγραφης» σιτ-ω-δίας με τη σιτοδεία, δηλαδή την έλλειψη σιτηρών που μας απειλεί μετά από τα τόσο δυσάρεστα παγκόσμια γεγονότα, νομίζω δείχνει εξ αρχής τον στόχο του βιβλίου.  Έχει μια συνοχή και παράλληλα μια αυτοτέλεια αυτή η συλλογή, θα το διαπιστώσει εύκολα ο αναγνώστης. Είναι λοιπόν όλο αυτό «γραμμένο»  με στάχυα, και σαν αεράκι από πάνω τους διαπερνά τη συλλογή η ιδέα.

-Έχετε βραβευτεί πρόσφατα από την Ακαδημία Αθηνών για το προηγούμενο βιβλίο σας  «Λύπη ένα Φτερό», «ως μία εκ των καλυτέρων συλλογών εντός της τελευταίας τριετίας»…πείτε μας δυο λόγια για το συναίσθημα μετά…

-Ήταν μια πολύ μεγάλη τιμή, το βραβείο  της Ακαδημίας… το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας με βράβευσε …τί να πω, ήταν ίσως μια από τις ευτυχέστερες μέρες της ζωής μου, ήταν η δικαίωση, η σφραγίδα για να συνεχίσω… ήταν επίσης μια απάντηση για το ότι δεν είναι όλα τελικά θέμα συστήματος ή γνωριμιών, ότι αν κάτι αξίζει, δεν υπάρχει περίπτωση να «χαθεί», όσο κι αν πολεμηθεί…

-Αξίζει λοιπόν, σε τόσο δύσκολους καιρούς να διαβάζει κανείς ποίηση; Μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής με την Τέχνη γενικότερα;

-Ναι, σαφώς!  Το λέει πολύ ωραία ο Δημήτρης Αγγελής, ένας ποιητής που μ’ αρέσει πολύ: κάτω απ’ τη λέξη ήλιος άπλωσα στο δωμάτιο τα ρούχα για να στεγνώσουν. Με αυτό ξεκινώ και εγώ τη συλλογή μου. Και το συνεχίζω κι εγώ: είναι όπως όταν διψάμε που κόβουμε στα δύο τη λέξη λεμόνι και ξεδιψά η ψυχή μας… όλα αυτά όμως, θα ήταν κάπως φιλολογικά, εάν δεν παρέθετα και το παρακάτω παράδειγμα που με συγκίνησε βαθύτατα: μια καλή φίλη, που έχασε πρόσφατα τη μητέρα της, πήγε στο κοιμητήριο για τη θλιβερή τελετή με το «Λύπη ένα φτερό» στην τσάντα της… «σαν κατευναστικό», μου είπε όταν τη ρώτησα…σα μαξιλαράκι στο μπάνιο… νομίζω αυτό τα λέει όλα.

-Τί οραματίζεστε σε σχέση με την Ποίηση;

-Για να φτάσει στο μεγαλύτερο κοινό-όχι μαζικά αλλά με ποιότητα-, θα μου άρεσε να κάνω μια εκπομπή στην Τηλεόραση, που να ενώνει την Ποίηση με τη Μουσική και την Εικόνα. Να ευωδιάσει η οθόνη πεύκο και χαμομήλι! Να ενώνεις στίχους πάνω από τοπία – εδώ με βοηθά η ιδιότητά μου ως αρχαιολόγου και ξεναγού -, και με την κατάλληλη μουσική να υποβάλλεσαι και να υποβάλεις, να «μπαίνει» ο κόσμος μέσα στο τοπίο. Και ναι, όπως άκουσα πρόσφατα ότι έλεγε ο μεγάλος Φρέντυ Γερμανός, «το γυαλί μπορεί να γεμίσει αγγέλους»!

-Εύχομαι να πραγματοποιηθεί. Σας ευχαριστώ.

-Κι εγώ!