Όταν περνάει κανείς μπροστά από την Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία, τα οποία θα έπρεπε να είναι τα δεσπόζοντα κτίρια της Αθήνας, αλλά δεν είναι, εκτός από μια συνεχή Marche Funèbre που σφυροκοπάει τ’ αυτιά του, καθώς βλέπει τον απίστευτο γκρεμό, του έρχονται στο μυαλό, σαν από οργή, σαν κατάλοιπα από εφιάλτη, σαν σύμβολα εισβολής: κατοικούτανε, χρησιμοποιούταν, ομιλούταν, αδερφή, αδερφός, της συνίζησης, το σχολειό, ο ασκός του Αιόλου, εν δυνάμει, κάτι, το πέdε, το πενήdα πέdε, το αdίθετo, ο αdίπαλος, και ο δυστυχής Antonio Vivaldi, 1678-1741, ο οποίος ως Αdόνιο, πια, κατά το Αdώνης και το άdρας, κείτεται αιμόφυρτος στα βρώμικα πεζοδρόμια της Αθήνας και της άμουσης Ελλάδας, που δολοφονεί και φωνητικά, όχι μόνον την Ελληνική γλώσσα, αλλά και τις γλώσσες των άλλων χωρών. Μόλις, και πάλι αβέβαιο, γλιτώσανε, ο Γκαίτε, το Γκέτε και ο Σαίξπηρ, το Σέξπιρ. Θα άξιζε στην Ελλάδα, από κοινού, όλα τα έθνη του κόσμου, να γράφουνε Omer, Isiod, και ούτω καθ’ εξής. Δεν το κάνουν όμως, από σεβασμό, κάτι που δεν έχει η Ελλάδα, για κανέναν. Επίσης έρχονται στο μυαλό ονόματα ιδεολόγων, που ήλπιζαν ακόμη, προ της καταστροφής που κατέλιπε στο νεκροκρέβατο την Ελληνική γλώσσα: Αλέξανδρος Δελμούζος, Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Δημήτρης Γληνός, Αντιγόνη Θρεψιάδη, λιγότερο γνωστή, σπουδαία φιλόλογος, και άλλοι. Υπήρξε εποχή που ο διάλογος για την γλώσσα, ήταν γεμάτος νεότητα, ενθουσιασμό, ειλικρίνεια και ρομαντισμό. Σταδιακά αποστεώθηκε, έγινε έρμαιο ιδεολογιών και κομμάτων, καθώς τα ινδάλματα γκρεμίστηκαν, τα οράματα σβήσανε και δεν μπόρεσε να μπει τίποτα άλλο στη θέση τους. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν μπόρεσε και δεν μπορεί. Γιατί η χώρα κυβερνάται από ανώνυμες, απόκρυφες, ελίτ, μυστικιστικού χαρακτήρα, οι οποίες έχουν γίνει status quo παντού. Αγνοείται η γενέτειρά τους, ομίχλη βαριά καλύπτει τους στόχους του. Θα ήταν ενδιαφέρον να αναλύσει κανείς την σημερινή πνευματική/γλωσσική κατάσταση στην Ελλάδα υπό το πρίσμα των Ιταλών Κοινωνιολόγων, Paretto, Mosca και Michels (Γερμανο-Ιταλός), των οποίων το έργο επικεντρώνεται στον ρόλο των ελίτ στην διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Προσέκειντο σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας στον φασισμό και τον ναζισμό. Η ανάλυση αυτή θα έριχνε φως στην λειτουργία, σύνθεση, προέλευση και στόχους των ελίτ στην Ελλάδα, και των κατευθυνόμενων κατόπιν ντιρεχτίβας, ένθεν και ένθεν, συντριπτικών χτυπημάτων που κατάφεραν στην γλώσσα, αλλάζοντας το έθος της, το έθος της χώρας, δουλεύοντας, υπό προσωπείον, επικίνδυνα.
