Βαθύ  ποτάμι η μνήμη

Στην αρχαία κοίτη στο υπέδαφος ρέει

Προς τα πίσω πορεία αντίστροφη

στο μεγάλο βουερό της ζωής ποταμό .

Απορείς με το θαύμα

Στην αέναη κίνηση ανταγωνιστές και

Συνομιλητές οι δυο του Χρόνου ποταμοί.

Ζωηρός ζωντανός όλο λάμψη κι ορμή

Φως και σκοτάδι μαζί ο μέγας της ζωής

Και « δις εις αυτόν ..ουκ αν εμβαίης»

Δεν προφταίνεις, δεν προφταίνεις

Στο μεσουράνημα  κιόλας έχεις πια δύσει.

Μα ο άλλος υπενθύμιση συνεχής

Πορεία αντίστροφη να πας οδυνηρή

Στα άδυτα νερά του  να μπεις να πλεύσεις

Κι εμβαίης αν εμβαίης  ξανά και ξανά

Στις αρχαίες πηγές να γυρίσεις.

Κι όταν ο μέγας ποταμός ζεστός κοχλαστός

Ασταμάτητα ρέει με πέτρες, κόκκαλα

Δέντρα ξεριζωμένα ρίζες σπασμένες

Βουερή ροή όψη θολή θυμωμένη

Ανάσα πυρωμένη

Αποκάτω  της κόκκινης μνήμης ρέει αλλιώς

Φουσκώνει μέσα σου  αυτός

Χτυπούν οι φλέβες στα μηνίγγια δυνατά

σαν σε αμόνι το σφυρί πληγώνει

καυτό το αίμα ρέει.

Από το χώμα στον πηλό  στην πόλη

Κι από την πόλη στο χώμα πάλι και στη θάλασσα

Άλς  και άμμος αλμυρά δάκρυα μνήμης

Μνήμη του Τόπου μου, δική μου μνήμη.

Πρόστρεξε μοίρα Μούσα μου

Στο σκοτεινό τον ποταμό σου

 Να  μπω και να διαβώ και να διαβάσω

Στο λίγο ακόμα του μεγάλου ποταμού ν’ αντέξω.