Το λαϊκό θέατρο επιβιώνει και μετά τις ταινίες του Φίνου και μετά την αθηναϊκή επιθεώρηση. Η περιγραφική σχηματικότητα και το υπερπαίξιμο ως αντίδοτο στην επαπειλούσα κατάθλιψη των καιρών και των ημερών.

Η θεατρικότητα σαν σύμβαση μεταξύ δύο μερών (ηθοποιών και θεατών) επιδέχεται πολλών ελαστικών εκδοχών, υπό την προαίρεση τής πλαστικότητας (στο επίπεδο τής όψεως) και τής αρμονίας (στο επίπεδο τού ηχητικού τοπίου).

Είναι μία λεπτή ισορροπία αντισυμβαλλομένων συγκλινουσών δυνάμεων και για αυτό είναι ιδιαίτερα δυσχερές είδος η κωμωδία. Το δυσχερέστερον όλων…

Ειδικά όταν ενέχει αυτοσχεδιαστικές υπερβολές και λειτουργεί συμβολικά στο επίπεδο των κοινότοπων εννοιών.

Είναι όμως αναψυκτικό για τον κουρασμένο εγκέφαλο, τον πυρπολημένο καθημερινώς από χιλιάδες δυσερμήνευτους κώδικες.

Η αληθοφάνεια δεν είναι εδώ το ζητούμενο αλλά ο με(γε)θυσμένος σουρεαλισμός.

Όσο πιο πολύ υπερπαίζουν οι τεχνίτες τού Διονύσου τόσο διεγείρεται το προσχολικό γελοιογραφικό μας αισθητήριο και μια αναρχική διακωμώδηση των πάντων έρχεται και αποφορτίζει τον συσκοτισμένο ψυχισμό τού σύγχρονου ανθρώπου. Εδώ το γέλιο αναβλύζει αυτόματα, μηχανικά σχεδόν και συμπαρασύρει τοξίνες που θα δηλητηρίαζαν τον ψυχοσωματικό φορέα τού δοκιμασμένου πνεύματος και θα προκαλούσαν σωρεία αυτοανόσων ασθενειών.

Είναι ένα είδος λουτρού, η επαναφορά στην προσχολική αυθόρμητη ετερότητα, μέσα πάντα στα χωροχρονικά όρια τής σκηνικής σύμβασης που λήγει με το χειροκρότημα, τις φωτογραφήσεις, τις αναπόφευκτες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα εικονοποιημένα γραφικά like.

Όλο αυτό είναι μέρος πια τής θεατρικής πραγματικότητας, της περισσότερο ή λιγότερο συστηματικής «επαγγελματικής» κριτικής συμπεριλαμβανομένης (είτε έντυπης είτε ηλεκτρονικής, που είναι αμεσότερη και λιγότερο χρονοβόρος).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, στην μαύρη κωμωδία τής Μαρίνας Σωτηροπούλου «Παντρεύω …τον μπαμπά», η υπόθεση εκτυλίσσεται στους μήνες τής υποχρεωτικής καραντίνας, αλλά η διαχρονική μετατόπιση συναιρεί την Κατοχή, τον εμφύλιο και την χούντα σε ένα ενιαίο κι αδιαίρετο κόμικ με σπονδυλωτά επεισόδια που παρατάσσονται συμπλεκόμενα στο τέλος.

Αυτή η γραμμικότητα παραπέμπει στα ανεξάρτητα «σκετς» της αθηναϊκής διαδραστικής επιθεώρησης και του λαϊκού θεάτρου γενικότερα.

Ευπρόσδεκτη στους κουρασμένους από τους μετά-μετά-μετανεωτερικούς πειραματισμούς νόες μας.

Εν γένει, όλοι αυτοί οι ηθοποιοί απέδωσαν τα μέγιστα στο εξωστρεφές παίξιμό τους και συνήχησαν με τους επίσης ελαστικούς θεατές.

Ξεχώρισε το πρώτο τρίδυμο, όπου οι κυρίες Έφη Χαντζούλη και Ράνια Πρέβεζα έδωσαν τον ανάλογο τόνο και τον αρμόζοντα ρυθμό. Ιδιαίτερη δύσκολη δουλειά δεδομένων των συνθηκών στην πραγμάτωση τού συγκεκριμένου θεατρικού είδους.

Το όλον θέαμα είχε μια παιδική αθωότητα, κάτι δυσεύρετο, σύμφωνα με τον Πικάσο (αναφέρομαι στις δηλώσεις για το απώτατο όριο τού μοντερνισμού στις αρχές τού εικοστού αιώνα).

Το αίτημα τής επαναφοράς σε μια αντισυμβατική διονυσιακή εκδηλωτικότητα είναι επαναστατικό εξ αρχής. Ο Δαλιανίδης εκτιμούσε την Ρένα Βλαχοπούλου ακριβώς για αυτό το στοιχείο τού ιδιαίτερου υποκριτικού της κώδικα. Ήταν αυθεντική, σαν μικρομέγαλο που υποδύεται τους ενήλικες. Κάτι που μιμήθηκε εξ αντιθέτου η Μαίρη Αρώνη ως αμίμητη «Πάστα-Φλώρα».

Θα ξαναγυρίσουμε – με μαθηματική ακρίβεια – πάλι στις ρίζες μετά από έναν αιώνα γόνιμων κι άγονων «πρωτοποριών» που αποξήραναν τον έδαφος από την συναισθηματική δρόσο τού απαραίτητου γέλιου, του λυτρωτικού.

Επικροτώ παρόμοιες προσπάθειες ως ανοικτός νους, δίχως συμπλέγματα (ελπίζω και προσπαθώ).

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλες και όλους τους συντελεστές:

Κείμενο: Μαρίνα Σωτηροπούλου, Σκηνοθεσία: Γιάννης Ρωμανός, Stage Sound and Lightening: Δημήτρης Κοντοδήμου,Eπιμέλεια ήχου: Ράνια Πρέβεζα.  Σκηνογραφία: Γιάννης Ρωμανός.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ελένη Μπέη, Λεόντιος Πετμεζάς, Στέφανος Βογιατζής, ΄Εφη Χαντζούλη, Γιώργος Δήμου, Ράνια Πρέβεζα και Ιωάννα Προσμίτη.

(Η φωτογραφία είναι από την παράσταση, από οικεία ανάρτηση στο facebook).

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr