Και, ξαφνικά, ο όρος “νοικοκύρης”, που κάποτε χαρακτήριζε κάποιον ως παράδειγμα προς μίμηση, έγινε τώρα και κενός νοήματος, αλλά και “ύποπτος”.
Κάποτε όποιος αγωνιζόταν για την οικογένειά του, το μεροκάματό του, ήταν νοικοκύρης. Τώρα πρέπει να ψάξεις από τα κοινωνικά του φρονήματα μέχρι τις σεξουαλικές προτιμήσεις του πριν τον χαρακτηρίσεις έτσι… Να προσέχεις επίσης, αν βγάζει φωτογραφίες με υψηλά ιστάμενους στην Πολιτική και στην Εκκλησία, στα ΜΜΕ και στην Τέχνη. Τώρα ο «νοικοκύρης» μετριέται αλλιώς. Με τα λάικ, τους ακόλουθους, τους επώνυμους φίλους, να δείχνει “μούρη” δηλαδή! Όπως κι ο πρωταγωνιστής του τρόμου εν προκειμένω.
Κάπως έτσι μπορεί και να δρουν κι οι άλλοι διεστραμμένοι που έκλειναν ραντεβού για ερωτικές συνευρέσεις με τη δωδεκάχρονη! Αυτοί διαμορφώνουν το life style της κοινωνίας και μπορεί να προκαλούν και ζήλια σε ανθρώπους κάπως… κατώτερους!
Ό, τι κι αν πούμε, ό,τι κι αν πει οποιοσδήποτε, αν δεν μπει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο δεν θα ξεβρωμίσει αυτό το απόστημα. Θα κοροϊδευόμαστε απλώς.

Το παιδί; Αυτό πρέπει να γιάνει! «Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
Αν γλιτώσουν τα παιδιά από τους διεστραμμένους πορνόγερους του Αγ. Παντελεήμονα, από τους παιδοβιαστές του Κολωνού που αλώνιζαν στο παιδικό κορμάκι.
Όταν τα συλλογίζεσαι αυτά νομίζεις πως ζεις σε ταινία, σε θρίλερ που θα τελειώσει σε λίγο με τον κακό να μπαίνει στη φυλακή, τα φαντάσματα να επιστρέφουν στη θέση τους και η πρωταγωνίστρια να ξαναπαίρνει πίσω τη ζωή της! Αυτά στις ταινίες. Η ζωή είναι αλλιώς. Γινόμαστε κι εμείς όμως κανίβαλοι. Ίσως όχι εμείς εμείς, ίσως οι άλλοι, το ξέρω. Ναι, η δημοσιογράφος που έδειξε το παιδί έστω και με αλλοιωμένη εικόνα, ο σύζυγός της, επίσης δημοσιογράφος, έβγαλε κι αυτός αλλοιωμένη την εικόνα του παιδιού… Να μείνει το σημάδι, το άλικο γράμμα, το κίτρινο αστέρι ή το ροζ, να της βάλουμε μια ταμπέλα να ξεχωρίζει στο πλήθος μη τυχόν και την ακουμπήσει κανένας.

Και ας μην ξεχνάμε και την Τέχνη. Αυτή που προκύπτει από τη ζωή που ζούμε ή ζουν όσοι είναι οι λεγόμενοι “φορείς” της Τέχνης. -έκθεση μου θυμίζει αυτό, όπως κι οι διάλογοι που ξεκίνησαν…- Ξέρετε, στα περίπτερα υπάρχουν πάρα πολλά – κάποτε σε μερικά δεν τόλμαγες να ρίξεις τα μάτια σου – περιοδικά και βιβλία “ερωτικού” περιεχομένου, ήτοι πορνογραφικού. Κανείς δεν επιχείρησε να χαρακτηρίσει έστω και ένα πόνημα απ’ αυτά “λογοτεχνικό”. Από την άλλη,  κανείς δεν τολμά να χαρακτηρίσει πορνογραφία βιβλία που έχουν γίνει διάσημα στην παγκόσμια λογοτεχνία ακριβώς για το περιεχόμενό τους. Μάλιστα, κάποια από αυτά είναι λογοτεχνία που αφορά σε παιδεραστία… Όλα τα επιχειρήματα που θα σκεφτείτε τα έχω σκεφτεί και τα έχω πει κι εγώ. Όμως αν είμαστε λίγο τίμιοι με τον εαυτό μας και τα πράγματα θα συμφωνήσουμε πως τελικά κάτω από τον όρο «Τέχνη» έχουν φωλιάσει πολλά τέρατα…

Από παντού χαμένοι; Όχι! Σαφώς όχι! Αλίμονο αν η κοινωνία ήταν μόνο αυτό ή αν στην Τέχνη υπερ – περίσσευαν αμφιλεγόμενα έργα. Υπάρχει και η φωτεινή πλευρά. Με τους καθαρούς ανθρώπους.

Ένας τέτοιος, καθαρός άνθρωπος, ήταν κι αυτός που σήμερα, 14/10/ 2022 έφυγε από τη ζωή. Ήταν ένας ήρωας, ένας αληθινός αγωνιστής, ένας Ολυμπιονίκης στο στάδιο, αλλά και στη ζωή. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Μας αφήνει πίκρα, αλλά και μια Διαθήκη που μας κάνει εθνικά περήφανους και σαρώνει τα χρυσά στις καρδιές μας. Ανεβαίνει στο ψηλότερο βάθρο, αυτό του ουρανού, μας κοιτάζει από ψηλά με τα μεγάλα μάτια του και μας προτρέπει να αγωνιστούμε.

Πολλοί θα πουν πως ο Θεός παίρνει τους καλούς κι αφήνει άλλους… Διαβάζοντας τα λόγια του αμέσως διακρίνεις πίστη στο Θεό, πίστη στους ανθρώπους, στην αγάπη, στην ελπίδα, στο Αύριο, στον αγώνα!
Δεν το έβαλε κάτω… Πάλεψε!
Τα λόγια του λειτουργούν σαν κάθαρση από τη βρωμιά που μας έπνιξε τούτες τις μέρες! Ναι, ο Άνθρωπος δεν πέθανε, ζει ακόμα και αγωνίζεται με το κεφάλι ψηλά να κρατήσει τις αξίες του. Μπορεί να φεύγει όμως τα λόγια κι οι πράξεις του συνεχίζουν να εμπνέουν. Κι έχουμε ανάγκη από έμπνευση. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους αγωνιστές και χαρούμενους.
Θυμίζει τους αγωνιστές που πήγαιναν στον πόλεμο κι ήξεραν πως μπορεί να μη γυρίσουν αλλά ήταν χαρούμενοι. Η Ζωή αλλιώς, ο θάνατος αλλιώς. Άλλη προοπτική. Αυτή που σε φέρνει κοντά με τον εαυτό σου, τις αλήθειες σου, την ουσία. Γιατί αυτό είναι το μήνυμά του, αγώνας για τα ουσιαστικά, την αλήθεια, την κοινωνία, το Αύριο, τον Άνθρωπο.

Αγώνας για τα παιδιά, το Παιδί. Για να υπάρχει Ελπίδα!