Γνωρίζουμε τον πλαγίαυλο, που ο ήχος του μας διαπερνά. Ιδού όμως που ανακαλύπτουμε και τη «νύχτα που μας διαπερνά». Αυτήν ανακαλεί η Cypris Kophidès σε μία σύντομη συλλογή 20 ποιημάτων, που κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση (γαλλικά και ελληνικά). Διαβάζοντάς την, πώς να μη σκεφτούμε τον «Ύμνο στη νύχτα» του Jean-Philippe Rameau –όπου υπάρχουν μέρη για πλαγίαυλο– ακόμα κι αν η συγγραφέας μάς προτείνει περισσότερο μίαν ονειρική θέαση της νύχτας, που κατοικείται τόσο από ευχάριστα όνειρα όσο και από εφιάλτες. Πριν έρθει το φως για να υφάνει έναν «χώρο από φως και ζέση».

«Η νύχτα δεν μιλάει παρά για την ημέρα», αποφάνθηκε ο Maurice Blanchot. Το αισθανόμαστε βαθιά στην ανάγνωση αυτής της «νύχτας που μας διαπερνά», η οποία στοχεύει στην αναζήτηση, βαθιά στον κόρφο του κόσμου, του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι ικανή τόσο για την πρωτογενή αγριότητα όσο και για την λαμπρή ανθρωπιά. «Η σκιά ψιθυρίζει πως μόνον η ωμή βία ωφελεί», έγραψε η Cypris Kophidès. «Το βλέμμα των μεγάλων αιλουροειδών φλέγεται από την επιθυμία των θηραμάτων». Ναι, η νύχτα που μας διαπερνά, ίσως είναι «νύχτα φυγών όπου τα στιλέτα μιλούν» και όπου «η μαύρη σελήνη αιμορραγεί / ανάμεσα στους μηρούς των γυναικών». Η ποιήτρια μάς μιλά στο διάστημα του χωροχρόνου μιας νύχτας για εκείνο που ανακινεί συνάμα την ανθρωπότητα και το σύμπαν. Δίνει, πράγματι, χώρο στους φόβους, στα όνειρα, στους εφιάλτες. «Όλα στροβιλίζονται σε λαβυρίνθους του απτού σκοταδιού που φωλιάζει στο κέντρο της ψυχής των πραγμάτων», σημειώνουν η Κατίνα Βλάχου και ο Βασίλης Πανδής, στο προλογικό σημείωμα αυτού του μικρού βιβλίου. Όμως υπάρχει, όπως προσθέτουν, και «ένα φως που εκπορεύεται μέσα από τα σκοτάδια».

Ιδού λοιπόν «το φως των βλεμμάτων» ή «ο έρωτας [που] κάνει τ’ αστέρια να επιμένουν». Ιδού η αυγή, με την «οξεία πληρότητα του τραγουδιού των πουλιών». Έρχεται η στιγμή όπου «η μέρα ξεδιπλώνεται», όπου «τα μικρά παιδιά πεταρίζουν με ομιχλώδη χαμόγελα». Έπρεπε, γι’ αυτό, να διαπεράσουμε μία νύχτα που κατοικείται από όνειρα και μαζί όλα τα μυστήρια που την ακολουθούν. Η γραφή της Cypris Kophidès μαρτυρεί από μόνη της, με μια μορφή αδιαφάνειας, το βαθύ αίνιγμα που περικλείεται στη νύχτα.

Ο Ιρανός ποιητής Sorab Sepehri μιλούσε για τη «νύχτα της αγαθής μοναξιάς» και για τους «υγρούς παλμούς της αυγής». Η Cypris Kophidès τον συναντά συχνά στην χαρακτηριστική αναφορά της στην «ασάλευτη νύχτα» ή την «αδιαφάνεια σιωπής». Υπάρχει η ίδια ζέση στους δύο συγγραφείς για να εναρμονίσουν τη φύση ολόκληρη με την αναφορά στη νύχτα, και για να καταδείξουν «έναν χρόνο ασάλευτο / που τον διαπερνά μια μουσική / περιπλανώμενη».