Η άλλη μου
Ήταν ένα μόλις στραβοπάτημα. Ένοιωσα ένα αεράκι να με σπρώχνει και βρέθηκα με το πλάι πεσμένη στο πεζοδρόμιο. Η Λένα δίπλα μου ξαφνιασμένη, δοκίμασε να με σηκώσει., Μη προσπαθείς, μη!… Σπάσιμο σίγουρα, της είπα. Σπάσιμο !… Καλοκαιράκι απόγευμα, ο δρόμος απόμερος, κανείς περαστικός. Η Λένα τηλεφώνησε αμέσως σε φίλο γιατρό, θα έστελνε ασθενοφόρο. Πριν έρθει ακόμα το ασθενοφόρο, εγώ βγήκα αόρατη στον αέρα. Η άλλη μου παρέμενε εκεί στο ακίνητο σώμα μας, ασάλευτη και βουβή. Ιδιότροπη.
Ήρθε το αυτοκίνητο, δυο εύσωμοι άντρες στα κάτασπρα κατέβασαν το φορείο στην άσφαλτο, απόθεσαν προσεκτικά το σώμα μας, το ανέβασαν στη θέση του. Πρόλαβα και μπήκα μαζί τους απαρατήρητη. Η Λένα θα ακολουθούσε με το αυτοκίνητό της. Αισθάνεστε καλά, ρώτησε ο άντρας συνοδός, ο συνάδελφος οδηγούσε. Καλά ευχαριστώ, απάντησα εγώ. Η άλλη μου, ούτε κιχ. Λες και βρήκε πάλι μια ευκαιρία να επιβάλει την υπομονή και περισυλλογή της. Πάντα δυσκολευόμουν με αυτές τις σιωπές της. Μου λείπει η επαφή, που να πάρει. Η ανταπόκριση…
Τώρα όμως έπρεπε οπωσδήποτε να συνεργαστούμε! Κινδύνευε το σώμα μας! Απλωμένο σε ένα νοσοκομειακό μεταλλικό τραπέζι, με το αριστερό πόδι να δείχνει πιο κοντό και να στρίβει προς τα έξω… Κάταγμα ισχίου,
η διάγνωση! Απαραίτητη η άμεση η χειρουργική επέμβαση. Για όνομα του Θεού! Τι μας βρήκε, τι μας βρήκε , την ρώταγα και την ξαναρώταγα. Η άλλη μου όμως ούτε που σάλευε. Ίσως από το σοκ ή για να μη πονέσει το σώμα μας… Γι αυτό το σώμα μας, ξεπέρασα κι εγώ τις εσωτερικές συγκρούσεις εκείνης της στιγμής. Ανέλαβα όμως την υπεράσπιση του.
Παρά την ταραχή μου, δεν μου διέφευγε τίποτα. Τα τσούγκρισα και με τον αναισθησιολόγο που είπε κάτι στην αρχή για ολική νάρκωση κι εγώ τον απείλησα ότι παίρνω σερνάμενο το σώμα μου και φεύγω… Ο δικός μας γιατρός είχε ξεκάθαρα συστήσει αναισθησία επισκληρίδιο . Το έλυσα κι αυτό και άλλα προ-εγχειρητικά , μέχρι που με πήρε ο ύπνος της μέθης. Μετά κενό. Τι έκανε η άλλη μου στο διάστημα αυτό της απουσίας μου… Ακόμα αναρωτιέμαι, αν και υποψιάζομαι ότι θα είχε πάρει το πάνω χέρι. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι κινείται στα κρυφά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζουμε οι δυο μας. Δεν τα βρίσκουμε. Πολλές φορές αισθάνθηκα ότι προβληματιζόταν με τον τρόπο μου, σα να πήγαινε να με πλησιάσει, κάτι να πει… Εγώ την έκοβα. Αποφεύγω τις παρεμβολές. Έτσι κι αλλιώς, θα κάνω το δικό μου. Κορόνα, γράμματα!… Μοιραία όμως τώρα ο σκοπός είναι αλληλένδετος. Το κοινό σώμα μας. Να κολλήσει, να γίνει πάλι ένα. Η αποκατάσταση μετά την αρθροπλαστική ισχίου απαιτεί υπομονή και άσκηση. Το είπε ο γιατρός. Θα υπάρχουν δύσκολες μέρες, πόνος, απογοήτευση, άγχος… Το σώμα δένει προοδευτικά.
Ανακωχή. Έπρεπε να συντονιστούμε. Μπορεί εκείνη να το έπαιζε μουγκή, αλλά κουφή δεν ήταν. Ο λόγος έπεφτε λοιπόν σε μένα. Έχω μια έμφυτη ευγλωττία που εύκολα γοητεύει και πείθει, αλλά απέναντι στη σιωπή της, κολλάω. Ο γιατρός όμως ήταν σαφής. Η αποθεραπεία είναι ασταθής και ρευστή. Παράλληλα με τις σωματικές ασκήσεις που βελτιώνουν την κίνηση, χρειάζονται και οι εσωτερικές ασκήσεις που διαχειρίζονται τον φόβο, τον θυμό, την αυτολύπηση… Αυτά βέβαια ανήκουν στο πεδίο της άλλης μου… Υποχώρησα γενναιόδωρα και βοήθησα. Για το σώμα μας!
Και να που το σώμα μας κόλλησε! Το έδειξε κι η ακτινογραφία. Μετά από κάποιους μήνες βέβαια από την επέμβαση κι ενώ αυτό ακόμα επιμένει να κρατάει το μπαστούνι, να γέρνει από τη μια μεριά, να μη φτάνει να βάλει την αριστερή του κάλτσα, να αποφεύγει τις υποχρεωτικές βόλτες…
Ο γιατρός μάς καθησύχασε ήρεμος. Θέλει τον χρόνο του, υπομονή! Έχοντας ήδη καταπιεί από κοινού μεγάλες δόσεις υπομονής, το γυρίσαμε με συναινετικές διαδικασίες στην επιμονή. Κι εκεί που δεν τα βρίσκαμε, γίναμε κολλητές κι εμείς. Αμοιβαίο το χαμόγελο! Το έδειξε και η φωτογραφία.
.
……………………………………………..
.
