Δεινός και επίμονος μελετητής τού δημοτικού τραγουδιού ο Παντελής Μπουκάλας τιμάει την ελληνική ποίηση με την επιμονή του στην παραδοσιακή προσωδία και στον ζωντανό μέσα στις χιλιετίες διαρκώς εμπλουτιζόμενο ελληνικό λόγο. Σπάνιο αυτό, αν όχι και μοναδικό σε έναν εσμό ποιητικολογούντων που ξέρουν καλύτερα τις γλώσσες των χωρών όπου εσπούδασαν παρά την μητρική/πατρική τους.
Αλλά βέβαια, η ξενομανία, η μόδα, οι καθυστερημένες εισαγωγές «πρωτοπορίας» συνέβαλαν στην αποξένωση τού κοινού από τους δημιουργούς κι η σημερινή μουσική παραγωγή ερωτοτροπεί με τον εκκωφαντικό θόρυβο και τον αντιποιητικό στίχο.
Επομένως, είναι απολύτως ευπρόσδεκτη κι ευκταία μια παράσταση λοιπόν βασισμένη στα δημοτικά μας τραγούδια και δομημένη σε κεφάλαια ανάλογα με το είδος τής ανθρωποκτονίας, κυρίως για ερωτικούς λόγους, αλλά και εξ αιτίας τής δουλικής συμμόρφωσης σε πρότυπα, προκαταλήψεις, προλήψεις και προκατασκευασμένες ιδέες περί του ρόλου των δύο φύλων και όχι μόνον.
Η επί σκηνής ζωντανή μουσική ήταν μια καλή ιδέα που ναυάγησε όμως στην υπερτονισμένη διαχρονικότητα τού μουσικού παγκοσμιοποιημένου ιδιώματος. Θα μπορούσαμε βεβαίως να το εκλάβουμε ως σχολιασμό τής υποτιθεμένης αλλοτριώσεως, εάν δεν ήτο ενσωματωμένη δίκην αμαλγάματος στο παραστασιακό «σώμα» των ομογενοποιημένων κωδίκων.
Η αλλοτρίωση είναι δεδομένη κι η πολιτισμική ζημιά ανυπολόγιστη, ειδικά στον τομέα τής γλώσσας. Η πολυπολιτισμικότητα είναι και ευπρόσδεκτη και επιβεβλημένη εν πολλοίς στον προαιώνιο μύλο όπου συγχωνεύονται και αλέθονται οι κατά τόπους παραδόσεις. Από αυτό το σημείο όμως έως την πλήρη ξενομανία, την δουλική μίμηση ξένων προτύπων είναι μεγάλος και ολισθηρός ο δρόμος.
Ο Θοδωρής Γκόνης, ως πολύπειρος σκηνοθέτης έστησε μια γερά δομημένη παράσταση ισορροπώντας τα αντίθετα. Αμφιβάλλω όμως εάν ένας σύγχρονος νέος (ας πούμε είκοσι ετών) θα μπορούσε να παρακολουθήσει το λεκτικό μέρους τού ηχητικού τοπίου χωρίς παράλληλη μετάφραση/διερμηνεία.
Οι υπέρτιτλοι απολύτως απαραίτητοι αν και αποπροσανατολιστικοί, αφού χάναμε κοιτώντας τους ένα μεγάλο μέρος των παραστασιακών κωδίκων στον τομέα τής αριστοτελικής (ή μπρεχτικής) «όψεως».
Εν ολίγοις, ήταν μια ενδιαφέρουσα απόπειρα, εκπαιδευτικού κυρίως χαρακτήρα, που πρέπει να μεταλαμπαδευτεί στην Μέση Εκπαίδευση (κυρίως).
Όλα καλά λοιπόν, φωτεινά, διαφωτιστικά.
Ο έμμεσος διδακτισμός δεν ενόχλησε καθόλου.
Μία παράσταση που αξίζει να ξαναδούμε και σε άλλους, ενδεχομένως ανοικτούς χώρους.
Μετά την μεγάλη επιτυχία και την θερμή αποδοχή από κοινό και κριτικούς, η παράσταση «Το Σφαγείο του Έρωτα», επανέρχεται για 2η χρονιά για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από 7 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο. Πρόκειται για ένα έργο βασισμένο στο «Αίμα της Αγάπης» του Παντελή Μπουκάλα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη και με ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό καστ ηθοποιών της νεότερης γενιάς.
Μέσα σε αυτή την πινακοθήκη των φονικών, που θα τα βρίσκαμε μέχρι πρόσφατα να περιγράφονται σε τίτλους ειδήσεων ως «εγκλήματα πάθους», τα περισσότερα έχουν για θύματα γυναίκες. Κάποιες αμφισβήτησαν την κυριαρχία του άντρα – αφέντη, άλλες διεκδίκησαν δικαιώματα και αυτονομία, κι άλλες ούτε που διανοήθηκαν όλα αυτά, παρά βρέθηκαν στο δρόμο μιας «κακιάς στιγμής».
Ξεκινώντας από τις αφηγήσεις αυτές της παράδοσης, ξεφυλλίζουμε δοκίμια του προηγούμενου αιώνα πάνω στις σχέσεις των φύλων και φτιάχνουμε ένα soundtrack από ερωτικά τραγούδια σύγχρονα, γραμμένα από σημερινούς άντρες. Και εκεί όπου ο Μενούσης συναντά τον JohnLennon και σιγοτραγουδούν μαζί «Ididn‘tmeantohurtyou, I‘mjustajealousguy», επιχειρούμε να πιάσουμε το νήμα μιας ενιαίας αφήγησης, ενός τρόπου σκέψης που είναι ζωντανός στο εδώ και το τώρα. Φιλοδοξία μας είναι να παρουσιάσουμε το φροντιστήριο των αιώνων, εκεί όπου όλες και όλοι σαν επιμελείς μαθητές και μαθήτριες φοιτήσαμε, και προετοιμαστήκαμε να αναλάβουμε τους ρόλους μας στην σκηνή της έμφυλης σύγκρουσης ως θύτες και ως θύματα.
Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ως παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Καβάλας.
