Απόψε θα γεννήσω. Σε νιώθω μέσα μου να κινείσαι, σου λέω γλυκόλογα, σε αγγίζω απαλά. Οι γιατροί μου έδωσαν πέντε χρόνια ζωής. Από το δωμάτιο του νοσοκομείου η νύχτα κατεβαίνει σαν κουρτίνα που την χαϊδεύει ο άνεμος. Πάνω της κεντημένα τα χρυσά μανικετόκουμπα του γαλαξία και τα ασημένια φύλλα της λεύκας. Το άρωμα της θα τυλίξει την πρώτη σου λέξη. Θα μεγαλώνεις και θα δεις να πλημμυρίζουν την πόλη τα αναμμένα της πρόσωπα. Το καλοκαίρι το κορμί και τα άκρα σου θα γευθούν τη βαθιά ησυχία. Κάποτε θα πεθάνω και θα σχίσει τη λεύκα το κλάμα σου. Τότε εγώ θα γίνω μια μπούκλα στο χέρι σου, μια λεπτή στρώση αλάτι που επιστρέφει σ’ ένα κοίλωμα μνήμης, μια προσεχή υπενθύμιση. Δεν θα έχει όμως καμιά σημασία. Θα μπορείς να με φέρνεις μπροστά σου, να με ρωτάς διαρκώς, να θυμάσαι τα λόγια μου, να θυμώνεις μαζί μου, να θλίβεσαι, να με έχεις αποκλειστικά, επιτέλους, δική σου.
Εμπνευσμένο από τον πίνακα του Κλιμτ Ελπίδα I.
ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Τα γράμματα που ήξερα ήταν μια πείνα,
άκουσα ξαφνικά την άναρθρη κραυγή του γλάρου που βουτούσε
κι είδα αργότερα τη λίμνη που απέμεινε
χωρίς καμιά τροφή
μόνο έναν δρόμο ολόγυρα της
σπαρμένο δέντρα και σκιές,
καθρεφτίστηκα στο στόμα της
υδάτινο, ομιχλώδες, ανοιχτό,
πήρα να χάνομαι μέσα στη γλώσσα.
Εμπνευσμένοαπότονπίνακατου Claude Monet The lake at Montgeron.
