Παυσίπονος παυσίλυπος πολιτισμός αποκομμένος από την Φύση εγείρει πολλαπλές κβαντικές «πραγματικότητες» που δεν είναι άλλο τι παρά εφιαλτικότερες εκδοχές τής συνήθους καθημερινότητας.

Είναι άραγε τρομακτικότερο το Άγνωστο από το συνηθισμένο; Μάλλον ναι. Αλλά για όλους τους τύπους και χαρακτήρες;

Η ιδιοσυγκρασία δεν παίζει κανέναν ρόλο;

Και η ελεύθερη επιλογή;

Η περίφημη ελεύθερη βούληση που προπαγανδίζουν κάποιες θρησκείες και ορισμένα πολιτεύματα;

Πόσον ετεροκαθορισμένος είναι ο άνθρωπος και κατά πόσον είναι προκαθορισμένες οι δράσεις του;

Τι διακρίνει τους ήρωες από τους τρελούς και τους ιδιοφυείς από τους παρανοϊκούς;

Σε παραισθητικά χωροχρονικά πλαίσια οι ψευδαισθητικές φυγές πριμοδοτούνται ή επιβάλλονται;

Η Κοινωνία τής Αφθονίας (κατά Χέρμπερτ Μαρκούζε) παραδείγματος χάριν, είναι συνέπεια ή απόρροια τής ανεξέλεγκτης, παράλογης και ανοικονόμητης φύσης τού ανθρώπου;

Ποιανού ανθρώπου; Τού «κατώτερου» ή τού «Ανώτερου-Πνευματικού»;

Η αυτοκτονία είναι πράξη δειλίας ή αναπόδραστη πράξη αυτεπίγνωσης;

Τι εννοούσε ο Σωκράτης όταν έλεγε γνώθι σαυτόν και έν οίδα ότι ουδέν οίδα;

Σπανίως χτίζονται κριτικές με ερωτηματικές προτάσεις, όμως αυτά περίπου (λίγο πολύ) αναφύονται στη συνείδηση τού επαρκούς αυτοδημιουργικού/αναδημιουργικού/ συνδημιουργικού θεατή/αναγνώστη.

Το περιβάλλον αναπαριστά τηλεοπτικό στούντιο μετά από πάρτι στελεχών. «Παντού εμετοί και χυμοί πορτοκαλιού».

Ο καλεσμένος τής ημέρας και δύο ηθοποιοί (η μία πρωταγωνίστρια/συνεντευξιαστής και η άλλη δευτεραγωνίστρια/κομπάρσος ηχολήπτης) παλεύουν σε ένα αλλόκοτο τηλεπαιχνίδι εγκλεισμού να υπερβούν τους όποιους περιορισμούς και να βγουν έξω, στην πραγματική ζωή, χωρίς να ξέρουμε κατά πόσον τρομακτικότερη είναι εκείνη από αυτή την εφιαλτική που γνωρίζουν και αρέσκονται (μετά δακρύων) να απολαμβάνουν εγκλωβισμένοι. Χαρμολύπη.

Ιδού και το ηθικό δίδαγμα: συντηρητικό κατά βάση, στηρίζεται στην αρχή διατήρησης τής ενέργειας των κλειστών συστημάτων. Κάθε ανταρσία είναι επιθυμητή στο βαθμό που αποσβέννυται εντός και δεν εκτονώνεται ανεξέλεγκτα, εκρηκτικώς.

Κατά τα άλλα όλα είναι μέρος ενός παιχνιδιού, μιας σύμβασης μονομερώς υπογεγραμμένης, ενός Matrix που μας εγκλωβίζει όπως τα μυγόπουλα ο μεγάλος, ο εφιαλτικός ιστός τής Μαύρης Δολοφονικής Αράχνης.

Εδώ βέβαια δεν τίθεται θέμα θεών/θεοτήτων/δαιμόνων. Η Off–stage φωνή προέρχεται απλώς από έναν ελαφρώς ανώτερο κρίκο στην εξελικτική αλυσίδα. Αυτό είναι όλο. Απαξάπαντες και απαξάπασαι αγνοούν την Αλήθεια κι έχουν ξεμάθει να την αναζητούν. Βυθίζονται απλώς ολοένα και περισσότερο στον παραισθητικό ύπνο τής χημείας και ζουν μηχανικά τον ανείπωτο Τρόμο μέχρι το ατομικό τους εκκρεμές να πάψει να ταλαντώνεται…

Από αυτή την άποψη (την νοητική) η παράσταση επέτυχεν απολύτως, όσον και εάν ο υπνωτιστικός της ρυθμός δυσχέραινε την συναισθηματική ταύτιση με τα ταλαίπωρα ινδικά χοιρίδια.

Ακριβώς όπως συμβαίνει στα αντίστοιχα τηλεοπτικά σώου, ο θαυμασμός επιβάλλει κάποια απόσταση και η ειδωλοποίηση μια κάποιου είδους ακρότητα, μία αδιαμφισβήτητη διαφορετικότητα, ακόμα και ταχυδακτυλουργική.

Εδώ το κείμενο διαβάστηκε «κατά γράμμα» και τα όποια δακρυσμένα θολά μάτια, που θα ήταν εξαιρετικά σαν κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά γκορ-πλαν χάνονταν κάτω από το βάθος τής μυωπίας τού επίδοξου θεατή.

Αυτές οι θεατρικές δουλειές θέλουν ταυτόχρονες βιντεοπροβολές σε συγκεκριμένα σημεία με υπέρ-μεγεθυμένα είδωλα…

Κατά τα άλλα, οι σύγχρονες καταβολές τού Κάφκα θα απολάμβαναν αυτή την δαιδαλώδη αναπαραστατική πράξη των σύγχρονων (νοητικών και συναισθηματικών) λαβυρίνθων.

Μα έτσι νιώθουν τα νέα παιδιά;

Απορών κι αιωνίως φιλοπερίεργος,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr

Ο Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός

info:

https://www.viva.gr/tickets/theater/xapi-medicine/?fbclid=IwAR3-2siU-m2484zPTPVmBdfRcI29PojOva1jQtPTuPW7YBxiaCuhSd_I16Y

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Ερμηνεύουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης

Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης

Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου

Σκηνικό: Κωνσταντίνος Χαλδαίος

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος

Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλιος Πλέσσας

Βοηθός σκηνογράφου: Γιώργος Βασιλείου

Βοηθός ενδυματολόγου: Λυδία Τράντα

Φωτογραφίες promotion: Σπύρος Περδίου

Φωτογραφίες παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

Τρέιλερ: Ηλίας Μόσχοβας

Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

17 – 26 Φεβρουαρίου

Μετά τις «Φυλές» και το «Όπως πάει το ποτάμι», το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη – το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Enda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom»), «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.

Μετά τις «Φυλές» και το «Όπως πάει το ποτάμι», το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη – το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Enda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom»), «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.

Πως είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πως είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;

Το «Χάπι» είναι μια έντεχνη, πρωτοποριακά γραμμένη αλληγορία, γεμάτη φαρσικό χιούμορ και γνήσια συγκίνηση, για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη μας γι’ αυτήν. Οι χαρακτήρες της, ο Τζον και «οι δύο Μαρίες»  παγιδεύονται στη δομή, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η απομόνωση στην ψυχή τους.

Πάνω απ’ όλα όμως το «Χάπι» είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να καταλάβουμε και να ακούσουμε τον διπλανό μας, μα κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι.

Χάπι

Πονάει εκεί μέσα

Μαύρο σκοτάδι

Έλα ήλιε σε βλέπω

Πέρνα το σύννεφο

Πως λάμπεις!

Μετά τις «Φυλές» και το «Όπως πάει το ποτάμι», το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη – το τελευταίο έργο του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Enda Walsh («Chatroom», «The New Electric Ballroom»), «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.

Πως είναι να είσαι έγκλειστος χωρίς να ξέρεις το γιατί; Πως είναι να λαμβάνεις μια αγωγή χωρίς να γνωρίζεις την ακριβή της σύνθεση; Και ποια μπορεί να είναι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου;

Το «Χάπι» είναι μια έντεχνη, πρωτοποριακά γραμμένη αλληγορία, γεμάτη φαρσικό χιούμορ και γνήσια συγκίνηση, για την απουσία της αγάπης και για τη μακρά και βαθιά ανάγκη μας γι’ αυτήν. Οι χαρακτήρες της, ο Τζον και «οι δύο Μαρίες»  παγιδεύονται στη δομή, τους κανόνες και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει η απομόνωση στην ψυχή τους.

Πάνω απ’ όλα όμως το «Χάπι» είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να καταλάβουμε και να ακούσουμε τον διπλανό μας, μα κυρίως για να αναλάβουμε την ευθύνη να νοιαστούμε ξανά για όσους είναι ή αισθάνονται ευάλωτοι.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Ερμηνεύουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης

Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης

Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου

Σημείωμα σκηνοθέτη:

«Σ’ έναν άνθρωπο, ό,τι αξίζει, είναι να μπορεί να πει μια ιστορία» συνήθιζε να λέει εμφατικά ο ψυχίατρος και πεζογράφος Γιώργος Χειμωνάς. Ίσως είναι ο μόνος δρόμος για το «happiness», αν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο. Πάντως τα χάπια από μόνα τους δε φαίνεται να βοηθούν αρκετά. Κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει το «Χάπι», την από αρχαιότητας δηλαδή θεραπευτική χρήση του θεάτρου, ειδικά στις μέρες μας όπου την πρωτοκαθεδρία στην ψυχαγωγία του κοινού έχουν καταλάβει οι ψηφιακές πλατφόρμες και η τόσο παινεμένη από το ελληνικό twitter τηλεοπτική μυθοπλασία.

Που άραγε άγεται η ψυχή και πώς φέρεται ο σύγχρονος άνθρωπος;

Αν δεν είχε κλειστεί μέσα, θα είχαν ξυπνήσει ή δε θα είχαν «ουρλιάξει» τα πολλαπλά του τραύματα;

Κι αν μπουσουλήσει απ’ την αρχή θα μπορέσει να ξαναβρεί ένα νήμα;;

Ίσως ένα νήμα να είναι το νόημα…

Για «να στεριώσει η αγάπη».

Ναι, η ιστορία του Τζον Κέιν μας αφορά όλους μας!

                                                                            Μάνος Καρατζογιάννης

Σημείωμα μεταφραστή:

Το νήμα του έργου το πιάνει γερά η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη στην εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και δεν το εγκαταλείπει μέχρι το ανοιχτό τέλος, που αφήνει μια ελπίδα. Με έντονους αυξομειωμένους, «καρφωτούς» ρυθμούς, σε ύφος ελεγχόμενης απροδιοριστίας χώρου,ή χρόνου και με καμπύλους επανερχόμενους διακριτούς τόνους. Η διδασκαλία αποσπά από τους ισότιμους ηθοποιούς Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και Μάνο Καρατζογιάννη και τον ντράμερ επί σκηνής Βαγγέλη Παρασκευαϊδη ποιοτικές και ποιητικές, «χαλκήλατες», κρουστές, ερμηνείες – εικόνες βάθους. Η «ομιλούσα» χαμηλότονη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη είναι πρωτότυπη, το σκηνικό του Κωνσταντίνου Χαλδαίου και τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα «παίζουν», οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου, καίριοι.

Εγραψαν για την παράσταση

” Το έργο αυτό, του Enda Walsh, είναι ήδη ένα μάθημα που έρχεται μέσα από την Τέχνη…

Υπάρχει μια σχεδόν άμεση αντιστοιχία με τα βασικά θέματα της ψυχιατρικής φροντίδας και της έννοιας της ψυχικής νόσου σήμερα που ο Καρατζογιάννης κατόρθωσε και τα απομόνωσε και τα εξέφρασε ένα ένα ξεχωριστά με πολύ μεγάλη επιτυχία.

Είναι ένα είδος μαθήματος…

Είχα την τύχη να δω το έργο, που γράφτηκε το 2021, στο Εδιμβούργο σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, στο Φεστιβάλ, λοιπόν, σας λέω, θέλω να σας πω ότι κατά ευτυχή συγκυρία το ανέβασμα στην Ελλάδα είναι καλύτερο…

Κάνει εδώ την καλύτερη σκηνοθεσία του… Τη βραδιά που ήμουνα εγώ ο κόσμος όχι μόνο χειροκρότησε παραληρώντας αλλά μετά δεν έφευγαν, καθόντουσαν έξω και μιλούσανε…”

“… Δεν μπορώ να μην πω ότι σ’ αυτήν την παράσταση έχει δώσει όλο του τον εαυτό, δηλαδή ο ίδιος ως ερμηνευτής κυριαρχεί πάνω στη σκηνή…”

H ψυχίατρος – ψυχαναλύτρια Χλόη Κολύρη συζητά με τον Χρήστο Παρίδη στα podcasts της LIFO , για θέματα και ερωτήματα που προκύπτουν με αφορμή την παράσταση «Χάπι» του Enda Walsh.

«Χάπι»: Ποιες περιοχές της ψυχικής υγείας εξερευνά το έργο του Enda Walsh; | LiFO

Λέανδρος Πολενάκης, Η ΑΥΓΗ, 29/1/2023

Καλοδουλεμένη, ανθρώπινη και συγκινητική πρώτη παρουσίαση ενός σύγχρονου έργου, που θίγει με ευρηματικό τρόπο την αντιμετώπιση και περιθωριοποίηση των ψυχικά ασθενών. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, σε σκηνοθετικό και ερμηνευτικό ρόλο, ανταποκρίνεται στον πρώτο με εμφανή αγάπη και φροντίδα και δίνει μια ωραία, καλοδουλεμένη, ανθρώπινη και συγκινητική πρώτη γεύση από το άγνωστο ως σήμερα κείμενο.

Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 26/1/2023

Ο Καρατζογιάννης ερμήνευσε εξαιρετικά τον Τζον Κέιν. Εκμεταλλευόμενος το δραματικό κείμενο, τα συμφραζόμενα, τις συμβατικότητες αυτού καθώς και το κοινωνικό και πνευματικό του υπόβαθρο ανέδειξε την θεατρική του ευχέρεια. Μέσω της δημιουργικής υποκριτικής του διαδικασίας παρουσίασε χωρίς ακρότητες και υπερβολές τις διαταραχές των συναισθημάτων του ήρωα που χαρακτηρίζονταν από έντονη και παρατεινόμενη λύπη, μελαγχολία ή απόγνωση. Οι δυο ηθοποιοί, Κρυστάλλη Ζαχαρουδιάκη και η Βέρα Μακρομαρίδου, ακολουθώντας τη σκηνοθετική διεύθυνση ανέλαβαν την πραγμάτωση όλων των διαλεκτικών μερών του έργου και ανταποκρίθηκαν εξίσου στις απαιτήσεις και στις εναλλαγές των ρόλων από το παρελθόν του Τζων. Η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη – απέδωσε επαρκώς τις εκφραστικές αλλαγές της φευγαλέας της προσωπικότητας και τη ψυχοσύνθεση της συναισθηματικά νωχελικής και άκαμπτης κυνικής Μαρίας Νο 2. Ιδιαίτερη αναφορά να γίνει στην χορευτική κίνηση της ηθοποιού η οποία έδωσε στην παράσταση μια παραλλαγή μιούζικαλ. Στον αντίποδα αυτής η Βέρα Μακρομαρίδου ως άλλη Μαρία Νο 1, πιο γλυκιά και τρυφερή, αντιμετωπίζει εξίσου τις διακυμάνσεις του ρόλου της. Η ερμηνεία της στο σύνολό της χαρακτηρίστηκε από διαύγεια, αμεσότητα, και χωρίς υπερβολές κινητικότητας. Το «Χάπι» αποτελεί μια έντεχνη και πρωτοποριακά σκηνοθετημένη αλληγορία με δομική συνοχή, που μέσω της περιγραφής ενός συγκεκριμένου θέματος κατάφερε να θίξει εμμέσως την γενικότερη αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία.

Σιμόνη- Μαρια Γκολούμποβιτς, Κριτική για την παράσταση “Χάπι” – Θεατρομανία | Παραστάσεις, διαγωνισμοί, κριτικές (theatromania.gr)

… Ο Τζιμ Κάρεϊ μοιάζει στον Τζον, το παιδί που υποδύεται με εξαιρετική επιτυχία και ενδελεχή μελέτη ο Μάνος Καρατζογιάννης, ένα αθώο, ανυποψίαστο παιδί με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που βιώνει την απομόνωση και τον διαχωρισμό από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα. Ένα πολύ πληγωμένο παιδί. Ψάχνει να βρει τον δρόμο του και να ξεφύγει από τα σκοτάδια του. Είναι πολύ μόνος, εγκαταλελειμμένος από την οικογένειά του, που δεν τον κατάλαβαν ποτέ. Λαμβάνει κάποια αγωγή στο χώρο αυτό, που μάλλον νοσηλεύεται, όμως δεν διευκρινίζεται αν θεραπεύεται ή απλά ησυχάζουν εκεί τα ανήσυχα πνεύματα με όλα αυτά τα θεατρικά και μουσικά παιχνίδια. Οι δυο Μαρίες Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη παίζουν ουσιαστικά και καίρια τον ρόλο τους. Η πρώτη Βέρα Μακρομαρίδου, πιο συμπονετική καθοδηγείται ουσιαστικά από την άλλη την Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, τη Μαρία με τον αστακό. Έχει μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και είναι αυτή που στο τέλος θα μείνει κοντά στον Τζον, ενώ η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη μπαίνει σε ρόλους, ενδύεται κοστούμια και  αποσπά την ομολογία του ασθενούς και σαν επαγγελματίας. Αναχωρεί αφού πρώτα έχει επιτελέσει με χειρουργική ακρίβεια την αποστολή της. Εξαιρετικές ηθοποιοί και οι δυο δίπλα σε έναν ταλαντούχο ηθοποιό και σκηνοθέτη τον Μάνο Καρατζογιάννη.

Mαρία Μαρή, Είδαμε το Χάπι στο θέατρο Σταθμός (in2life.gr)

Σκηνοθετικά η θεατρική αυτή εμπειρία, με την ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι ένα αξιόλογο έργο με χαρακτήρα και αισθητική, καθώς η γλώσσα, η έκφραση και η κίνηση εναρμονίζονται στη δόμηση μιας τοιχογραφίας της κοινωνίας, με ακρίβεια και απροσδόκητα ευρηματικό τρόπο. Η παράσταση το «Χάπι», του Enda Walsh, με τον ξενικό τίτλο «Medicine», σε ρέουσα και καθάρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, γενικώς και ειδικώς μεταποιείται σε μελέτη ανθρωπισμού, ερχόμενη αντιμέτωπη με το ρατσισμό κάθε είδους και ύφους, ασκώντας δριμεία κριτική στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό status, με τη συνοδεία ενός καυστικού χιούμορ και φαρσικής ειρωνείας.

Ζωή Τόλη Είδαμε το «Χάπι» του Enda Walsh, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη στο θέατρο «Σταθμός» | Enetpress

 Στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ παρακολουθήσαμε μια παράσταση έμπλεη ευαισθησίας, που αφήνει στο τέλος ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Ότι ακόμα και τα φτωχά αγριολούλουδα που ξεπετιούνται από τις σχισμάδες των τοίχων, έχουν ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί όλοι το αξίζουμε και το δικαιούμαστε. Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, ζωγραφίζει άναρχες γραμμές και πίσω τους κρύβει επιμελώς μια θεατρική νομοτέλεια. Το έργο του Walch, ένα βαρύ έργο, ο Καρατζογιάννης το ντύνει με χορό τραγούδι και διάφορα σασπένς, δημιουργώντας μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Πολύ καλές οι Βέρα Μακρομαριδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, με εξαίρετη χορευτική κίνηση, έδωσαν στην παράσταση μια απόχρωση μιούζικαλ. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ερμηνεύει συγκλονιστικά τον Τζον Κέιν. Δίνει σε αυτή τη μορφή όλη την ευαισθησία και τον πόνο που είχε μέσα της. Το να τον βλέπεις να παίζει είναι μια θεατρική εμπειρία.

Λένα Σάββα, Είδαμε την παράσταση Χάπι στο θέατρο Σταθμός. (xn--mxahi4ajr.gr)

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μάνος Καρατζογιάννης καταγίνεται με ρόλο δραματικού προσώπου που είναι αυτό που αποκαλούμε «διαφορετικό» από τον μέσο όρο.

Τον έχουμε θαυμάσει ξανά ως αυτιστικό Κρίστοφερ στο Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα του Σάιμον Στήβενς αλλά και ως κωφό Μπίλι στις Φυλές της Νίνα Ρέιν. Εδώ όμως, στο Χάπι, είναι πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο δυνατός και στέρεος ερμηνευτικά. Δίνεται σώμα και ψυχή στον ρόλο του Τζων μέσα από μια υπόκριση αξέχαστη, διαπεραστική, ξεχωριστή. Ανεβάζει ένα έργο που πρώτη φορά παίρνει σάρκα και οστά στο ευρωπαϊκό σανίδι, σκηνοθετεί μοναδικά τα τρία ακόμη επί σκηνής πρόσωπα, υπολογίζει ορθά κάθε λεπτομέρεια, μαγνητίζει με την ενέργεια που ξοδεύει. Απόδειξη οι γδαρμένοι του αγκώνες που δεν μπορούν να μην τους παρατηρήσουν οι θεατές από την πλατεία. Όλο αυτό το καλλιτεχνικό προϊόν δεν είναι τυχαία ποιοτικό: είναι αποτέλεσμα σκληρής και επίπονης δουλειάς του Μ.Κ. επί σειρά ετών πότε ως ηθοποιός και πότε ως σκηνοθέτης, πότε και με τις δύο ιδιότητες, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και την ευθύνη που φέρει και ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Σταθμός», γεγονός που τον επιφορτίζει με περισσότερη δράση και κόπο. Εξαιρετικές επιλογές είναι αμφότερες οι ηθοποιοί Βέρα Μακρομαρίδου (Μαρία1) και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη (Μαρία2) οι οποίες εναλλάσσουν ρόλους π.χ. η πρώτη γίνεται και Βάλερι ενώ η δεύτερη και Λίαμ. Η ιδέα να χρησιμοποιηθούν φωνές από πολυάριθμους αναγνωρίσιμους ηθοποιούς των οποίων το ηχόχρωμα είναι χαρακτηριστικό (π.χ. του Καταλειφού και του Μουστάκη) είναι πολύ ευφυής και εξυπηρετεί πολύ όμορφα την απόδοση των άλλων ρόλων – δραματικών προσώπων που εντάσσονται στον μονόλογο του Τζων.

Μαρίνα Αποστόλου, Θεατρικές Απόψεις (theatrikesapopseis.blogspot.com)

Μια εξαιρετική παράσταση για τη βαρβαρότητα του ψυχιατρικού εγκλεισμού, τη θεραπευτική δύναμη του θεάτρου και τη λυτρωτική παρουσία της αγάπης.

Θανάσης Αντωνίου, Όταν το ψυχιατρικό «Χάπι» συνάντησε το θεατρικό happiness – Zeitgeist

Η ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη πραγματικά υπέροχη όπως και η σκηνοθεσία του, το ηχόχρωμα, οι διακυμάνσεις της φωνής του μας ανατριχιάζουν. Τα μάτια του Τζον Κέιν είναι δακρυσμένα. «Δεν σταμάτησα ποτέ να τους βλέπω. Αυτό το κεφάλι δεν ήταν ποτέ δικό μου. Δεν το ένιωσα δικό μου ούτε για μια στιγμή.» «Χειμώνας. Και η μητέρα γεμίζει τη λεκάνη καυτό νερό. Το νερό καίει τα πόδια. Όχι κλάματα.» Η μυρωδιά του παλιού αίματος διάχυτη στη ατμόσφαιρα και οι εναλλαγές του φωτισμού του Άγγελου Παπαδόπουλου, της μουσικής του Παναγιώτη Μανουηλίδη αντικατοπτρίζουν απόλυτα αναπαραστατικά τις εναλλαγές της διάθεσης, του ψυχισμού, των ρόλων. Φυσικά μαζί με τα καίριας σημασίας κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τα σκηνικά του Κωσταντίνου Χαλδαίου. «Αυτό που κάνουμε είναι ζωτικής σημασίας» υπενθυμίζουν με τις εκπληκτικά εναλασσόμενες ερμηνείες τους η Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη.

Έλλη Διακογιάννη, Είδαμε την παράσταση «Το χάπι» του Enda Walsh σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. (xn--mxahi4ajr.gr)

Σουρεαλιστικό κολαστήριο, αδυσώπητη μαύρη κωμωδία, σπαρακτικό δράμα και μαζί σχόλιο μιας οργουελικής πραγματικότητας, το “Χάπι”, το νέο θεατρικό του πολυγραφότατου και πολυβραβευμένου συγγραφέα και σεναριογράφου Έντα Γουώλς είναι ένα αναπόφευκτα σύγχρονο και μαζί διαχρονικό έργο για την παράνοια, τη βία μέσα μας αλλά και για την ίδια την τέχνη της υποκριτικής (τι ειρωνεία που στα Ελληνικά συναντά εξ αποστάσεως την υποκρισία). Ο Μάνος Καρατζογιάννης βυθίζεται στο δυστοπικό σύμπαν του Έντα Γουώλς και έχοντας στα χέρια του τη ακριβόλογη μετάφραση του Αντώνη Γαλαίου σκηνοθετεί το “Χάπι” με ακρίβεια και πλήρη αντίληψη του χωροχρονικού σχετισμού, διατηρώντας στην εκφορά του λόγου αλλά και στις ερμηνείες που διδάσκει τη δυαδικότητα του χρόνου και του θέματος, τις λεπτές ισορροπίες του κάθε ήρωα αλλά και τον τόπο δράσης. Η απόλυτη σύμπνοια μετάφρασης και σκηνοθεσίας κάνει τα Ελληνικά να μοιάζουν Αγγλικά στη ροή και στο άκουσμά τους, επιτρέποντας τόσο στον ίδιο όσο και στις δύο υπέροχες συμπρωταγωνίστριές του να διατηρήσουν τον απαιτούμενο ρεαλισμό των χαρακτήρων που λειτουργεί σαν άγκυρα μέσα σε αυτό το παρανοϊκό περιβάλλον.

Mάνος Θηραίος, Είδαμε την παράσταση | Χάπι | UrbanLife.gr

Το «Χάπι» είναι μια αλληγορική ποιητική φάρσα που θίγει τον ευάλωτο, τρωτό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα σ ’έναν κόσμο που απεχθάνεται τη διαφορετικότητα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ως Τζων, η Βέρα Μακρομαρίδου ως Μαρία Ένα και η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη ως Μαρία Δύο ταιριάζουν σκηνικά και υποστηρίζουν μια δυναμική παράσταση. Οι φωνές των ηθοποιών που επιστρατεύονται σε voice off (Νένα Μεντή για τη φωνή της μάνας, Δημήτρης Καταλειφός για τη φωνή του μπαμπά, Σοφία Φιλιππίδου για τη φωνή της δασκάλας, ο Δημήτρης Ήμελλος για τη φωνή του Λίαμ, ο Γιάννης Νταλιάνης για τη φωνή του ερευνητή) απαρτιώνουν την πολύ καλή σκηνοθετική δουλειά του Μάνου Καρατζογιάννη.

Νίκος Ξένιος, Bookpress «Χάπι» του Έντα Γουόλς, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο Θέατρο Σταθμός (κριτική) (bookpress.gr)

Κατ’ αρχάς, έγινε κοκκινομάλλης και του πάει πολύ (ένεκα το ιρλανδικό έργο ίσως). Κατά δεύτερον (αλλά καθόλου δεύτερον), ο κοκκινομάλλης πλέον Μάνος Καρατζογιάννης έχει μαζί του επί σκηνής δύο πολύ δυνατές ηθοποιούς: τις Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη. Τρίτον, όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι συμμετέχουν στην παράσταση «Χάπι» στο θέατρο «Σταθμός»… Και εδώ θα πάρω λίγες γραμμές, για να μιλήσω γι’ αυτό το θέατρο. Ένα διαμαντάκι στο κέντρο της Αθήνας, σε μια περιοχή που μπορείς να βρεις πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές (όπως το παμπάλαιο γαλακτοπωλείο/ζαχαροπλαστείο «Αφοί Ρουφογάλα» πολύ κοντά στο θέατρο ή το καφέ μπαρ Morgan All Jeans) αλλά και γειτονιές υποβιβασμένες από το κράτος. Το να υπάρχει εκεί ένας χώρος πολιτισμού, με την αισθητική και την ιστορία του θεάτρου «Σταθμός», με την πολύ σοβαρή (και πολύ προσωπική) δουλειά που κάνει ο Μ. Καρατζογιάννης, μόνο να αναδείξει τις πρώτες μπορεί και να αναβαθμίσει τις δεύτερες. Το κάνει αυτό το καλό θέατρο. Που δεν χρειάζεται να είναι τεράστιο και πλουμιστό (αν και το αρχειακό/ιστορικό θεατρικό υλικό που εκθέτει ο Μάνος στο φουαγιέ τού «Σταθμός» είναι ανεκτίμητης αξίας).

Αρκεί να είναι σοβαρό (με την έννοια του καλού ρεπερτορίου) και οικείο (με την έννοια της τρυφερότητας τόσο του ίδιου του χώρου όσο και των ανθρώπων του).

Νόρα Ράλλη, Η πολιτιστική ατζέντα της εβδομάδας [14-21.1.2023] | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)

Εδώ έρχεται και ο ρόλος του θεάτρου. Γιατί η συμβολή του θεάτρου στην βελτίωση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων είναι βαθιά και ουσιαστική! Το «Χάπι» μπορεί να είναι κάπως ή κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Σίγουρα όμως είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και να ακούμε τον διπλανό μας, αλλά κυρίως να νοιαστούμε ξανά για όσους αισθάνονται ή/και είναι ευάλωτοι.

Ανδρονίκη Προκόπη, Review: Αυτό το “Χάπι” μπορεί να γιατρέψει (welovetheater.gr)

«Όταν δεν είσαι σαν τους άλλους ανθρώπους».

Ένα χάπι πικρό. Ένα έργο αυθεντικά ποιητικό, γεμάτο ζωηρές εικόνες και έντονο συμβολισμό και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Μάνο Καρατζογιάννη που δίνει στην παράσταση μια μελαγχολική ομορφιά.

Αλέξης Κανατάς, 3/1/2022 Facebook