ΙΝΦΑΝΤΑ ΜΑΡΙΝΑ

Το δώμα της ήταν η άμμος

Και οι φοίνικες και το δειλινό.

Με τις κινήσεις του καρπού της απέδιδε

Τις μεγαλόπρεπες χειρονομίες

Της σκέψης της.

Οι ήχοι από τα φτερά

Του  βραδινού αυτού πλάσματος  

Έγιναν δεξιότητα για τα ιστία

Στη θάλασσα.

Κι έτσι εκείνη τριγυρνούσε

Στα γυρίσματα της βεντάλιας της,

Μέλος της θάλασσας,

Και του δειλινού,

Όπως γλιστρούσαν τριγύρω

Και άρθρωναν τον ήχο τους που χανόταν.

Ο ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πρέπει κανείς  να έχει νου χειμώνα

Για να κοιτάει την παγωνιά και τα κλαδιά

Των πεύκων κρυστάλλινα από χιόνι,

Και να έχει νιώσει κρύο για πολύ καιρό

Για να βλέπει τους κέδρους φορτωμένους πάγο,

Τα έλατα τραχιά  στη μακρινή λάμψη

Του ήλιου του Γενάρη, και να μη σκέφτεται

Τα μίζερα  στον ήχο του ανέμου,

Στον ήχο των λιγοστών φύλλων,

Που είναι ο ήχος της γης

Γεμάτη από τον ίδιο αέρα

Που φυσάει στον ίδιο γυμνό τόπο

Γι αυτόν που αφουγκράζεται, αφουγκράζεται το χιόνι,

Και,  τίποτα ο ίδιος,  δεν βλέπει

Τίποτα που δεν είναι εκεί και το  τίποτα που είναι.

Σημείωση: Ο μεγάλος μοντερνιστής Αμερικανός ποιητής Γουάλας Στήβενς (1879-1955) συμπεριλαμβάνει τα δύο αυτά ποιήματα στην πρώτη ποιητική συλλογή του «Αρμόνιο» (Harmonium, 1923). 1. Ινφάντα Μαρίνα: ο τίτλος, δάνειο από την Ισπανική  γλώσσα,  αναφέρεται ποιητικά στη Πριγκίπισσα Θαλασσινή. Μια αισθαντική νεαρή γυναίκα που συνταυτίζεται διαισθητικά με τον φυσικό περιβάλλοντα χώρο, ενώ περπατάει ένα δειλινό στην ακροθαλασσιά. 2. Ο Χιονάνθρωπος, σε άλλο κλίμα, προβάλλει την αναγκαιότητα αυτής της συνταύτισης  του ανθρώπου με  την φύση.  «Πρέπει κανείς  να έχει νου χειμώνα» για να νιώσει το χειμωνιάτικο τοπίο. Ο σκεπτικιστής ποιητής αρνείται τη μεταφυσική. Αξία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η αίσθηση των πραγμάτων.

              ………………………………………….