Μία τραγικωμωδία σε δύο πράξεις
Το συναίσθημα – και μάλιστα στην μελοδραματική του εκδοχή – είναι εξοβελιστέο από κάθε διανοουμενίστικη απόπειρα λογοτεχνική ή καλλιτεχνικής έκφρασης.
Θεωρείται – και είναι – λαϊκό στοιχείο, όμως το θετικό ή αρνητικό πρόσημο το βάζει ο κάθε ένας και η κάθε μία μόνος του ή μόνη της.
Οπωσδήποτε διασώζει πολλά έργα Λόγου και Τέχνης στην διαχρονική τους σταδιοδρομία, για τον απλούστατο λόγο πως ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται τόσο γρήγορα και το είδος μας είναι σχεδόν απαράλλαχτο από την Κλασική Εποχή μέχρι σήμερα (με ελάχιστες διακυμάνσεις).
Επομένως το να προσθέτει κανείς μια ουγκιά συναισθηματισμού στην ποιητική ή στην δραματουργική του συνταγή είναι μεν ριψοκίνδυνο, λειτουργεί όμως ενίοτε και ως εχέγγυο διαχρονικότητας.
Το φαινόμενο συγγραφείς να σκηνοθετούν τα έργα τους, χωρίς να έχουν απαραιτήτως την ανάλογη πείρα είναι μερικές φορές σχεδόν αυτοκτονικό, αυτοκαταστροφικό έστω.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το πρώτο μέρος τής παράστασης ήταν τόσο υπερτονισμένος ο υποκριτικός κώδικας που θύμιζε σχεδόν ερασιτεχνική ή σχολική παραγωγή.
Αμηχανία και προβλέψιμη επαναληπτικότητα, αδικαιολόγητα κενά, σαν να παγώνεις μια εικόνα στο βίντεο και απλοϊκός, απλοϊκότατος διάλογος σχεδόν έφτασαν να απομακρύνουν τους θεατές από την αίθουσα. Ευτυχώς που δεν έκανε διάλειμμα!!!
Στο δεύτερο μέρος όμως μάς αποζημίωσε με έναν άκρως μελοδραματικό μονόλογο/τιράντα λαϊκής κοπής και τηλεοπτικής γλώσσας.
Εντάξει, οι πράξεις αυτοθυσίας, σε συνδυασμό με την αφηγηματική ανατροπή 180 μοιρών τού κύκλου, έσωσαν και τα προσχήματα και την ουσία.
Ανατριχιαστική η Ελπίδα Τοπάλογλου στο δεύτερο μέρος απέσπασε καταιγιστικά χειροκροτήματα.
Όμως όλο το υπόλοιπο έχρηζε επαγγελματικής σκηνοθετικής επιμέλειας.
Τα σκηνικά, τα κοστούμια και οι φωτισμοί ήταν ανεκτά στοιχεία (ως παρωδία και σχολιασμός τού κιτς και μόνον).
Κρίμα για τον συγγραφέα. Μια ιστορία που μοιάζει «φέτα ζωής» και θα μπορούσε να δοθεί περισσότερο αληθοφανώς με την ρεαλιστικότητα να επιτείνεται χάρη στη χρήση video-art εδώ πήγε σχεδόν – κατά το ήμισυ – χαμένη.
Σημασία δεν έχει μόνον τι λέμε αλλά και το πώς, τουλάχιστον στην Τέχνη.
Οι τηλεοπτικές σεναριακές και υποκριτικές ευκολίες βλάπτουν σοβαρά την αισθητική μας και μπορούν να οδηγήσουν σε αναπαραγωγές χθαμαλών προτύπων – μιμητικόν ον ο Άνθρωπος γαρ!!!
Παρ’ όλα αυτά συγκινήθηκα με αυτή την κατά το ήμισυ απολαυστική παράσταση.
Η μασκώτ τού θεάτρου είναι ο φιλικότατος γιγαντιαίος μαύρος (κατάμαυρος) σκύλος, που μύρισε τον δικό μου και με συμπάθησε, τείνοντας πόδα γνωριμίας!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
info από το Δελτίο Τύπου:
ΣΟΥΕΛ!
Μία τραγικωμωδία σε δύο πράξεις
του Θοδωρή Τσαπακίδη
trailer: https://youtu.be/VfAuAwzOsbE
“Όλα ξεκίνησαν πέρσι, τον Σεπτέμβρη, τη μέρα που ανοίγανε τα σχολεία. Τετάρτη ήταν, το θυμάμαι. Πετάχτηκα από τις φωνές, αξημέρωτα. Και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ.
Το απόγευμα πήγα στον Αγιασμό με την μπλούζα ανάποδα. Καταλαβαίνετε; Ήμουν εντελώς χαμένη. Με την μπλούζα –προσέξτε με– ανάποδα. Εξευτελισμός!”
Η κα Μπαρμπαρούσου, μακρινή απόγονος παριανών πειρατών, βασανίζεται από τον φόβο μήπως η υιοθετημένη της κόρη ανακαλύψει την αλήθεια για τους βιολογικούς της γονείς. Δώδεκα χρόνια νωρίτερα η συμβίωση μαζί τους υπήρξε μία κόλαση με απρόβλεπτη κατάληξη.
Περίληψη του έργου
Η Μαρία Μπαρμπαρούσου είναι μία θρησκευόμενη γυναίκα, γύρω στα 50, πολύ περήφανη που κατάγεται από την Πάρο, από γενιά κουρσάρων πειρατών. Κατοικεί μόνη, σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών σε ένα δημόσιο εσπερινό σχολείο. Πρόσφατα, μεσούσης μιας πανδημίας, ταλαιπωρήθηκε από τους γείτονές της, που παραλίγο να κάψουν την πολυκατοικία με την αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Αυτοί καλά μετακόμισαν, αλλά η Μαρία αναγκάστηκε να περάσει όλο το καλοκαίρι στης αδερφής της, στην Πάρο, μέχρι να τελειώσουν οι επισκευές στο σπίτι της. Τώρα, μέσα Σεπτέμβρη, πίσω στην Αθήνα, στην αρχή ενός δεύτερου lockdown, ανακαλύπτει ότι οι νέοι της γείτονες είναι ακόμα χειρότεροι από τους προηγούμενους. Και είναι έτοιμη να αναλάβει δράση…
Δώδεκα χρόνια μετά. Η Μαρία έχει συνταξιοδοτηθεί και μένει μόνιμα στην Πάρο με την υιοθετημένη κόρη της Νικολέτα. Η Νικολέτα έχει περάσει στην Ιατρική και ετοιμάζεται να μετακομίσει στην Αθήνα. Οι δυο τους βρίσκονται σε μία ήσυχη παραλία για μπάνιο, λίγες μέρες πριν την αναχώρηση της Νικολέτας. Κάτω από τον ανηλεή καλοκαιρινό ήλιο, η Μαρία βασανίζεται από τον φόβο ότι στην Αθήνα η Νικολέτα θα ανακαλύψει την αλήθεια για τους βιολογικούς της γονείς και τις τραγικές συνθήκες του θανάτου τους. Τρομοκρατημένη από αυτό το ενδεχόμενο, αναρωτιέται τι πρέπει να αποκαλύψει στην κόρη της. Κάτι; Τίποτα; Τα πάντα; Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στο μέλλον μία απόφαση που παίρνουμε σε μία στιγμή κρίσης; Η απάντηση δεν θα είναι απλή, ακόμα και για την τρισέγγονη ενός διάσημου πειρατή.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Swell (σουέλ) στα αγγλικά σημαίνει τέλεια! Σουέλ, όμως, λέγεται και το βουβό κύμα, ο κυματισμός που δεν οφείλεται σε παρόντα καιρικά φαινόμενα, αλλά σε άνεμο που έπνεε σε προηγούμενο χρόνο, ενίοτε και ημέρες πριν, ή σε άλλη περιοχή. Έτσι και η ζωή μας καμιά φορά παρασύρεται από ανέμους του παρελθόντος, που φέρνουν στην επιφάνεια αγωνίες και διλήμματα από επιλογές που κάναμε άλλοτε. Το πού καταλήγουν αυτά, και το αν τα πράγματα θα είναι τέλεια στο μέλλον, κανείς δεν το ξέρει.
Η πανδημία αποτέλεσε ένα σημαντικό παγκόσμιο γεγονός, που άγγιξε τις ζωές όλων μας. Η επόμενη μέρα, η συνέχεια της ζωής, πατώντας ένα κουμπί on-off, είναι σχεδόν αδύνατη, αν δεν αναγνωρίσουμε τον ρόλο που διαδραμάτισε στις ζωές μας, το πώς τις άλλαξε ή τις επηρέασε. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους πήρε έναν δρόμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Ιστορίες ζωής ή θανάτου, μίσους ή αγάπης, ιστορίες μικρότητας ή μεγαλοψυχίας, ιστορίες εντάσεων, παράπλευρων απωλειών, ιστορίες αστείες, συγκινητικές, ανθρώπινες, που έμειναν ανείπωτες ή που η σημασία τους δεν έχει μπορέσει ακόμη να αποτυπωθεί ή να μετρηθεί.
Το «ΣΟΥΕΛ!» είναι ένα έργο γι’ αυτούς τους ανθρώπους, για τις αποφάσεις τους, για τα παιχνίδια της μοίρας, για την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση που δεν είναι ποτέ δεδομένες, για το μέλλον που είναι απρόβλεπτο, και για την πραγματικότητα, που δεν είναι ποτέ μόνο δική μας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Θοδωρής Τσαπακίδης
Σκηνικά/Κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Φωτισμοί/Video: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Γεωργία Συριοπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Δημήτρης Ράπτης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου – Γεωργία Συριοπούλου
Παραγωγή: BLANDA ΑΜΚΕ
Ερμηνεύουν: Ελπίδα Τοπάλογλου, Μαρία Μπαταγιάννη, Κατερίνα Προκόπη
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Σάββατο και Κυριακή στις 21:15
Πρεμιέρα: Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023
Διάρκεια παράστασης: 70’
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12 €
Μειωμένο: 8€
Ομαδικές κρατήσεις (άνω των 10 εισιτηρίων): 10€
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/souel/
και στο ταμείο του θεάτρου.
Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι
(Σταθμός μετρό: Κεραμεικός)
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 695 126 9828, 210 3455020 | Facebook | www.104.gr
