Δροσερή όσο συνάμα και βαθυστόχαστη είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Μάρσια Ισραηλίδη που σηματοδοτεί μια εξίσου ελπιδοφόρα συνέχεια για τη δημιουργό. Τα ποιήματά της αποτυπώνουν βιωμένα στιγμιότυπα της καθημερινότητας τα οποία μεταρσιώνονται επιδέξια σε μια πολύχρωμη υπαρξιακή τοιχογραφία. Στο ποιητικό της εργαστήρι οι λέξεις-στιγμές ανατροφοδοτούνται με μια νέα δυναμική που μπορεί να αντιμεταθέτει στο απατηλό το ελπιδοφόρο, στο λησμονημένο την αιφνίδια θύμησή του, στην παραίτηση την ελπίδα, στη μοναξιά τη συλλογικότητα.
Οι στίχοι της διαπνέονται από μια φρεσκάδα και από μια ανθρώπινη ζεστασιά που συμπορεύεται με τη γνήσια λυρική έκφραση της ποιήτριας. Διακρίνονται συνομιλίες με τιτάνιους ποιητικούς ομοτέχνους της, όπως ο Καρυωτάκης ή η Δημουλά, μα από την άλλη, στη συλλογή αφήνεται ο χώρος ώστε να δείξει το βάθος των προσωπικών της αναζητήσεων. Η όποια σχετική παραπομπή λειτουργεί εντελώς σχηματικά.
Σημαντικό της προτέρημα είναι η εικονοπλαστική της δύναμη, καθώς αποδίδει κινηματογραφικά τόσο τις εσωτερικές της ανησυχίες για τη θέση της και την πορεία της στην κοινωνική πραγματικότητα όσο και για το συλλογικό πεπρωμένο σε ένα σήμερα που ενίοτε σμιλεύεται ευάλωτο από την εκάστοτε παθογένεια. Το όποιο τραυματικό περιστατικό ντύνεται με χρώματα για να αποτοξινωθεί ο πόνος που θα έπληττε τον αναγνώστη στο ενδεχόμενο της απογυμνωμένης αναπαράστασής του. Η ποιήτρια δεν φοβάται τόσο να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της όσο την κοινωνική μόνωση.
Σε αυτή την ερμηνευτική βάση, το βουητό και η οχλαγωγία ανακλούν τη νεκροφάνεια των ανθρώπων που προσπερνά ο ένας τον άλλον, δίχως ποτέ να κοιταχτούν κατάματα ή να ανταλλάξουν μια ουσιαστική κουβέντα. Το ποιητικό υποκείμενο φωταγωγεί πάντα τη νύχτα, αφήνοντας ανεξίτηλα ίχνη ευοίωνης συνέχειας για ένα αισιόδοξο μέλλον όσο και αν απόκοσμο ή ερεβώδες σκιαγραφείται σε κάποιες στιγμές το ποιητικό της παρόν.
