Είναι σπάνιο να δεις έναν άνθρωπο να καπνίζει πούρο και να μην σκεφτείς ότι είναι καρικατούρα του Τσώρτσιλ. Ο Γιώργος Πιτροπάκης είναι μια απ’ αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις.

Για χρόνια στη δημοσιογραφία, στα τέλη του 2010 επιβιβάζεται με τον φωτογράφο Σεργκέι Κόζμιν στον Υπερσιβηρικό, για να κάνει το έξι ημερών ταξίδι από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ.

Τις εντυπώσεις, τα συναισθήματα και τα συμπεράσματά του απ’ αυτό το ταξίδι δημοσιεύει στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, και όπως ο Καζαντζάκης, συλλέγει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες στο βιβλίο, Υπερσιβηρικός – Ένα τρένο που το λένε Ρωσία.

Η καταγωγή, όμως, από την Κρήτη, δεν είναι το μόνο που μοιράζονται οι δύο άντρες. Ο Πιτροπάκης διαθέτει κάτι από τη δύναμη και την πληθωρικότητα του πατέρα της ελληνικής ταξιδιογραφίας. Το ταξίδι του δεν περιορίζεται στη γραμμή του τρένου, αλλά επεκτείνεται στο χρόνο και στον χώρο της αχανούς χώρας, σε μια προσπάθεια να καταλάβει τη χώρα των Τσάρων, του Λένιν, του Στάλιν, του Πούτιν και του καλπάζοντος καπιταλισμού, όπως λέει ο ίδιος.

Το βλέμμα του Πιτροπάκη φέρνει στο νου τους πρώτους γεωγράφους/ανθρωπολόγους, όπως τον Λεβί-Στρος και τα δικά τους ταξίδια. Χωρίς τη συστηματικότητα των ερευνών τους, αλλά συχνά με ένα χιούμορ που σ’ εκείνους έλειπε, ο Πιτροπάκης μπαίνει στην παγωμένη Σιβηρία και μας μεταφέρει την ανθρωπογεωγραφία της σύγχρονης Ρωσίας.

«Τον στρατηγό τον επισκεφτήκαμε ξανά ύστερα από μερικές ώρες. Ήταν ευδιάθετος, μεθυσμένος και ντυμένος μόνο με τη σκελέα του. Τον βοηθήσαμε να φορέσει τη στολή του, κοτσάρισε το καπέλο του και βγήκαμε στον διάδρομο. Στήθηκε περήφανος σαν γύφτικο σκεπάρνι να τον φωτογραφήσουμε. Αργότερα συνάντησα ξανά την Ιρίνα. Εξακολουθούσε να μου χαμογελάει πονηρά. “Ναι, ο Σεργκέι μου είπε ότι ο στρατηγός είναι καλός εραστής, κατόπιν το διαπίστωσα και ο ίδιος”, της είπα γελώντας. “Πασόλ να χούι” (άντε γαμήσου), μου απάντησε θυμωμένα. Οι Ρωσίδες σε ό,τι αφορά το σεξ δεν σηκώνουν και πολλά αστεία».