Η απόδραση της Ποίησης

Ποιητές

πλήθος από ποιητές

εκδίδουν, διαβάζουν με μάτια υγρά

στο λιγοστό αλλά φιλότεχνο κοινό τους

περίτεχνες και, κυρίως, πρωτότυπες,

όσο πιο πρωτότυπες γίνεται, συνθέσεις τους…

Συνεντευξιάζονται,

συνομιλούν με τους ομοτέχνους τους,

διαβάζονται μεταξύ τους,

μπορεί και να μαλώνουν,

ή να αλληλοϋπονομεύονται,

εν ονόματι της Ποίησης πάντα!

Εν τω μεταξύ, η Ποίηση έχει αποδράσει…

Στα ανθισμένα λιβάδια θα τη βρούμε να τρέχει,

στις κρυφές νεροσυρμές, στα σκιερά δάση,

στο αθώο βλέμμα του ζώου,

στη βαθιά αγκαλιά και το βλέμμα της μητέρας,

στο βαθύ ερωτικό βογγητό,

στον άνθρωπο που τον έχει χτυπήσει το Άδικο

και το φορτώθηκε πάνω του

για όλον τον κόσμο!

Τα βράδια, κουρασμένη από την αναζήτηση,

 θα τη συναντήσουμε να κάθεται σιωπηλή,

σαν τη Δήμητρα, στην Αγέλαστο Πέτρα

μοιρολογώντας για τα χαμένα της παιδιά,

αυτά που της άρπαξε ο Πλούτων

και τα κατέβασε στον Άδη των δημοσίων σχέσεων,

της εύκολης αλλά εφήμερης αναγνώρισης,

της στιγμιαίας και μάταιης δημοσιότητας!

Κάθεται, μοιρολογεί, αλλά ξέρει:

Ο Χρόνος είναι με το μέρος της

κι αυτός θα φέρει τα παιδιά της πίσω!