24, Κυριακή

Των Βαΐων, Ελισσάβετ Θαυματουργού

(το όνειρο )

(Γνώριζα την κατεύθυνση.

Με κόπο ανέβαινα τον κόσμο.

Βάραινε, άψυχο ακόμα,

Το παιδί που έμελλε να γίνω.

Το κουβαλούσα,

Μ’ έσπρωχνε

Να φτάσω, τάχα, πού;

Σε κάστρο, σε γκρεμό, σε φυλακή;

Αυτός Εγώ, πού πήγαινα;

Κομμένος άνισα στα δυο

Άνοιγα δρόμο χιαστί στη χαρμολύπη

Μέσα μου, όπου,

Άτομα παλαιά αναδευόνταν

Συνέχιζαν στο σκότος την ημιζωή τους

Τη δική μου απεργάζονταν.

Πού πήγαινα;)

(η ερμηνεία)

Πήγαινες, είπε ο Οδηγός,

Όπου κι οι άλλοι.

Όμως, λοξοδρομείς συχνά

Εκεί που καταλύει η όραση τον κόσμο.

Λαβύρινθο που ξετυλίγεις

Θόρυβο που τινάζεις στο στερέωμα

Πασχίζοντας

Ο εαυτός σου να υπάρξει

Ο μονογενής…

Είσαι πολλά

Μα αγνοείς τη χρήση σου.

Το ευχήθηκες, θα το υποστείς.

(το σχόλιο)

Το υφίσταμαι η ένοχος.

Είμαι πολλά.

Αυτόπτης έτυχα

Ερήμην

Γενεών αδικημάτων.

Τα μη συμβάντα

Προσπαθώ να διασταυρώσω

Να ερμηνεύσω.

Καταθέτω ισόβια.

Τρομοκρατούμαι απ’ τους συνηγόρους

Πέφτω σ’ αντιφάσεις).

(Από το “Ημερολόγιο του διπλού χρόνου”)