Saturnia Pavoniella

Την βρήκα φαρδιά πλατιά απλωμένη, με τα φτερά της μουσκεμένα στο ελάχιστο νερό που είχε μείνει στον πυθμένα του κουβά. «Μπα την καημένη» σκέφτηκα. «Σίγουρα είναι πεθαμένη». Την σήκωσα προσεκτικά, με σεβασμό μεγάλο, όπως αρμόζει να φροντίζουμε νεκρό, δικό ή ξένο. Έπρεπε να σκεφτώ τι θα την κάνω. Την τοποθέτησα σε μέρος ασφαλές και σε επιφάνεια που θ’ απορροφούσε την περισσή υγρασία από το σώμα της. Εκεί την βρήκα και το επόμενο πρωί. Στην ίδια θέση. Καθώς πήγα ελαφρά να την αγγίξω, την βλέπω να κουνάει τα φτερά της, πρώτη και δεύτερη φορά. Πολύ αργά, με κόπο. Σαν κουρασμένη από τη σύντομη ζωή της ή σαν να  ήθελε να πει πως ζει ακόμα. Είχα ήδη ψάξει κι είχα βρει το όνομά της. Saturnia Pavoniella. Ευμεγέθης, φαιών αποχρώσεων και με στολίσματα τέσσερις κύκλους που προσομοίαζαν τον ομώνυμο πλανήτη. Κούνησε πάλι τα φτερά. «Δεν θέλει να πεθάνει» είπα μέσα μου. Δεν ήθελα κι εγώ να αποδεχτώ το θάνατό της. Την ακούμπησα απαλά σε μέρος σίγουρο κι έσταξα λίγο νερό μπροστά της, μήπως διψούσε. Προβληματίστηκα πολύ πώς να διαχειριστώ το απρόβλεπτο συμβάν. Ύστερα σκέφτηκα: αν ήσουν η Saturnia Pavoniella κι είχε έρθει η ώρα σου, πού θα ‘θελες να βρίσκεσαι για να πεθάνεις σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Καθώς αυτό το ερώτημα το είχα απαντήσει εδώ και χρόνια, δε δυσκολεύτηκα να μπω στη θέση τη δική της. Έτσι, την πήρα μετά πάσης προσοχής, ευλαβικά και τρυφερά και με τη θλίψη που ταιριάζει στη συνθήκη, και την απόθεσα πάνω σε θάμνο  άγριας μαργαρίτας, που είχε ατίθασα φυτρώσει σε παλιό τοίχο απέναντι από την  πόρτα του σπιτιού μου. Το απόγευμα εκεί έρχεται ο ήλιος, ευεργετεί τα σαμιαμίδια και τον θάμνο,  ευεργετεί και το δικό μου βλέμμα. Είπα, «θα την χαϊδέψει το ήπιο φως κι ίσως συνέλθει». Το απόγευμα που πήγα να την δω, η πεταλούδα μου δεν ήταν πια εκεί. Δεν ξέρω ακόμα, αν είναι λόγος για να χαίρομαι ή να λυπάμαι. Ξέρω μονάχα ότι αυτή η πεταλούδα ήταν για μένα πια ένας «πλησίον», που πέρασε για πολύ λίγο απ’ τη ζωή μου  και που οι ψυχές μας ένιωσαν η μία την άλλη.