ΕΠΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΛΓΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Σημείωμα τῆς ποιήτριας
Πρόκειται γιὰ ἕνα «συμφωνικό» ποιητικὸ ἔργο, σὲ ἑπτὰ μέρη, μὲ ὀργανικὴ ἑνότητα, αὐστηρὴ δομή καὶ ἐσωτερικὲς ἀνταποκρίσεις τῶν μερῶν. Τὰ μέρη-ἑνότητες ἀριθμοῦνται μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες καὶ ἀποτελοῦνται ἀπὸ τέσσερα ποιητικὰ στελέχη ἕκαστον ( τὸ πρῶτο, πεζόμορφο μὲ ἱστορικὴ ἀναφορά, τὸ δεύτερο, σὲ ἰαμβικὸ δεκαπεντασύλλαβο, τὸ τρίτο ( Νοσταλγία ), μοντέρνα ἀφηγηματικὴ γραφὴ μὲ λυρικὰ στοιχεῖα καὶ μετρικὲς παραδοσιακὲς ἀπηχήσεις , καὶ τὸ τέταρτο, ἕνα ἀνεξάρτητο ποίημα μοντέρνας λυρικῆς γραφῆς). Κάθε ποιητικὴ ἑνότητα καὶ κάθε ποιητικὸ στέλεχος λειτουργεῖ καὶ ἀνεξάρτητα καὶ σὲ οὐσιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὰ ὑπόλοιπα τοῦ ἴδιου μέρους καὶ τῶν ἄλλων μερῶν. Ἡ Νοσταλγία κάθε ἑνότητας εἶναι μιὰ αὐτόνομη τριτοπρόσωπη ποιητικὴ ἀφήγηση, διενεργούμενη ἀπὸ τὸ ποιητικὸ ὑποκείμενο , ἀλλὰ καὶ ὀργανικὸ μέρος τῆς σύνολης ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ, ποὺ ὁλοκληρώνεται στὴν 7η ἑνότητα καὶ ἐκτυλίσσει τὴν ποιητικὴ ἱστορία πρὸς μία νοηματικὴ ἀπόληξη. Προοίμιο τοῦ ἔργου ἀποτελεῖ τὸ ποίημα Σπίτι σὲ νόστο ποὺ συνέχει τὴ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ὡς τὸ ἀδιαφιλονίκητο ὑπαρξιακὸ στοίχημά της.
Ὁ ἄξονας γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο περιστρέφεται τὸ ἔργο εἶναι ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα, καὶ δὴ ἡ ποιητική της λειτουργία, ποὺ συνενώνει μὲ ὀργανικὸ τρόπο παρελθόντα, παρόντα καὶ μέλλοντα, ἐνῶ πρόθεση τῆς δημιουργοῦ εἶναι τὸ σημαῖνον «Νοσταλγία», καὶ δι΄αὐτοῦ τὸ σημαῖνον «Πατρίδα», νὰ λειτουργήσει ἐντὸς τοῦ ποιητικοῦ σώματος ὡς πολυεπίπεδο σημαινόμενο, μὲ τὰ ἐπίπεδα ( παράδοση-μοντερνισμός, ἀτομικό-συλλογικό, ἐθνικό-οἰκουμενικό, ἐνδοκοσμικό–ὑπερβατικό, φυσικό-μεταφυσικό, ὑλικό-πνευματικό, συνειδητό-ἀσυνείδητο, κτλ) νὰ βρίσκονται σὲ διαλογικὴ συνάφεια, καὶ μὲ βαθύτερη ἐπιθυμία, μέσα ἀπὸ τὴν μικρο-ιστορική συν-ομιλία μὲ τὰ συμβάντα τοῦ Καιροῦ, νὰ ἀναδυθεῖ μία ποιητικὴ πρόταση ἀτομικῆς καὶ συλλογικῆς ἀναφορικῆς ὑπαρξιακῆς πληρότητας, μία πρόταση ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς ποὺ στέκει εὐργετικὰ προκλητικὴ ἀπέναντι στὰ σύγχρονα ἀδιέξοδα.
Πρόκειται γιὰ ἔνα ἔργο μὲ ἐμφανὴ καὶ ἀφανὴ διακειμενικότητα καὶ διακαλλιτεχνικὲς συνδέσεις. Ὡστόσο, ὁ κύριος στόχος εἶναι νὰ συναντηθοῦν στὸ ποιητικὸ σῶμα λόγος, μουσικὴ καὶ εἰκαστικὲς τέχνες, ὄχι τόσο ὡς διακειμενικές-καλλιτεχνικὲς ἀναφορὲς ὅσο ὡς ὀντολογικὲς συνδέσεις, ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ μία ὀντολογικὴ- μουσικὴ καὶ ζωγραφικὴ- ἐξεικόνιση τοῦ νοήματος : μία ποίηση ποὺ νὰ ἀκούγεται καὶ ὡς μουσικὴ καὶ νὰ «βλέπεται» καὶ ὡς ζωγραφική (μὲ εἰκόνες ἄλλοτε καθαρὰ ζωγραφικές καὶ ἄλλοτε γνήσια λυρικές, ποὺ ἡ παρουσία τους δὲν εἶναι ἐφικτὸ νὰ συλληφθεῖ παρὰ μονάχα ἀπὸ τὴν ποιητική νοημοσύνη πομποῦ καὶ δέκτη).
