Στην προβλήτα της Σύρου γευματίζουν τέσσερις άνδρες και μία γυναίκα,

όλοι τους συγγραφείς.

Ακούω το κύμα που έπνιξε την Μαρίνα

για το πάθος μιας χίμαιρας,

το κλάμα του βρέφους που πλάκωσε η μάνα

κι αμάρτησε δια παντός,

το πλήθος που κραύγασε με θυμό

στη θέα γυναίκας κάτω απ’ τα ράσα του Πάπα,

τη Μοσχούλα που έγινε τεντωμένο σκοινί και θηλιά

στο κορμί του βοσκού.

Βλέπω κάτω απ’ τις δίπλες στο φουστάνι της νύχτας

το σκληρόπετσο δέρμα της μοίρας

έμβρυα θηλυκά που απέβαλε η εποχή.

Ξαφνικά ακούω το φτάρνισμα της Virginia Woolf.

Το δείπνο διακόπτεται.

Ένα μπουκέτο λουλούδια στο βάζο του στρογγυλού τραπεζιού

θυμίζει ξανά το κέντρο του κύκλου,

μια γριά διπλώνει μονάχη τα ρούχα της

για μία ακόμη φορά πριν κοιμηθεί,

το πλήθος κατεβαίνει στην θάλασσα

η Κλαρίσα μέσα σ’ αυτό

βγαίνει απ’ την πόλη πανσέληνος.