Κάθε πρωί ακολουθώ ευλαβικά

το τυπικό της μέρας

Καφέ στο μπρίκι

άνοιγμα τα παντζούρια

-να διαπιστώσω αν το δελτίο καιρού λέει αλήθεια-

τάισμα τα γατιά

και ένα έξτρα καλωσόρισμα τον σκύλων

-το περιμένουν αν και είναι ταϊσμένα

Ύστερα στέκομαι μπροστά στο νεροχύτη

και πλένοντας ό,τι έχει μείνει αποβραδίς

κάνω τον απολογισμό

όχι απλά της περασμένης μέρας

μα ολόκληρης ζωής

Κάθε πρωί και κάθε μέρα

με ένα «Αχ» βαθύ

ίδια είναι πάντα η αίσθηση που εκπνέω

πως είμαι ένα θαύμα υπομονής

Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο τον κόσμο

φακός το δάκρυ μου

την ομορφιά του «τώρα» μεγαλώνει

και με λυτρώνει

Μέρα τη μέρα

στη ζωή νομοταγής

ακολουθώ την ίδια άσκηση υποταγής

στο πεπρωμένο.

Κι όπως το τέλος τη ζωής σιμώνει

το ρωτάω

αν έχει ακόμα αντοχή να με πληγώνει

Δεν μου απαντά

Κι εγώ του λέω:

δεν με πειράζει μη μου πεις

Εγώ πάντως αντέχω

και θα το πιω μέχρι την τελευταία σταγόνα

-όσο πικρό κι αν είναι-

το δώρο της ζωής