Ένα μυθιστόρημα για την αγάπη, για την κατανόηση, για την συμβίωση, για την αποδοχή τού άλλου, τού «ξένου», του διαφορετικού.
Ένα καλογραμμένο πόνημα μυθοπλασίας για την ανεκτικότητα, για την ειρήνη, για την ομόνοια, για την ευδοκία, για την αλληλεγγύη…
Υπέρ αδυνάμου ο λόγος. Ο ορφανός Ισμαήλ «υιοθετείται» από την πλούσια Ελληνίδα αρχόντισσα τής Κωνσταντινούπολης, απαλλάσσεται από το ενοίκιο τού μαγαζιού της και βρίσκει καθημερινά τροφή και την στοργή την επιούσια…
Κλαίω καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, όχι ως ευσυγκίνητος, αλλά ως άνθρωπος που τάσσεται συνειδητά υπέρ τής Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης…
Αγαθοποιόν το πνεύμα που ποιεί φιλάνθρωπον έργον.
Ευεργέτες τής ανθρωπότητας όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι που νοιάζονται αυτοθυσιαστικά για την βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεως (κι όχι απλώς επιβιώσεως) στον πανέμορφο πλανήτη γη.
Ζωή και επιβίωση ΔΕΝ είναι συνώνυμα. Κι η ζωή είναι ανεκτή μόνον όταν πνέει το φιλόστοργο αεράκι τής συμπάθειας.
Υψηλή μαγειρική και συμπάθεια λοιπόν (όπως λέγαμε παλιά «τσάι και συμπάθεια»).
Το καινοτόμο στοιχείο αυτού του λογοτεχνικού έργου είναι ότι επαναφέρει κι ενεργοποιεί δραστικά στη μνήμη όχι απλώς «προσλαμβάνουσες εικόνες» αλλά και ήχους, οσμές, αφές (απτικές καταχωρήσεις στον τομέα τού συνειδητού ή ασυνειδήτου τής ενιαίας και αρραγούς ψυχοπνευματικής-σωματικής ανθρώπινης μονάδας).
Εξηγούμαι: η λεγομένη «συναισθητική μεταφορά» είναι απλό υποσύνολο μόνον τής συνεκδοχικής συμπυκνώσεως παντοειδών πληροφοριακών συστημάτων εισερχομένων μέσω διαφορετικών κωδικοποιητικών συστημάτων στο αντιληπτικό κέντρο τού εγκεφάλου προκειμένου να διανεμηθούν, να τύχουν αναλυτικής και συνθετικής επεξεργασίας προκειμένου να οδηγήσουν στο τέλος σε πλήρη αναδημιουργία τού προτεινόμενου από τον/τη/το συγγραφέα μυθικού κόσμου.
Ο «επαρκής θεατής» λειτουργεί διαδραστικά στο προ-κείμενο και καταβυθιζόμενος στο υπό-κείμενο ως Καλύμνιος σφουγγαράς αναδύεται ανασύροντας διαμάντια και πολύτιμα πετράδια από το Συλλογικό Ασυνείδητο.
Το απείκασμα στη μνήμη του είναι προσωπικό, βασισμένο στην τεχνική του δυνατότητα και στην εμπειρική του μυθοποικιλότητα (αν μου επιτρέπεται/επιτρέπετε να νεολογίσω].
Κάθε ανάγνωση οδηγεί σε ένα άλλο δημιούργημα, με την προϋπόθεση ότι το τυπωμένο υλικό είναι πλούσιο, ευανάγνωστο και ανοικτό σε πολυποίκιλες ερμηνείες.
Κάτι που συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση.
Ας μην μας ξεγελά η απλότητα τού ρέοντος λόγου. Είναι κατάκτηση κι όχι αδυναμία. Μάθαμε, στα χρόνια τής μετανεωτερικότητας, μετά την αποδόμηση, και επιχειρώντας να διαιωνίσουμε την μεταμοντέρνα σκοτεινιά να εκτιμούμε περισσότερο το δυσνόητο και περίπλοκο.
Όμως ήδη από την εποχή τού Ομήρου, τής Σαπφούς, τού Ευριπίδου, του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του Βέρντι, του Αισχύλου… «το απλόν και χάριν έχει». Η Τέχνη είναι πάντα λαϊκή διεργασία κι η πολιτιστική ζύμωση προϋποθέτει την συνεργατική συν-δέσμευση όλων των κοινωνικών υποστρωμάτων, ειδικά των μη προνομιούχων.
Είναι όπως το φαγητό. Χωρίς τα ένζυμα, τους επωφελείς μικροοργανισμούς, είναι αδύνατος η «βρώσις».
Οι δήθεν διανοούμενοι συκοφαντούν και προσβάλλουν τους/τις δημιουργούς λαοφιλούς λογοτεχνίας και Τέχνης. Δεν ξέρουν τι πράττουν όμως. Γιατί έτσι οδηγούμαστε σε μία αποστειρωμένη και αποστεωμένη literature erudite που δεν αφορά κανέναν (εκτός από τους / τις δημιουργούς της) κι είναι εκ γενετής βραχύβια.
Αντίθετα, τα πονήματα όπως αυτό εδώ, που αξιοποιούν το λελογισμένο συναίσθημα, ενεργοποιούν δραστικότερα την ψυχοσωματική υπόσταση τού αναγνώστη προκειμένου να συμμετέχει ενεργά στην πνευματική μέθεξη που προκαλεί κάθε επαφή με την αληθινή Τέχνη.
Η δεξιοτέχνις Τέσυ Μπάϊλα, με αξιοθαύμαστο αφηγηματικό ρυθμό χτίζει μία στέρεα κινηματογραφική δομή που μας παρασύρει σε έναν στρόβιλο συναισθημάτων.
Είναι από μόνο του ένα σενάριο έτοιμο για υλοποίηση σε τηλεοπτική σειρά ή σε κινηματογραφική ταινία που θα οδηγήσει σε άλλα κοινωνικά, πολιτικά μονοπάτια.
Η Ιστορία είναι εδώ απλώς το πρωτογενές υλικό, η πρώτη ύλη πάνω και με την οποία χτίζεται το αύριο.
Αγαθοποιόν πνεύμα ελπίζει στη βελτίωση των συνθηκών για την αγαστή συνεργασία των λαών μέσα από την αποδοχή τής συν-χωρέσεως των διαφορετικών ατόμων, που διψούν να θυσιάσουν τον εγωισμό τους στο Συλλογικό Καλό, στο «εμείς» που υπόσχεται την επιστροφή στην παραδείσια ευτοπία που ενθυμούνται καλώς τα μνημονικά κύτταρά μας.
Η Γνώσις είναι εν-θύμησις, σύμφωνα με τον Πλάτωνα πάντα.
Χωρίς όμως αυτή την αναχαρακτική λειτουργία θα ήμασταν ακόμα στα σπήλαια, ή πολύ πριν…
Υπάρχουν συγγραφείς και συν-ραφείς. Η Τέσυ Μπάϊλα κατέχει κορυφαία θέση στη σύγχρονη λογοτεχνία γιατί υπερβαίνει τον κρυστάλλινο πύργο τής έμπνευσής της, βγαίνει σαν τον φωτισμένο Βούδα στην αρχαιοελληνική «αγορά» και συμπάσχει με όλα τα παραπαίοντα όντα που έχουν την τύχη (και την κατάρα) να ζουν σε ενδιαφέροντες μεταιχμιακούς καιρούς (σύμφωνα με μια αρχαία κινεζική παροιμία).
Κόσμημα στην πινακοθήκη των εκδόσεων Ψυχογιός το βιβλίο αυτό.
Διαβάστε το μετά μανίας. Η αναγνωστική πλησμονή θα σας αποζημιώσει.
Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τα στεγανά των μεσαιωνικών πεποιθήσεως περί λογοτεχνίας.
Το καλό / απλό και χάριν έχει.
Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια. Οι ανεξάντλητοι τόποι τής ύπαρξής μας. Ανοικτές πληγές που διαρκώς αιμορραγούν. Ευεργετικός ο μυθοπλαστικός τους ανά-μεταβολισμός.
«Σοφόν το σαφές» διεξοδικώς μετερχόμενον παντοίων μέσων.
Μετά Λόγου επί-Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
Ο Κ. Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός
