Η δίψα είναι πρώτα στο μυαλό μας και μετέπειτα στο σώμα μας. Επιβαρυμένα γονίδια από στερήσεις αιώνων. Μνήμες προηγούμενων ζωών χαμένων στην ομίχλη τής ανασφάλειας και τής έλλειψης, που η ατομική μνήμη δεν θέλει να τις θυμάται, η Πανανθρώπινη Συλλογική Συνειδητότητα όμως καλά κρατεί…
Τρομακτικό το φάσμα τής δίψας, αμέσως πριν από την πείνα στην αξιολογική κλίμακα κατάταξης των στερήσεων…
Αιώνες λειψυδρίας, με τους σαμάνους να επικαλούνται τον θεό τής βροχής, τον Κετσακοάτλ (για τους Αζτέκους, που είδανε στον δύσμορφο επίδοξο κατακτητή Κορτές τον ενσαρκωμένο βροχοποιό τους, μετά από δεκαετίες ξηρασίας).
Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό: μερικά εκατομμύρια άνθρωποι αφέθηκαν να σφαγιαστούν από έναν συφιλιδικό ναυτικό, θυσιαζόμενοι για το κοινό Καλό, για την ευφορία αγρών και γαστέρων…
Μια τελετή ομοιοπαθητικής μαγείας παρακολουθήσαμε στο θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ. Η εισαγωγή περιττή. Έως και απομυθοποιητική. Εντελώς περιττή η προλογικώς εκφερομένη ιστορία των λιγοστών κατοίκων ενός ξερονησιού που πηγαίνουν κάθε μέρα με βάρκα στην απέναντι βραχονησίδα να φέρουν γλυκό νερό, με μόνη έγνοια να μην μπει το θαλασσινό ύδωρ στο αυτοσχέδιο βυτίο και καταστήσει το πόσιμο υφάλμυρο… Αν αφήναμε τον επαρκή θεατή να απολαύσει τις χοροθεατρικές αποσπασματικές και θραυσμένες αφηγήσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν κατά τη γνώμη μου καλύτερο.
Βεβαίως, το τέλειο είναι ο εχθρός τού καλού και το απολύτως άριστον δεν υφίσταται, δουλειά όμως τού κριτικού είναι να λειτουργήσει σαν αντικειμενικός μεγεθυντικός φακός των πολλαπλών σκηνικών κωδίκων και να τους ξεκλειδώσει όσο μπορεί και όπως δύναται τόσο για τους ίδιους τους καλλιτέχνες-ερμηνευτές (που βλέπουν μιαν αντανάκλαση των επιλογών τους) όσο και για τους θεατές που έχουν μία ακόμη ευκαιρία να εκλογικεύσουν τα συναισθήματα που τους προκαλεί η επί σκηνής δυστοπία με το αίσιον τέλος.
Προσηλυτιστικού τύπου εθελούσιας δίψας εφάνη το όλον (μετασκηνιακόν) εγχείρημα. Ινδουιστικές πρακτικές αποχής από το νερό για πολλές μέρες θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα καταστροφικές για την ατομική και δημόσια υγεία.
Βεβαίως, καλόν είναι να διαχειριστούμε λογικότερα τους υδάτινους πόρους του πλανήτη, να μελετήσουμε επστημονικούς τρόπους αρδεύσεως των ερήμων και των στεπών, αφαλατώσεως του θαλασσινού νερού, αξιοποιήσεως του νερού από τους βιολογικούς καθαρισμούς, εκμεταλλεύσεως τού πλούσιου υδροφόρου ορίζοντα… όλα αυτά καλά και άγια. Όμως, ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΤΕ ΝΑ ΠΙΝΕΤΕ ΝΕΡΟ!!!
Παράσταση με αμφισημίες κι αμφιταλαντεύσεις θυμικού και νοητικού, όπως όλα τα σπουδαία καλλιτεχνήματα είναι. Δείτε την με κριτικό πνεύμα. Επειδή κάποιοι πρόγονοί μας κάποτε δίψασαν δεν σημαίνει πως σήμερα με την Ρομποτική Βιομηχανική Επανάσταση θα συνεχίσουμε να διψάμε. ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΤΣΟΥΛΗΘΡΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟ ΛΙΘΑΡΙ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ!!! Ας ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΌΤΑΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΟΒΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ, ΣΤΟ ΠΑΝΙ Ή ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ. ΕΝΙΟΤΕ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, όπως ακριβώς και οι θετικές, αγαθοποιές σκέψεις και ενέργειες!!!
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΛΕΥΚΟ ΨΕΜΑ, ΌΤΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΩΣ ΣΚΗΝΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ.
Ευτυχώς, αυτή η παράσταση ήταν χαοτική και διόλου πειστική (από συναισθηματικής και νοητικής πλευράς). Έτσι απέμεινε μία απροσδιόριστη δυσθυμία και η προδιάθεση να πιούμε τόνους νερού (ή μπύρας) αμέσως μετά την θέαση αυτής τής συμβολικότατης δυστοπίας.
Μετά Λόγου Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός
Info:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα 21 Φεβρουαρίου 2023
ΔΙΨΑ
“Μια σταγόνα, μονάχα μια σταγόνα…Το νερό από τη δίψα μαθαίνεται.”
Πώς θα ήταν αν, αντί να ανοίγουμε τη βρύση, χρειαζόταν να έχουμε “φίλο τον καιρό” και να διανύουμε μίλια με μια βάρκα για να μπορέσουμε να πιούμε λίγες γουλιές νερό; Πώς θα ήταν αν διατηρούσαμε μια τόσο στενή σχέση με τη φύση και τη γη που το άνθισμά της να είναι και δικό μας, που η δίψα της να είναι και δική μας;
Η Δίψα της ομάδας Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project είναι μια μουσικοχορευτική παράσταση για την οδύσσεια της μεταφοράς του νερού σε μια αποκομμένη νησιωτική κοινότητα. Mια αλληγορία πάνω στην εξέλιξη της σχέσης μας με το πόσιμο νερό: από το νερό ως πολύτιμο αγαθό στο νερό ως αυτονόητο (;) καταναλωτικό προϊόν.
Αντλώντας από την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας στο Αιγαίο του πρόσφατου παρελθόντος, η παράσταση επιχειρεί να συνδέσει την ανθρώπινη δίψα με αυτή της γης και τις βουλές των ανθρώπων με αυτές της φύσης. Ξηρασία, στοιχεία της φύσης και μια βάρκα-βυτίο συνθέτουν μια ιστορία στέρησης, που ψηλαφεί τη δίψα του ανθρώπου και της γης, μέσα από ρεαλιστικές και ψυχεδελικές εικόνες. Ένα ποιητικό, μουσικοκινητικό “ντελίριο” που ενορχηστρώνει τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, τη γη και το πολύτιμο γλυκό νερό σε μια ιστορία αναμέτρησης του διψασμένου ανθρώπου με το πραγματικό και το φανταστικό.
Το κείμενο της Παναγιώτας Πανταζή και η πρωτότυπη μουσική του Θάνου Κοσμίδη συνυπάρχουν με ηχοτοπία του sound artist Ludwig Berger που δημιουργήθηκαν από τους ήχους υπόγειων και επιφανειακών υδάτων, στεγνού χώματος και ξερικών φυτών της Σίφνου. Πάνω σε αυτά χορογραφεί η Ειρήνη Αλεξίου και σκηνοθετεί ο Γιώργος Σαχίνης μια ομάδα ηθοποιών, τραγουδιστών και χορευτών.
Η παράσταση αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας νέας υφολογικής και θεματικής ενότητας πολυεπίπεδων μουσικοχορευτικών παραστάσεων της Όχι Παίζουμε/ UrbanDig Project , οι οποίες αφηγούνται “ιστορίες νερού” σε θεατρικές σκηνές – σπάζοντας για λίγο την παράδοση της ομάδας να δημιουργεί και να παρουσιάζει παραστάσεις κυρίως σε δημόσιους και μη θεατρικούς χώρους.
Ταυτότητα παράστασης:
Ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά: Ειρήνη Αλεξίου, Καλλιόπη Γερακιανάκη, Χάρης Δήμος, Ιωάννα Λέκκα
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης
Χορογραφία: Ειρήνη Αλεξίου
Κείμενο: Παναγιώτα Πανταζή
Μουσική: Θάνος Κοσμίδης
Δημιουργία Soundscape: Ludwig Berger
Σκηνικά-Κοστούμια: Άννα Μαγουλιώτη
Φωτισμοί: Λία Μιχάλη
Έρευνα και Οργάνωση Παραγωγής: Κατερίνα Πρωτονοταρίου
Επικοινωνία: Αγγελική Ζερβού
Βίντεο-Φωτογραφίες: Χρήστος και Αλέκος Μπουρελιάς (The archlabyrinth)
Βοηθός Χορογράφου: Eve Ganneau
Δραματουργική ομάδα: Ειρήνη Αλεξίου, Θάνος Κοσμίδης, Άννα Μαγουλιώτη, Παναγιώτα Πανταζή, Κατερίνα Πρωτονοταρίου, Γιώργος Σαχίνης
Η παράσταση ανεβαίνει με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Ελβετικού Συμβουλίου Τεχνών ProHelvetia.
Η ηχητική έρευνα και καταγραφή πραγματοποιήθηκε στη Σίφνο στο πλαίσιο του έργου STARTS4Water του προγράμματος STARTS-Science, Technology & Arts της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Πληροφορίες:
Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, στις 21.00 από 10 Μαρτίου 2023 και για 15 παραστάσεις (εκτός από Μ. Πέμπτη- Μ. Παρασκευή).
Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, 114 72 Αθήνα), τηλ: 21 0646 0748
Διάρκεια: 75 λεπτά
Κατάλληλη άνω των 12 ετών
Εισιτήρια: 15€ (κανονικό) | 12€ (φοιτητικό / ανέργων / ομαδικά / πολυτέκνων)
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/theater/dipsa/
Υπεύθυνη Επικοινωνίας:
Αγγελική Ζερβού
email: angeliki.zervou@urbandigproject.org
τηλ: 699 3921893
Σχετικά με την Όχι Παίζουμε/ UrbanDig Project:
Η ομάδα Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project ιδρύθηκε το 2004. Τα μέλη της ομάδας προέρχονται από διάφορους χώρους της τέχνης και της επιστήμης. Οι παραστάσεις της συνδυάζουν το θέατρο και τον χορό και συχνά βασίζονται σε πρωτότυπη έρευνα των “μυστικών” τόπων που η ομάδα ανιχνεύει μαζί με την τοπική κοινότητα. Παράλληλα, η ομάδα οργανώνει και στηρίζει και άλλες πολιτιστικές ή εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες που απορρέουν από την συλλογική έρευνα κάθε τόπου. Τα τελευταία χρόνια, η ομάδα ασχολείται έντονα με την σημασία της καλής και συλλογικής διαχείρισης του νερού και της γης. Δραστηριοποιείται σε μεγάλο βαθμό γύρω από το Αδριάνειο Υδραγωγείο της Αθήνας, αναπτύσσοντας ένα μεγάλο αριθμό συμμετοχικών, εκπαιδευτικών και καλλιτεχνικών δράσεων, μεταξύ των οποίων και η παράσταση “Κάτω Εαυτός”. Παράλληλα, εδώ και κάποιο καιρό ασχολείται με το ζήτημα της λειψυδρίας στη Σίφνο, το οποίο αποτέλεσε αφορμή για τη σύλληψη και τη δημιουργία της “Δίψας”.
UrbanDig Project
Website: www.urbandigproject.org
E-mail: contact@urbandigproject.org
FB: urbandigprojectorg
Instagram: urbandigprojectnpo
