Τα στερεότυπα περί ανδρισμού γεννιούνται από τον φασισμό κι αναπαραγάγουν τον καθημερινό ρατσισμό, αφού τα μιμητικά ανθρώπινα όντα βαριούνται να σκεφτούν και δεν αφυπνίζονται ούτε λεπτό προκειμένου να δουν τον εαυτό τους απέξω στον ανελέητο καθρέφτη τού Χρόνου.
Ευνουχιστικές, φαλλικές, δεσποτικές μανάδες, όταν δεν μπορούν να πλάσουν τους γιους τους σύμφωνα με το δικό τους ερωτικό/κοινωνικό πρότυπο τούς προτιμούν ανάπηρους, προσαρτήματα κατάλληλα μόνο για το γηροκομιό τους. Αυτή η υπολογιστική μανία έχει πάρει τη μορφή μάστιγας, ακόμα κι όταν δεν γίνεται άμεσα φανερή, ειδικά τότε…
Θεατρικοί συγγραφείς και πνευματικοί άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο, όλων των φύλων, πολύχρωμων ευαισθησιών και πολυποίκιλων τραυμάτων πληγέντες έρχονται σήμερα, στη φωτισμένη από την ελεύθερη διάδοση τής πληροφορίας μεταβατική, μεταιχμιακή αλλά συναρπαστική εποχή μας να φωτίσουν τα ενδότερα τής κυτταρικής οικογένειας και του συλλογικού ψυχισμού που γεννάει ήρωες ή τέρατα (ή και τα δύο). Ο πραγματισμός και η χρησιμοθηρία εξαπλώθηκαν σαν πανούκλα και απειλούν τον ελληνορωμαϊκό-χριστιανικό μας πολιτισμό συθέμελα.
Στη συγκεκριμένη παράσταση, που θέτει το επίμαχο ζήτημα των παιδιών δύο ταχυτήτων, θαύμασα τόσο τη σκηνοθέτιδα όσο και τους ηθοποιούς γιατί η περιγραφική μονοτονία και το αναμενόμενο ενός μάλλον σχηματικού κειμένου ΔΕΝ τους περιόρισε αλλά ανέπτυξαν ολάκερο το φάσμα των συναισθηματικών δονήσεων που επιφέρει κάθε ακρωτηριασμός, ειδικά όταν είναι αργός κι επώδυνος, καθημερινός…
Κάθε έγκλημα προετοιμάζεται πολύ καιρό πριν και κανένας δεν είναι αμέτοχος. Ουδείς αθώος.
«Κανένα φύλλο δεν σαπίζει παρά μόνον με τη βουβή γνώση όλου του δέντρου», σύμφωνα με παλαιά, σοφή ανατολίτικη παροιμία. Κι έτσι είναι.
Φιγούρες, πόζες, τυφλή αναπαραγωγή στερεοτύπων έσπρωξαν χιλιάδες μορφωμένους και καλλιεργημένους πολίτες να ανεχθούν ή να υποστηρίξουν ενεργά τον ναζισμό. Είναι οι ίδιοι αυτοί μετά που χειροκρότησαν την «Αντίσταση». Εντάξει. Μέσα στην ανθρώπινη φύση οι παλινωδίες, η υποκρισία, ο ατομικισμός. Όμως ήρθε η ώρα να φωτίσουμε με την προοπτική τής συμπαντικής Δικαιοσύνης τα πεδία τής Νεμέσεως και να σταθούμε ευθυτενείς απέναντι στα χρέη και στις πιστωμένες αγαθοεργίες μας. Το κάρμα υπάρχει. «Αντιπεπονθός», το έλεγαν οι αρχαίοι.
Έργα σαν αυτό, όσο ανατριχιαστικά και μονότονα αν είναι, πρέπει να παίζονται για παιδαγωγικούς/εκπαιδευτικούς λόγους.
Δεν έχω άλλο τι να πω. Ιερά σιωπή απέναντι στο Κτήνος που σκιάζει τα βένθεα τού Συλλογικού Ασυνείδητου.
Ας μιλήσουμε ανοικτά. Ας πούμε τις αλήθειες μας. Ας εξομολογηθούμε δημόσια στο θέατρο τού Κόσμου. Μόνον έτσι θα λυτρωθούμε από την αποτρόπαια Σκιά κι από την σκλαβιά τής παγιδευμένης Υλοενέργειας.
ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΕΣ/ΌΛΟΥΣ/ΌΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός
info:
https://www.xo.gr/theatro/theatrikes–parastaseis/i–skia–tou–mart–tou–stig–dagerman/
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ (ΥΠΟΘΕΣΗ – ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ)
Μια μητέρα και ένας γιος στο τέλος ενός πολέμου ζουν με την ανάμνηση αλλά και τον θαυμασμό ενός ήρωα. Ενός ήρωα που χάθηκε στον πόλεμο. Ενός ήρωα που αντιστάθηκε και πολέμησε τους κατακτητές της πατρίδας του. Ο ήρωας αυτός, ο Μαρτ, ήταν ο μεγάλος γιος της οικογένειας.
Τώρα έχουν απομείνει μόνο η μητέρα, η κυρία Αγγέλικα και ο μικρότερος γιος, ο Γκάμπριελ. Αυτός, ο μικρότερος γιος, δεν πήρε μέρος στον πόλεμο. Μισούσε τον εχθρό αλλά φοβόταν. Ήταν όπως λέει ο ίδιος δειλός. Παρακολουθούσε όλο τον πόλεμο από το παράθυρο του δωματίου του. Και όταν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί και όταν έκαναν εφόδους στα σπίτια και όταν παρέλαυναν στην πλατεία. Ακόμα και όταν ήρθαν στην πόλη οι ελευθερωτές, αυτός ο δειλός γιος το μόνο που έκανε ήταν να στέκεται στο παράθυρο του και να κοιτάζει.
Μια μάνα και ένας γιος λοιπόν, που ζουν κάτω από τη σκιά ενός ήρωα γιου.
Η μάνα θέλει και τα δύο παιδιά της δυνατά, ωραία και γενναία. Έτσι θέλει τους άντρες. Δεν είναι εύκολο να δεχτεί ένα γιο αδύναμο και δειλό.
Ταυτότητα παράστασης Κείμενο: Στιγκ Ντάγκερμαν Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη Δραματουργία: Χρύσα Καψούλη, Γιάννης Τσαπαρέγκας Σκηνογραφία – Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Σάουκ Διεύθυνση παραγωγής: Άρτεμις Υψηλάντη – Ναπολέων
φωτογραφίες παράστασης: Πάτροκλος Σκαφιδάς
Σχεδιασμός Οπτικής Επικοινωνίας: Άρης Σομπότης
Επικοινωνία: Art Ensemble / Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Ερμηνεύουν: Αιμιλία Υψηλάντη, Φώτης Καράλης, Εμμανουέλα Κοντογιώργου,
Θεόφιλος Μανόλογλου.
https://www.viva.gr/tickets/mainnavigation/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85/plays/%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84775ac375-a3b8-4b7e-b658-a73525334a7/
