ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, 1

Ξεκίνα από τα μεταλλεία στις απότομες πλαγιές

ή απ’ την ισάδα των κάμπων με τις μυτερές τις γωνιές

να ξαναβρείς το άπλωμα το βίαιο της λάβας

πάψε να ’σαι ένα σημείο στις συντεταγμένες

σπάσε των τόπων τα περιγράμματα

κόψε τους δεσμούς ανάμεσα στο σώμα και τα καταφύγιά του

ψάξε πορείες απόρευτες

κει που ανοίγεται η σκιά σαν ένα μέλλον αρχέγονο

Ω καρδιά ανοιχτή στη γη την πιο σκοτεινή

του κενού η φλόγα είν’ η πυξίδα σου

Κάτι ίσως υπάρχει που το Αδύνατο εκλιπαρεί

προσπαθώντας να γιατρέψει τις μαύρες του πληγές

με λιγάκι χλόη και με πέτρες

με λίγη σιωπή λευκή

Τούτο που τώρα γράφω είναι σαν μια κίνηση

στης κίνησης τα βάθη ένα πηγαινέλα

από βασίλειο σε βασίλειο δονούνται οι λέξεις

με αίμα από πυρίτιο. Κι είν’ εδώ

που αρχινά το άσμα εδώ στην απόλυτη απουσία

Είμ’ ένα δέντρο μ’ αιχμές και κόμπους κει που σχίζεται η γη

είμαι της πέτρας η υπομονή η μαγνητική είμαι της γης η ταραχή

κι η γαλήνη

O Πορτογάλος ποιητής António Ramos Rosa (1924-2013) ανήκει ηλικιακά στην ίδια γενιά με τους σπουδαίους ομοτέχνους του που ανανέωσαν την πορτογαλική ποίηση, από τη δεκαετία του 1940 και μετά (Sophia De Mello Breyner Andresen, Jorge de Sena, Eugénio de Andrade, κ.ά.).  Ο ίδιος, όμως, εμφανίστηκε στην ποίηση αργότερα, το 1958. Το έργο του περιλαμβάνει ένα πλήθος από ποιητικές συλλογές, για τις οποίες τιμήθηκε με διάφορα βραβεία και διακρίσεις.

Στην ύστερη φάση του έργου του, ο Ramos Rosa καλλιεργεί ένα είδος  φιλοσοφικής ποίησης, όπως φαίνεται και από το συγκεκριμένο ποίημα, από τη συλλογή του με τον εύγλωττο τίτλο Το βιβλίο της άγνοιας (O livro da ignorância, 1988).