Για να θεωρεί κάποιος ότι βρίσκεται στην σωστή πλευρά της ιστορίας, πρώτα πρέπει να σιγουρευτεί ότι βρίσκεται στην πραγματικότητα. ( μια σκέψη μου)
Δεχόμαστε, αφού συμβουλευθούμε και το λεξικό του Μπαμπινιώτη, ότι πραγματικότητα είναι το σύνολο των υπαρκτών δεδομένων, η υπάρχουσα κατάσταση. Αυτή βέβαια την περίφημη υπάρχουσα κατάσταση, έχουμε σαν έλλογα όντα, (σε αντίθεση με τα άλογα), την ικανότητα να την προσλαμβάνουμε διαφορετικά ο καθένας μας. Από κει ξεκινάει και όλη μας η ασυνεννοησία. Όχι μόνο ζούμε σε παράλληλες πραγματικότητες, αλλά με το μοναδικό μας ταλέντο, μπορούμε ακόμη και το απολύτως φανταστικό να το μετατρέπουμε σε πραγματικό, ανάλογα με τις επιθυμίες ή τα πιστεύω μας.
Ο κατ’ εξοχήν χώρος συνύπαρξης της πραγματικότητας με την φαντασία είναι το θέατρο. Ανέκαθεν η σχέση της πραγματικότητας όπως αυτή υπάρχει μέσα στις συνθήκες του ιστορικού χώρου και χρόνου, δημιουργείται ταυτόχρονα σε επίπεδο φαντασιακό. Κάποτε, η πραγματικότητα εισβάλει στο θέατρο και γίνεται αναπόσπαστο μέρος του. Ο θεατής βρίσκεται εκ των πραγμάτων ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό. Η πραγματικότητα γίνεται το μέσον της αναπαράστασης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πεζή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Ο καθένας από μας την εισπράττει υποκειμενικά, φαντασιώνεται και καταλήγει να βλέπει την δική του πραγματικότητα.
Παραθέτω πιο κάτω απόψεις στοχαστών σχετικές με την πραγματικότητα.
Σύμφωνα με τον Αλμπέρ Καμύ, στην πραγματικότητα δεν ζούμε παρά μόνο μερικές ώρες της ζωής μας.
Ο Χαλίλ Γιμπράν υποστηρίζει πως δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, αλλά σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.
Ο Μαρσέλ Προυστ μας θυμίζει πως ο Έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πόση σημασία έχει για μας η πραγματικότητα.
Ότι βλέπουμε είναι «Όνειρο μέσα σε όνειρο», κατά τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε.
Ο Μαρκ Τουέιν εξομολογείται ότι μερικές φρικτές καταστάσεις, μέσα από τις οποίες έχει περάσει, συνέβησαν και στην πραγματικότητα.
Εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα που την ορίζουν οι ιδέες μας. Αδύνατον να την αγνοήσουμε καθώς μας έχει περικυκλωμένους.
« Αν δυσκολευόμαστε να βιώσουμε την πραγματικότητα της ζωής, καλό είναι να τρέφουμε και μερικές φαντασιώσεις, ώστε να τα καταφέρουμε να την βιώσουμε». (Προυστ).
Αν αγνοήσουμε την πραγματικότητα, είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν συνέπειες. (Ωχ ! Αυτό κάτι εντελώς επίκαιρο μου θύμισε).
Τα του θεάτρου ισχύουν βεβαίως και στην λογοτεχνία.
Η λογοτεχνία ξεκίνησε από την ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει τον κόσμο. Αποπειράθηκε να περιγράψει την πραγματικότητα. Από την στιγμή όμως που προσπαθείς να περιγράψεις κάτι, αυτό το κάτι, γίνεται αυτομάτως κάτι άλλο. Μια αντανάκλαση της πραγματικότητας, συνήθως παραμορφωμένη. Μυθοπλασία, φανταστική λογοτεχνία, σουρεαλιστική ματιά στην πραγματικότητα, μαγικός ρεαλισμός, όλα σε σχέση πάντα με την σχέση τους με την πραγματικότητα. Από την δύναμη της έντασης ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία, παράγεται η λογοτεχνία.
Στην ζωγραφική, η πίπα του Μαγκρίτ έρχεται να μας θυμίσει πως η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Σε άλλα έργα του, οι εικονιζόμενοι αρνούνται τον εαυτό τους.
«Αυτό δεν είναι πίπα»! Πρόκειται για το μυστήριο της πραγματικότητας. Στον πίνακα βλέπουμε μια πιστή αναπαράσταση πίπας, ωστόσο, δεν πρόκειται για μια κανονική πίπα, αφού, κάποιος δεν μπορεί να την αγγίξει, πολύ δε περισσότερο να την καπνίσει. Έχουμε μπροστά μας μια κατασκευή.
Ο δικός μας Τσαρούχης ζωγράφιζε και κείνος την πραγματικότητα. Για να αποδώσει την αίσθηση της πραγματικότητας, στράφηκε στον νατουραλισμό και την αρχαία ελληνική τέχνη.
Ξαναγυρίζω λοιπόν στην αρχική μου σκέψη.
Για να θεωρεί κάποιος ότι βρίσκεται στην σωστή πλευρά της ιστορίας, πρώτα πρέπει να σιγουρευτεί ότι βρίσκεται στην πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα ! Ναι ! Η οποία πάντα θα είναι κατασκευασμένη ! Εξ’ ού και όλες μας οι αυταπάτες περί πραγματικότητας.
Βοήθειά μας !
