34.

Μεγαλώνοντας, στην ανάμνηση των αναρίθμητων ημερών όπου συναρπαστήκαμε από το θέαμα της ανθισμένης άνοιξης ή των δέντρων γυμνών μες στο φθινόπωρο, φαίνεται να είμαστε χιλιετείς. Καθεμία περιστροφή της Γης είναι, όπως οι αρχαίοι θεωρούσαν, ένα ποίημα ολοκληρωμένο: καθεμία ανοιξιάτικη ή χειμωνιάτικη μέρα που παραμένει στην μνήμη, ανακαλείται ως μία εποχή, ως μία χρονιά.

38.

Η αρχαία σοφία επιχειρεί να μας πληροφορήσει πως δεν υπάρχει μεγάλη ευφυΐα δίχως το ίχνος της ανοησίας. Μάλλον θα ήταν περισσότερο ακριβές να πούμε πως για να προσφερθεί πλήρης, η ευφυΐα χρειάζεται την ώθηση ενός μιάσματος από το οποίο πρέπει να λυτρωθεί και να σωθεί.

42.

Είναι εκνευριστικό αλλά και αληθές πως σχεδόν όλοι οι ανώτεροι άνδρες, οι ευδαίμονες πλάι στο τζάκι τους, δεν είναι ανώτεροι επειδή είναι αρεστοί, αλλά επειδή κάποιος τους θαυμάζει, τους κολακεύει και αποδέχεται την δικτατορία τους.

44.

Έχουμε δύο συγκινησιακές ευαισθησίες: η μία, εφήμερη, σχετική με τα πεζά και καθημερινά πράγματα· η άλλη, βαθύτερη, σχεδόν αμετάβλητη. Οι γέροι ανασηκώνουν τους ώμους απέναντι στον έρωτα και ανακαλούν τις νεανικές τους υπερβολές μόνο περιφρονητικά. Κι ωστόσο, όταν στοχάζονται, δεν είναι ικανοί απλώς να στενάξουν στην ανάμνηση κάποιου δυστυχισμένου πάθους, αλλ’ ακόμα τους βλέπουμε να κλαίνε διαβάζοντας ή βλέποντας επί σκηνής μία τρυφερή ιστορία, φερειπείν του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.

45.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει άβυσσος βαθύτερη εκείνης που διαχωρίζει την αφηρημένη βούληση από την πραγματικότητα.

52.

Το θαυμαστότερο εν σχέσει με την μουσική είναι η ακοή και η ψυχή των ανθρώπων.

53.

Η ακοή είναι το όργανο δια του οποίου όλες οι υψηλές ιδέες και αισθήσεις φτάνουν στην συνείδησή μας· η τέχνη που σχετίζεται με την αίσθηση αυτή, είναι εκείνη που δοξάζει απόλυτα τον νου και κατεβαίνει στον μυχό της καρδιάς.

58.

Η αγάπη των παιδιών είναι η σπουδαιότερη από όλες τις αγάπες, καθώς, μολονότι στην ουσία της είναι εγωιστική, δεν υπάρχει αντάξιά της στην απάρνηση.

61.

Υπάρχει μία γυναίκα με την οποίαν δεν γινόμαστε ποτέ πλήρως ειλικρινείς, παρότι γνωρίζουμε πως μας γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά και πως μπορούμε να υπολογίζουμε στην καλοσύνη της.

64.

Είναι σχεδόν ολοφάνερο πως οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής είναι περισσότερο συναφείς προς τους δολοφόνους παρά εκείνοι οι οποίοι της αντιτίθενται.

65.

Υπάρχουν άνθρωποι βαθιά πεπεισμένοι πως υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνους και τους προλετάριους μία πραγματική ποιοτική διαφορά, η οποία κάνει τους τελευταίους να αντέχουν αγόγγυστα τις αθλιότητες της ζωής που έχουν συνηθίσει.

66.

Δεν υπάρχει σύμβαση διαστροφικότερη από εκείνην που αφορά στην αίσθηση της όσφρησης. Αντίστοιχες οσμές παράγουν διαφορετικές εντυπώσεις αναλόγως με την μία ή την άλλη πηγή τους.

68.

Η σωματική απέχθεια ξεκινά ως ενστικτώδης αποστροφή· γίνεται αξεπέραστη, καθώς μεταβάλλεται σε ηθική προκατάληψη.

71.

Το κεφάλι μίας παράφρονος ιδιοφυΐας μπορεί να περιέχει περισσότερη σοφία από όση περιέχουν τα κεφάλια εκατό χιλιάδων ηλιθίων.

72.

Υπάρχουν λέξεις τόσο συνηθισμένες, και που έχουν πάρει στον νου μας μία μορφή τόσο χαρακτηριστική και συγκεκριμένη, ώστε ακούγοντάς τες, σχεδόν μας δίνουν την αίσθηση των πραγμάτων που δηλώνουν.

Ο Γάλλος ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και εκδότης Remy de Gourmont γεννήθηκε το 1858 και πέθανε το 1915. Σεβαστός στον καιρό του, υπήρξε κεντρική μορφή του Συμβολισμού, επηρεάζοντας σημαντικούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Εδώ, δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος μέρος μίας επιλογής από την συλλογή σύντομων στοχασμών «Σκόνη για τα σπουργίτια» (Poudre aux Moineaux / Dust for Sparrows), η οποία είδε για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας στην πληρότητά της χάρη στην μετάφρασή της στα αγγλικά από τον Ezra Pound (περιοδικό «The Dial», τόμοι 69 και 70, σε εννέα συνέχειες, από τον Σεπτέμβριο του 1920 ώς τον Μάιο του 1921). Όπως έγραφε εκεί ο Pound: «Οι ακόλουθες σελίδες δεν αποβλέπουν στο επίγραμμα· είναι ενδείξεις και μεταβάσεις της σκέψης, οι οποίες περιέχουν την διαύγεια που χαρακτήριζε τα καλύτερα έργα του Remy de Gourmont».