Διανύουμε δρόμους επιτάχυνσης. Σύντομα μηνύματα, συμπυκνωμένα, σχεδόν αγνώριστα. Μυρίζουν βιασύνη. Ντυμένα μόνο με σύμφωνα, διαγνώστηκαν με αφωνία.

«Εξηγήστε μου το τκν, το τπτ και το μνμ».

«Πώς είπατε; Σίγουρα δεν άκουσα καλά».

Ρώτησα: «Προς τι ο αποκεφαλισμός των φωνηέντων;»

«Τρέχει ο χρόνος» ήταν η απάντηση.

«Τον παρεξηγήσατε, είναι ο μόνος σταθερός.»

«Δεν προλαβαίνουμε»

«Ε, και καταντήσατε τα γράμματα εδώδιμα;»

Σιωπή από τους αποκεφαλιστές…

Έστρεψαν τα κεφάλια τους προς εμένα το γιώτα, το όμικρον, το άλφα, το ήτα  και το ύψιλον συντετριμμένα. Πήρα το παιχνίδι απάνω μου. Έψαξα για χρόνο στις μικρές αγγελίες. Μα δεν διατίθεται, Ούτε πωλείται ούτε ενοικιάζεται. Για ανταλλαγές ούτε λόγος.  Μα να ξάφνου μια φράση ελπιδοφόρα φεγγοβολά.

Αποικιακά προϊόντα: Πωλούνται δευτερόλεπτα αμεταχείριστα σε τιμή εκτόπισης. Εισαγωγή από τις πατρίδες των αυτόχθονων.

Δεν φεύγουν όλα τελικά. Η ιθαγενής διάρκεια είναι μια σταθερά.

Κάποτε θα ειπωθούν όλα, αργά, συλλαβιστά, αβίαστα. Όλοι θα υποκλιθούμε στην παντοδυναμία των ανάπηρων φωνημάτων. Με δέος. Κι εκείνα δικαιωμένα θα αναφωνήσουν.

«Επιτέλους έβρεξε!»