Στον Καταυλισμό του ο Γιώργος Βέης φέρνει σε πρώτο πλάνο το συμπαντικό πεπρωμένο του ποιητικού δημιουργού. Συνθέτει χοϊκούς στίχους με σημείο εκκίνησης τη ρίζα της γης και προορισμό τον αέρα, τον ουρανό, όλο το απύθμενο βάθος του κοσμικού μηχανισμού. Η μελωδία και η υποβλητικότητα των στίχων του ανακλά την ηχώ της συνείδησής του. Η απτική σχέση με την φύση ως βασική θεματική προσδίδει στα ποιήματα απίστευτη φρεσκάδα όσο και γοητεία. Τα ποιήματα της συλλογής νοηματοδοτούν ένα σαγηνευτικό παιχνίδι με την ανθρώπινη μοίρα, όταν κάποιος θεωρεί ότι την κατέκτησε, ότι βρήκε αποκούμπι μέσα από μια επίπονη διαδικασία αυτοπροσδιορισμού, ξαφνικά ο στόχος μετατοπίζεται ένα βήμα πιο πέρα, κάτι που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, υπογραμμίζοντας την ευθραυστότητα του χρόνου, της ύπαρξης, της αίσθησης υπεροχής.
Ο ποιητής εισχωρεί τόσο βαθιά στα ποιήματά του, με την τόσο έντονη εικονοπλαστική τους διάσταση, ώστε παρασέρνει γόνιμα τον εκάστοτε αναγνώστη στην ποιητική του μυθολογία, στην αναμέτρηση με τον χρόνο, με το νου, με τις ψυχικές απαντοχές και με τις τρικυμιώδεις υπαρξιακές βυθομετρήσεις. Η συλλογή στην ολιστική της διάσταση συνιστά ένα εξωτικό ταξίδι που εναποθέτει τη μνήμη στην ιστορία, που συνταιριάζει τους φιλοσοφικούς αναστοχασμούς με την εμφανή τάση για μετατόπιση σε ένα διαφορετικό αύριο ζυμωμένο με τα διδάγματα του χθες. Ορισμένα από τα πιο δυνατά της στοιχεία αποτελούν η πρωτοποριακή υφή των στίχων, η άψογη αισθητική τους, η τέλεια εναρμόνιση μορφής και περιεχομένου, η φυσικότητα των ποιητικών αναπαραστάσεων, η κινηματογραφική τους διάσταση.
Ο Βέης για μια ακόμη φορά είναι μοναδικός και απαράμιλλος στο τρόπο που μαγνητίζει μια στιγμή στην ολότελα μικροσκοπική της ανίχνευση ντύνοντάς την ταυτόχρονα με πείρα ζωής σε συνδυασμό με το γνήσιο και αυθεντικό ποιητικό υπόβαθρο. Αυτή η ποιητική καλλιτεχνικότητα εξαπολύει την μαγευτική της επενέργεια στην αχρονία του μύθου για να δημιουργήσει εκ νέου από τα χαράγματά του ένα νέο ξεκίνημα της ιστορίας, περισσότερο ορμητικό και σπινθηροβόλο, σε ένα απέραντο και πανανθρώπινο καταυλισμό που να είναι σε θέση να δεξιωθεί όλη την ανθρωπότητα απαλλαγμένη από τις ριπές της καταδίκης στο πεπερασμένο, στο προσωρινό, στο αποσπασματικό. Το δάσος του Βέη έχει ανθρώπινο βλέμμα και γιγαντώνεται με τους σπόρους ανθρωπιάς που φυτεύει ο καθένας μας. Σε αυτό το σημείο η ποίηση της καθολικότητας συναντά την ποίηση της ζωής. Στον ποιητικό καμβά του μπορούμε να ζήσουμε όλοι, η λέξη δεν σηματοδοτεί το θάνατο παρά μόνο την συνύπαρξη και την συνοδοιπορία στο διηνεκές με αρωγό τη φύση και οδηγό τη ζωή. Σπουδαία ποιητική συλλογή.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός
