Δεν είμαι καμιά μηχανή παραγωγής θετικότητας. Έχω ένταση, έχω δυσαρέσκεια, έχω δυσθυμία, κάνω αρνητικές σκέψεις, θα τους έλεγε.
Τώρα κοιτάει από το μπαλκόνι την πινακίδα που αναβοσβήνει στο ψαράδικο απέναντι, στη λεωφόρο. « Σας ψήνουμε και σας τηγανίζουμε μόνο με 4 ευρώ/ το κιλό, ο ψαράς της οικογένειας.» και χαμογελάει. Να αφιππεύσει από το καλάμι της, να μπορούσε να αρκείται σε ό,τι έχει, θα της έλεγε ο πατέρας της, καλή του ώρα. Πέφτει πάλι με το κεφάλι στη μαύρη τρύπα της κακοδαιμονίας , ανάμεσα σε ανεξέλεγκτες φωτιές και σε έκτακτα δελτία κάθε τόσο για επιδείνωση μπουρίνια και πάλι νέα πρόγνωση. Γκρινιάζει και δυσανασχετεί, και πού να πάει κανείς με τον καύσωνα, στα θερινά είχε δει τις περισσότερες ταινίες κι εξάλλου οι καρέκλες ήταν άβολες και τα κουνούπια έκαναν πάρτι και οι φίλοι δεν επιθυμούσαν καμία έξοδο, προτιμούσαν κλεισμένοι σαν τα ποντίκια να βλέπουν σειρές και να παραγγέλνουν πίτσες, παρόλη την άνωθεν σύσταση να είναι φειδωλοί στις παραγγελίες με τις εργασιακές σχέσεις για κλάματα και τους εργαζόμενους όμηρους να αλωνίζουν με τα μηχανάκια την καυτή πόλη.
Μια κακή ενέργεια, ένα μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια τους που σεγκοντάριζε φωτιές και αναζωπυρώσεις, και εθελοντές και πυροσβέστες που «επιχειρούν» νεολογισμούς και παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας ανατρεπτικής οπτικής , ρητορικές οργισμένες και άλλα σχετλιαστικά, εθιμικά πλέον. Άρθρα για την κλιματική αλλαγή και ιερεμιάδες .
Οι φίλοι εξαφανισμένοι δεν επιθυμούσαν την παραμικρή έξοδο, κάτω από τον πλάτανο του κλιματιστικού προτιμούσαν να σερφάρουν στο διαδίκτυο αυτοεπιτηρούμενοι και αυτοελεγχόμενοι, διαβάζοντας άρθρα για αυτοβελτίωση, γνήσια παιδιά της εικονιστικής κοινωνίας. Δεν άντεξε άλλο, με τον φθόνο που υπέβοσκε για όσους έβγαιναν και διασκέδαζαν και χαίρονταν, όταν πήγε να ανοίξει εκείνο το παλιό ξεχασμένο κρασί – να τους φώναζαν σπίτι να συζητήσουν, να σταθμίσουν τα πράματα- μόνο μέσα στην κοινότητα εξάλλου αυτοπραγματωνόμαστε και λοιπά , αχ, κόπηκε βαθιά και φώναξε, και βγήκαν τρέχοντας στο κοντινό φαρμακείο και α, όχι, είναι βαθύ το τραύμα, καλύτερα να πήγαιναν στο εφημερεύον νοσοκομείο. Και ταξί ως εκεί, και αναμονή, στη διαλογή πρώτα και μετά που φώναξαν τον αριθμό της, ράμματα και αντιτετανικό και επίδεση και όλα εντάξει. Τώρα γύρισαν σπιτάκι τους, μια έξοδο είχαν κι αυτοί και τώρα ευχαριστημένοι, είχαν πάρει το μάθημά τους, θα διάβαζαν, ήρεμα και καλά, θα περνούσε καιρός για να πάνε στη θάλασσα βέβαια, αλλά εντάξει, τραυματίας τώρα- καλά που δεν ήταν το δεξί σκέφτηκε και χαμογελούσε πάλι που θυμόταν το περίφημο ανέκδοτο με τον τόρνο. Θα έμεναν σπίτι, θα έρχονταν οι φίλοι, θα έβλεπαν ταινία, ευτυχώς, ευτυχώς.
9-8-2023
