Μέσα από αυτή την αληθινή ιστορία αναφύονται θέματα σύγχυσης μεταξύ φαίνεσθαι και είναι, κοινωνιολογικά θέματα λειτουργίας των ειδώλων, μεταθέσεις, εξιδανικεύσεις, θέματα φυγής σε αλλοδιαστασιακές ευτοπίες.
Η ζωή στη γη για τους μη προνομιούχους είναι γκρίζα, ανιαρή, πληκτική, ατελέσφορη. Οι άνθρωποι που είναι προικισμένοι με το ταλέντο (την «πετριά») να μην αρκούνται στα ελάχιστα καταφεύγουν σε φαντασιακούς χωροχρόνους επινοώντας τον εαυτό τους, υπερβαίνοντας το εκ γενετής φύλο, την οικογενειακή «τάξη», το μικροαστικό ιδεολόγημα, τις θρησκείες αναπαραγωγής δούλων και ούτω καθεξής.
Ο λόγος που ήδη από τα μισά τού προηγουμένου αιώνα τίθεται θέματα ανεκτικότητας απέναντι στην διαφορετικότητα είναι ότι ο μετακαπιταλισμός βασίζεται ακριβώς στον φαντασιακό και συναισθηματικό κόσμο προκειμένου να ενταθεί η ανταγωνιστικότητα μέσω τής υπερβάλλουσας δημιουργικότητας.
Το κυνήγι τού ανέφικτου, ο έρωτας για το Αδύνατος (Ο «Καλιγούλας» τού Νομπελίστα Καμύ λέει: «θέλω το φεγγάρι και το θέλω τώρα»), όλες οι κβαντικές υπερβάσεις δημιουργούν μία υπερλειτουργία τού ενδοκρινικού κι ανοσοποιητικού συστήματος που συμβάλλουν (μέσω τής φροϋδικής εξιδανίκευσης) στην εντατικοποίηση τής παραγωγικότητας τού εργατικού δυναμικού. Κι όσο κι αν ο όρος “working class” δεν είναι πλέον “political correct” (σύμφωνα με το παγκοσμίως δημοφιλές κι επιδραστικό serial “Sex and the City”, η Ρομποτική Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση θέλει, χρειάζεται επαγρυπνούντες νόες που ΔΕΝ θα μπορούν να ολοκληρώνονται σωματικά παρά μόνον φαντασιακώς δια της υπέρ-εργασίας. Βεβαίως, κάθε δράση προκαλεί την ανάλογη αντίδραση. Έτσι το “physical theatre” και η επιστροφή τής Μοντέρνας Τέχνης σε γονιμολατρικά δρώμενα «πρωτόγονων πολιτισμών», η θεοποίηση τού Χρήματος, η λατρεία τού sex ήταν μερικά μόνον από τα συμπτώματα, τις παράπλευρες απώλειες (και ωφέλειες) αυτής της μάλλον απότομης μετάβασης σε ένα άλλο πολιτισμικό σκαλάκι στην ατέρμονη πυραμίδα τής εξέλιξης.
Τα ελαφρολαϊκά είδωλα, το life style, ο καινούργιος τύπος μετά-ανθρώπου οδηγούν καταναλωτικές τάσεις που βασίζονται στον πιθηκοειδή μιμητισμό. Ο άνθρωπος είναι φύσει θεατρικόν ον κι «όλος ο κόσμος μια σκηνή». Υποδυόμαστε διαρκώς ρόλους προκειμένου να επιβιώσουμε, να καταλαγιάσουμε την υπαρξιακή αγωνία, το άγχος, την αβεβαιότητα, τον φόβο, την «Κόλαση (που) είναι οι άλλοι» (σύμφωνα με τον έμπρακτο φιλόσοφο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που αρνήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας).
Σε αυτό το καλογραμμένο έργο, ένα μάλλον παραμελημένο από τους άγουρους γονείς του αγοράκι μεγαλώνει με την ανεκτική γιαγιά του κι υπερβαίνει την καθημερινή χαρμολύπη χάρη στην φαντασίωση ότι είναι η Νάνα Μούσχουρη!!!
Αυτό το παιχνίδισμα ρόλων δημιουργούν πολλαπλά αλλεπάλληλα επίπεδα «θεάτρου εν θεάτρω» που ο έμπειρος ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης ανταπεξέρχεται διεξοδικά μέχρι να ξεγυμνωθεί από τις μάσκες του και να τραγουδήσει υπάρχοντας ως συμφιλιωμένος με τον εαυτό του. Όμως ακόμα κι αυτός είναι ένας ακόμα ρόλος.
Το δράμα των ηθοποιών (όπως λέει η Λιβ Ούλμαν στην αυτοβιογραφία της) είναι ότι συχνά-πυκνά δεν αναγνωρίζουν την πραγματικότητά τους ως αληθινή και δυσκολεύονται να ταυτιστούν με το αμακιγιάριστο είδωλό τους στον καθρέφτη. Κάτι τέτοιο απαιτεί μεγάλα αποθέματα αυτογνωσίας και ψυχικής αντοχής.
Επειδή όμως δεν είμαστε όλοι γενναίοι, το ηθικό δίδαγμα από το συγκεκριμένο έργο σε αυτή την καλοφτιαγμένη παράσταση είναι: ΜΗΝ ΜΙΜΕΙΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ/ΚΑΜΙΑ/ΚΑΝΕΝΑ, ΌΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ/ΣΠΟΥΔΑΙΑ/ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ – ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ό,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Ειδικά για τους καλλιτέχνες και λογοτέχνες η μίμηση είναι καταστροφική και τα όποια είδωλα πρέπει να πέφτουν από το βάθρο τους…
Ο Μάνος Καρατζογιάννης αξίζει ειδικό έπαινο γι αυτή του την ερμηνεία. Δεν είναι πουθενά ο εαυτός του κι όμως μοιάζει τόσο (σκηνικώς) αληθοφανής…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός https://konstantinosbouras.gr
info:
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη
«Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη», του Νταβίντ Λελαί-Ελό | Ερμηνεύει ο Μάνος Καρατζογιάννης σε σκηνοθεσία Ελισσαίου Βλάχου
Έναρξη: 29 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Σταθμός
«Εγώ δεν μεταμφιέζομαι, είμαι. Η μεταμφίεση δεν είναι παιδικό παιχνίδι, είναι η μεταμόρφωση προς την ενηλικίωση»
Ο Μιλού, ένας Γάλλος που μεγαλώνει σε μια επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του ’80, ανέκαθεν διέφερε από τους συνομηλίκους του. Στα οκτώ του τρελαινόταν να μεταμφιέζεται σε πριγκίπισσα και να παριστάνει τη βασίλισσα της Αιγύπτου, ενώ απεχθανόταν τα παιχνίδια με τη μπάλα και καθετί αγορίστικο. Στα δεκατέσσερα, ακούγοντας στην τηλεόραση τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη αποφασίζει: «Θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!».
Η διάσημη τραγουδίστρια, που μεσουρανεί στη Γαλλία εκείνη την εποχή, γίνεται το ίνδαλμά του σε σημείο να ονειρεύεται να της μοιάσει απόλυτα. Ο δρόμος του, βέβαια είναι γεμάτος εμπόδια: δεν είναι Έλληνας, ούτε μιλάει ελληνικά, δεν φοράει γυαλιά και τουαλέτες με στρας και παγιέτες, ούτε ξέρει να τραγουδά. Και το χειρότερο: είναι αγόρι…
Τίποτα παρόλα αυτά δεν είναι ικανό να τον σταματήσει. Από τα δεκατέσσερά του, ο θαυμασμός και η ταύτισή του στο πρόσωπο της Ελληνίδας σταρ του δίνουν κουράγιο, τον οδηγούν να ξεπεράσει οποιεσδήποτε δυσκολίες και να βρει τελικά αυτό που πραγματικά ο ίδιος είναι.
Μια αληθινή ιστορία, ένας ύμνος στη δύναμη των ονείρων
Η αληθινή ιστορία του συγγραφέα Νταβίντ Λελαί-Ελό, ειπωμένη με ειλικρίνεια, χιούμορ και ανθρώπινη ζεστασιά, ξεδιπλώνεται σ’ έναν γοητευτικό μονόλογο, ενώ μέσα από το έργο ανασυντίθεται η εικόνα της Ελληνίδας καλλιτέχνιδας με τη διεθνή ακτινοβολία, της οποίας η μουσική διαδρομή, εκτός από αξιοθαύμαστο καλλιτεχνικό επίτευγμα, έχει αποτελέσει όχημα προβολής της ελληνικότητας σε όλο τον κόσμο.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης υποδύεται τον Μιλού υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Ελισσαίου Βλάχου, ενσαρκώνοντας ένα ρόλο απαιτητικό, ενός ανθρώπου που διεκδικεί να γίνει αποδεκτός και να αγαπηθεί.
Tαυτότητα παράστασης
Τίτλος παράστασης: «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη»
Συγγραφέας: Νταβίντ Λελαί-Ελό
Έναρξη: Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου
Μετάφραση: Αγγελική Βουλουμάνου
Ερμηνεία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία : Ελισσαίος Βλάχος
Σκηνικά – κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη
Μουσική σύνθεση & επιμέλεια: Νίκος Κολλάρος
Κινησιολογία – χορογραφία: Ματίνα Κωστιάνη
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου
Γραφιστική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Βοηθός σκηνογράφου: Λίνα Δαμιανίδου
Οργάνωση παραγωγής – Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Βουλουμάνου
Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Social media: Ορσαλία Πιπίδη
Τρέιλερ: Μελίνα Μπουκουβάλα Instagram @tha.ginw.nana.mouskouri
Πού: Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο, τηλ.: 210 5230267
Πότε: Από Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:15 (έως και 29 Οκτωβρίου).
Εισιτήρια: 15 ευρώ, φοιτητικό 12 ευρώ, ανέργων/ΑΜΕΑ 8 ευρώ, ομάδες άνω των 10 ατόμων 12 ευρώ/άτομο
Προπώληση: MORE.COM https://t.ly/nRg9z και στα εκδοτήρια του Θεάτρου Σταθμός
Διάρκεια: 80’
Η Νάνα Μούσχουρη, φίλη και συνεργάτης πλέον του συγγραφέα, σημειώνει για το έργο:
«Ο Μιλού, το μικρό αγόρι που ζει το όνειρό του, συνεχίζει να βαδίζει στο δρόμο του με ενθουσιασμό και σεβασμό για να καταφέρει να υπάρξει, μέχρι τα όρια της ζωής του. Γιατί το όνειρό του είναι η ελπίδα για το μέλλον του. Είμαι ευτυχής που μοιράζομαι ένα μέρος της διαδρομής του, συγκινημένη που του απλώνω το χέρι και του δανείζω τη φωνή μου. Και νιώθω ότι μου δίνει και αυτός το χέρι του και μοιραζόμαστε μυστικά τη μεγάλη ευθύνη να βρούμε την Αλήθεια μας.»
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Νταβίντ Λελαί-Ελό (David Lelait-Helo) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος, έχει γράψει μυθιστορήματα, φιλοσοφικά διηγήματα και βιογραφίες γυναικών του καλλιτεχνικού στερεώματος (Εβίτα Περόν, Μαρία Κάλλας, Μπαρμπαρά, Δαλιδά, Ρόμυ Σνάιντερ…)
Η βιογραφία της Μαρίας Κάλλας με τίτλο «Μαρία Κάλλας-Έζησα με τέχνη έζησα με έρωτα» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε άλλες χώρες.
Με τη Νάνα Μούσχουρη διατηρούν στενή φιλική σχέση, επικοινωνούν καθημερινά, βλέπονται συχνά στο Παρίσι, στη Γενεύη ή στην Αθήνα, και συνεργάζονται συστηματικά.
Από τη Γαλλία στην Ελλάδα
Το «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη» παρουσιάστηκε το 2019 στη Γαλλία, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, με εξαιρετική επιτυχία. Από τις 4 Σεπτεμβρίου παίζεται στο Παρίσι, στο θέατρο Studio Hébertot.
Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στο 10ο Φεστιβάλ Θεάτρου «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα» στις 8 Ιουλίου, αποσπώντας τη θερμή υποδοχή του κοινού.
Η ελληνική παραγωγή πραγματοποιείται από τη Θεατρική Εταιρεία «Ξανθίας» ΑΜΚΕ με τη συγχρηματοδότηση των: Έλενας Γιαννακού-Fèvre, Άριας Βλάχου, Νίκου Βουλουμάνου & Μαρίας Δανέζη
1.832
