Από παιδί,

ονειρευόμουν να ξενιτευτώ.

Ερωτευόμουν τις καινούργιες γλώσσες,

τις ξένες πόλεις, τις ανάσες τους .

Και δεν φοβόμουνα τους αποχαιρετισμούς,

ούτε με συγκινούσε το ταξίδι του νόστου…

Δεν άντεχα

τους τοίχους απ΄το παιδικό δωμάτιο,

ή τα περίκλειστα προαύλια των σχολείων,

ούτε  την καπηλεία της  ξενοιασιάς,

και τη διάψευση της αθωότητας.

Τώρα, τις νύχτες,

ακόμα ψαχουλεύω την οικοσκευή μου

αναζητώντας τις σπασμένες κούκλες μου,

με  τα συντρίμμια σε ξεχωριστά κουτιά,

που τ΄αποσφράγισαν δεκάδες τελωνεία…

Ίσως, επιχειρήσω πάλι μια συγκόλληση,

μ’ εφόδιο την τωρινή μου αρχαιογνωσία.

Κι ας ξέρω μέσα μου πολύ καλά,

μ’όλη την όψιμη αρετή μου και σοφία:

υπάρχει μόνον υποθετική αποκατάσταση,

τ’ αγαπημένα χέρια χάνονται για πάντα.