Συνήθως δεν διαβάζω μήτε τον τίτλο μήτε το όνομα τού συγγραφέα (μήτε φυσικά το Δελτίο Τύπου) τού έργου που πάω (κάθε βράδυ) να δω.
Έτσι μπαίνω στη θέση τού επαρκούς αναγνώστη-θεατή που δεν άγεται και δεν φέρεται από την πολύτροπη μαύρη, άσπρη, κίτρινη διαφήμιση.
Κάθομαι χαλαρός στη θέση μου και ήσυχα, απλά… παρακολουθώ τα επί σκηνής τεκταινόμενα-δρώμενα.
Εάν με ενδιαφέρει το θέαμα, δεν ανοίγω το κινητό μου (στο αθόρυβο), δεν στέλνω μηνύματα για γενέθλια μηνών που αργούν ακόμη…
Στη συγκεκριμένη παράσταση καθηλώθηκα παρά το ανακαινισμένο κι ελαφρώς ετεροχρονισμένο κείμενο, που διασώθηκε χάρη:
- Στην διασκευή του
- Στις γκροτέστες ερμηνείες των δύο εκπληκτικών ηθοποιών που έδωσαν ρεσιτάλ υποκριτικής.
Οι δραματουργικές αδυναμίες ή η συναισθηματική/λαογραφική/κοινωνιολογική ανεπικαιρότητα ενός παλαιότερου θεατρικού έργου εξισορροπούνται (κι εν μέρει ακυρώνονται) από την εντατικοποίηση τής θεατρικότητας (μακιγιάζ, μιμική προσώπου και παντομιμική κινησιολογία) και στον επιτονισμό τής θεατρικής σύμβασης.
Έτσι επιτυγχάνεται μία αρχαία «αποστασιοποίηση», αφού υπερισχύει το παιχνίδι, το παίγνιον, έναντι κάθε μελοδραματικότητας, ή συναισθηματικής ταύτισης – έστω…
Όταν βέβαια η δομημένη σκηνική σύμβαση καταρρέει, οι όροι τού παιχνιδιού καταστρατηγούνται κι ο ένας εκ των δύο συμπαικτών αποχωρεί καταγγέλλοντας τη σύμβαση τότε εμφιλοχωρεί (καθυστερημένο) το καταπιεσμένο από το φορμαλιστικό στυλιζάρισμα συναίσθημα.
Από αυτή την άποψη, ναι, ήταν μελό το τέλος και λίγο τής επαναστατημένης «γενιάς τού 1970», επίκαιρο όμως γιατί τα ίδια θέμα κατάχρησης τής εξουσίας, εργασιακής παρενόχλησης (mobbing) ισχύουν και σήμερα, παραλλαγμένα ίσως, αλλά όχι κι αποδυναμωμένα.
Οι μεσαιωνικές, φεουδαρχικές συνήθεις πρακτικές στον Δημόσιο Τομέα δεν απέχουν δα τόσο πολύ από την γραφειοκρατική τσαρική Ρωσία αλλά επίσης κι από την γραφειοκρατική μετεπαναστατική Σοβιετική Ένωση.
Έτσι, ο Τσέχωφ, ο Γκόγκολ, ο Μαγιακόφσκι συνομιλούν διακειμενικώς με αυτό το αναστηλωμένο κείμενο που ερμηνεύτηκε ιδανικά.
Μην το χάσετε. Θα γελάσετε πικρά με τα αιώνια χάλια μας.
Η ανθρώπινη συνθήκη παραπέμπει μάλλον στην κωμωδία παρά στην τραγωδία… Γι’ αυτό απαιτεί κάποιες αποστάσεις. σκηνικές, αφηγηματικές, ποιητικές, φιλοσοφικές…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr. ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός
Info:
Συντελεστές:
Διασκευή – σκηνοθεσία: Βασίλης Καλφάκης
Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ
Επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Σιέτου
Επιμέλεια σκηνικών-κοστουμιών: Ηλιάνα Μπαφέρου
Φωτισμοί: Βασίλης Γιαννακόπουλος
Φωτογραφίες-trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας.
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Σάντρα Λειβαδάρα και Βασίλης Καλφάκης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο και Κυριακή στις 20:30
Από 16 Σεπτεμβρίου και για 8 παραστάσεις.
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 15 ευρώ.
Φοιτητικό/ανέργων: 10 ευρώ.
Ατέλεια ηθοποιών – σπουδαστών καλλιτεχνικών σχολών: 8 ευρώ.
Διάρκεια:70 λεπτά
Προπώληση: https://www.more.com/theater/maxairi-sto-kokalo/
Χώρος παραστάσεων:
Θέατρο 104. Στάση Μετρό: «Κεραμεικός».
Τηλέφωνα: 695 126 9828, 210 3455020.
E-mail: theatre104@gmail.com
