Από τον «Ερωτόκριτο» τού Βιτσέντζου Κορνάρου:
Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν•
με του Καιρού τα αλλάματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ’ εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν•
και των Αρμάτω’ οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,
του Έρωτα οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη•
αυτά να μ’ εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
ν’ αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέρας
μιά Κόρη κ’ έναν ʼγουρο, που μπερδευτήκα’ ομάδι
σε μια Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.
Στο εξέχον ανυπέρβλητο μέχρι τώρα πόνημα του Ζακ Μονώ με τίτλο «Τύχη και Αναγκαιότητα» συνδυάζονται δύο αρχαιοελληνικές δυνάμεις τού σύμπαντος: η Τύχη κι η Αδράστεια (Ανάγκη). Υπάρχει βέβαια κι η Νέμεσις, στην οποία οι σύγχρονοι υλιστές/πραγματιστές δεν κάνουν καμία άμεση αναφορά, όσο κι αν στο τέλος τής πρόσφατης (φετινής) ταινίας του Γούντι Άλλεν η αριστοτελική «τραγική ειρωνεία» μετατρέπεται σε «ειρωνεία τής τυχαιότητας».
Εδώ οι συνέπειες των πράξεών μας είναι μεν ορατές και πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας με πλήρη ορθολογισμό, όμως καμία μεταφυσική, υπερβατική, υπερκόσμια, διαχρονική ή άγνωστη Δικαιοσύνη ΔΕΝ εμφιλοχωρεί.
Απλώς κάποιοι τυχαίνει να τιμωρηθούν και κάποια άλλοι (οι περισσότεροι ίσως) δεν τιμωρούνται ποτέ σε αυτή τη ζωή. Κι αφού κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά, στο λεγόμενο επέκεινα, άρα δεν τιμωρούνται ποτέ πουθενά.
Καταλύτης στην επερχόμενη κάθαρση σε αυτή τη ρηχή, επιφανειακή, γκλα-μουράτη, γεμάτη κοινοτοπίες ταινία, είναι η όξυνση τής κριτικής σκέψης μιας ανοιχτόμυαλης μεγαλοαστής πεθεράς που μελετάει κατά συρροήν …αστυνομικά μυθιστορήματα (ως αντίδοτο στην πλήξη, σε πρώτο επίπεδο και διόλου από κάποια άδηλη ηθική παρόρμηση).
Βεβαίως θα μπει κι αυτή στο στόχο τού δολοφόνου γαμπρού της αλλά θα σωθεί την τελευταία στιγμή χάρη σε ένα …ατύχημα!!!
Κακά τα ψέματα, χωρίς την πίστη, την αναφορά ή την παραπομπή έστω στο Άγνωστο, στο Άρρητο, στο Άφατο… Διαχρονική Μεγάλη Τέχνη δεν γίνεται, παρά μόνον διασκεδαστικές ελαφρολαϊκές ταινιούλες προορισμένες για μικρομεσοαστική κατανάλωση κι εφησυχασμό.
Ουδεμία κάθαρσις, ουδεμία λύτρωσις, ουδεμία ψυχ-αγωγία.
Χωρίς την αναδίφηση των μυστηρίων Ζωής και Θανάτου, μετά την απομάκρυνσιν από το …ταμείον, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
