Η Ιστορία, μερικές φορές, κυκλοφορεί σε δημοπρασίες κι έχει και την τιμή της.
Όπως δυο κάρτες που κυκλοφόρησαν στα 1959, για ν’ απαιτήσουν την αποφυλάκιση του Μανώλη Γλέζου, του Αγνού Ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και των Κοινωνικών Αγώνων , ο οποίος, το 1958, συνελήφθη μαζί με άλλους 17 συνεργάτες του, με κατασκευασμένες κατηγορίες, ότι, δήθεν, παραβίασε τον αναγκαστικό νόμο 375/1936 περί κατασκοπείας και συγκεκριμένα «περί κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ».
Η σύλληψη του Μανώλη Γλέζου το 1958 και η δίκη που άρχισε στις 9 Ιουλίου 1959, στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών προκάλεσαν έντονες διεθνείς αντιδράσεις και ανησυχία εκ μέρους κρατών, διεθνών οργανώσεων, προσωπικοτήτων κ.α. ενώ στις αρχές Μαΐου του 1959 ιδρύθηκε, με έδρα το Παρίσι, Διεθνής Επιτροπή για την υπεράσπιση του Μ. Γλέζου και των συντρόφων του.
Μέσα σ’ αυτήν την θύελλα των αντιδράσεων εκτυπώθηκαν και δυο κάρτες, οι οποίες έπαιξαν τον δικό τους το ρόλο στη μαζική προβολή του ζητήματος και στην ενημέρωση της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης.
Η μία κάρτα δημιουργήθηκε κι εκτυπώθηκε στη Ρωσία. Απεικονίζει τον Μανώλη Γλέζο όρθιο και αλυσοδεμένο με βαριές χειροπέδες (έτσι όπως τον μετέφεραν καθημερινά στο στρατοδικείο) με φόντο την Ακρόπολη της Αθήνας, ενώ στα πόδια του κείτεται η γερμανική σημαία με τον ναζιστικό αγκυλωτό σταυρό. Μια κάρτα καταγγελία, γροθιά στο στομάχι, του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους, που έβαζε, από μόνη της, στους κρατούντες, το αμείλικτο ερώτημα:
–Είναι δυνατόν να φυλακίζετε, να αλυσοδένετε, να δικάζετε και να καταδικάζετε , εσείς, οι Έλληνες, τον Ήρωα της Ελληνικής και Παγκόσμιας Αντίστασης, τον Μανώλη Γλέζο, που τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941 έκανε την πρώτη αντιστασιακή ενέργεια στην κατεχόμενη Αθήνα, κατεβάζοντας τη σβάστικα από το βράχο της Ακρόπολης;
-Είναι δυνατόν, η Ελλάδα, να διώκει, τον μεγάλο Έλληνα, εκείνον που οι Γερμανοί καταδίκασαν ερήμην «εις θάνατον» για την πράξη του;
Η άλλη κάρτα ήταν ελληνική δημιουργία, από τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες, οι οποίοι, αν και ο εμφύλιος είχε τελειώσει πριν από 10 χρόνια, εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας και λυσσωδών διώξεων για τις ιδέες τους.
Η ελληνική κάρτα προέρχεται από την ίδια έμπνευση με τη ρωσική: Εικονίζει, σε ασπρόμαυρο σκίτσο με μολύβι, τις φιγούρες του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, να κατεβάζουν από τον ιστό της Ακρόπολης, μέσα στη νύχτα, τη γερμανική σημαία και, πάνω δεξιά, τον Μανώλη Γλέζο, από φωτογραφία του στρατοδικείου. Στο πάνω μέρος η κάρτα έχει τη λεζάντα:
ΣΤΗ 18Η ΕΠΈΤΕΙΟ ΤΗΣ ΗΡΩΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΤΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
Τελικά το σκληρό, μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας, των εκτελέσεων, των εξοριών, των φυλακίσεων και των κοινωνικών διακρίσεων, το οποίο στήθηκε από τη Δύση ως ανάχωμα στον κομμουνισμό, στην αριστερά και στο λαϊκό κίνημα, παρέμεινε ασυγκίνητο στις αντιδράσεις, απόλυτα προσηλωμένο στον σκοπό του.
Έτσι, ο Μ. Γλέζος καταδικάστηκε, το 1959, σε φυλάκιση 5 ετών, εκτόπιση 4 ετών και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων επί 8 έτη, ενώ ήδη εκρατείτο στις φυλακές από το 1958. Οι αντιδράσεις κατά της απόφασης συνεχίστηκαν, και ύστερα από 3 χρόνια, στις 15 Δεκέμβρη του 1962, σε μιαν επίδειξη δήθεν γενναιοψυχίας του παλατιού και της κυβέρνησης, επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του, ο Μαν. Γλέζος αποφυλακίστηκε με Βασιλικό Διάταγμα (ΦΕΚ 14 Δεκ. 1962) και του «χαρίστηκε» το υπόλοιπο της ποινής φυλάκισης ενός έτους και ολόκληρη η εκτόπιση 4 ετών.
Με το «παράσημο» αυτό καρφιτσωμένο στο στήθος, πλάι σ’ όλα τ’ άλλα, ο Μανώλης Γλέζος συνέχισε την μαχητική του πολιτική πορεία, πάντα αφοσιωμένος με συνέπεια στις ιδέες της Αριστεράς και στα συμφέροντα του Λαού και του Τόπου.
Αντιμετώπισε, και πάλι, διώξεις, φυλακίσεις κι εξορίες κατά την απριλιανή δικτατορία, επανήλθε, μεταδικτατορικά, στα ίδια μετερίζια του Αγώνα και παρέμεινε στις επάλξεις, μέχρι ΚΑΙ την τελευταία πνοή του, στις 30 Μαρτίου 2020, αυτός ο «έφηβος» αντάρτης, η εμβληματική μορφή της Αριστεράς, ο αιώνιος παρτιζάνος, το σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, της αντίστασης και της αφοσίωσης στην ιδέα ενός καλύτερου κόσμου, ο Μεγάλος Έλληνας που τόσο λείπει από τους καιρούς μας.
Τιμή, Δόξα και Μνήμη Αιώνια
