Στον τοίχο γραμμές  μολυβένιες  να τρέχουν προς τα πάνω μεγαλώνοντας το ύψος.

Και τα δάχτυλα των ποδιών να περισσεύουν από το παιδικό κρεβάτι.

Αντάλλαξες το φιλί στη μητέρα με  σκυφτές σιωπές και πόρτες ερμητικά κλειστές.

Μεγαλώνοντας, ξέχασες το παιδικό καλοκαίρι και το παιχνίδι με το κυνήγι μελισσών·

να σε τσιμπήσουν, να πονέσεις, να μην κλάψεις, να δείχνεις ήρωας.

Τι έγινες , λοιπόν, τώρα που μεγάλωσες;

Έγινες εκείνος που  κάθε βράδυ παρακολουθεί  τα κουνημένα βιντεάκια των εκδρομών, των διακοπών, των επισκέψεων.

Εκείνα που βλέποντας τον εαυτό σου παιδί, ξεκλειδώνεις μύθους και αλήθειες .

Αλήθεια ήταν η αγωνία της ερώτησης: τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Μύθος: η βεβαιότητα της απάντησης.

Κάθε βράδυ ρωτώ το παιδί που τρέχει στην ταινία. Μα αυτό ποτέ δεν κάθεται να μου απαντήσει.